Καληνύχτα!

Και πάλι εδώ, άλλη μια μέρα τέλειωσε.

Και πάλι μόνος για κάμποσο.

Και πάλι μισός χωρίς εσένα, και πάλι εδώ μονάχος να γράφω πράγματα που δεν θα διαβάσεις.

Και πάλι η ρουτίνα θα μπει βαθιά μέσα μου.

Δεν γκρινιάζω, όχι, είπαμε είμαι τυχερός άνθρωπος, αλλά α ρε συ, ένα παράπονο κάθε φορά που φεύγεις το έχω. Περάσαμε όμορφα, 5 μέρες μαζί, και σε λίγες μέρες θα είμαστε μαζί για σχεδόν ένα μήνα.

Αλλά... πως θα περάσουν αυτές οι μέρες όταν έχουν περάσει μόνον λίγες ώρες και μου λείπεις. Μου λείπεις ρε συ, τώρα θα ετοιμαζόμασταν για ύπνο, θα πλέναμε το δόντια μας μαζί και θα μετέφερα τον ανεμιστήρα στην κρεββατοκάμαρα ενώ εσύ θά παιρνες το κουνουπέξ να το βάλεις στην πρίζα. Θα μέναμε γυμνοί πάνω στο άστρωτο κρεβάτι και θα ψιθυρίζαμε λόγια πειραχτικά. Θα με αγκάλιαζες για λίγο γιατί κάνει ζέστη και ιδρώνω και θα προσπαθούσα να σου ξεφύγω και θα γελούσες και θα με μάλωνες ότι δεν θέλω την αγκαλιά σου. Θα σου χάιδευα τα μαλλιά και θα περίμενα να κλείσεις τα μάτια για να σε δω έτσι αγγελικό λίγο πριν κοιμηθείς. Για να δω την ομορφιά σου σε όλο της το μεγαλείο λίγο πριν παραδοθώ κι εγώ στο Μορφέα.

Αλλά δεν θα γίνει αυτό, γιατί έφυγες. Το ξέραμε απ την αρχή - πριν 2,5 χρόνια ότι θα είναι έτσι, ότι δεν μπορεί ν' αλλάξει, αλλά αυτή η γνώση μας προστατεύει; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο ότι μου λείπεις τώρα που νυστάζω και σε θέλω δίπλα μου, ξέρω ότι θα νιώσω μόνος στο μεγάλο μας κρεβάτι, ξέρω ότι τα όνειρά μου δεν θα είναι πολύχρωμα δίχως την ανάσα σου να συναντά τη δική μου.

Ξέρω όμως επίσης ότι αυτό θα ξαναγίνει σύντομα. Οπότε αγάπη μου υπομονή. Λίγες μέρες, όχι αύριο, αλλά λίγες μέρες.

Καλή μας νύχτα!

Καλή σας νύχτα