Όταν το φως στο μπάνιο τρεμοπαίζει

Το φως στο μπάνιο τρεμοπαίζει.

Είναι ακριβώς πάνω απ το νιπτήρα, 2 λάμπες αλογόνου, μικρές, γύρω στα 30 εκατοστά, μέσα σ' ένα άθλιο τσίγκινο κατασκεύασμα με γρίλιες, design βγαλμένο από τον κατάλογο της προχειρότητας και της κακογουστιάς, και όταν το ανάβεις δεν ολοκληρώνει τη διαδικασία που πρέπει και τρεμοπαίζει.

Το starter πρέπει να δουλεύει, μάλλον οι λάμπες κάτι έχουν, τελειώνει το αλογόνο μέσα από μία λάμπα; Τελειώνει σα να ναι ο αέρας μέσα σ' ένα κλειστό χώρο που τον αισθάνεσαι ότι φεύγει σιγά σιγά και όσο προσεκτικά κι αν αναπνέεις αισθάνεσαι την προοδευτική έλλειψή του; Δεν ξέρω. Μπορεί.

Όταν θες να πλύνεις τα χέρια σου δεν μπορείς να χαζέψεις το πρόσωπό σου στον καθρέφτη γιατί το φως πάνω απ' το νιπτήρα τρεμοπαίζει. Είναι σα να σε τραβάνε φωτογραφίες μέσα στο σκοτάδι, σα ν' ανάβουν ξαφνικά φλας, πολλά φλας το ένα μετά το άλλο, σε στραβώνει, δεν διακρίνεις λεπτομέρειες του εαυτού σου στον καθρέφτη και στο σκοτάδι μένει η εικόνα σου που δεν μπορούσες να δεις, σαν αρνητικό σε φωτογραφία.

Το φως στο μπάνιο τρεμοπαίζει, αισθάνεσαι όσο ψάχνεις το κρεμοσάπουνο σα να παίζεις σε σκηνή από ταινία τρόμου, σα να είσαι στη Λάμψη και πρέπει να πλυθείς γρήγορα, γιατί όπου να ναι θα πεταχτεί ο τρελός με το τσεκούρι να σε σφάξει, όπου να ναι θα δεις μπροστά σου τα δίδυμα κοριτσάκια, και δεν πρέπει να τα δεις, αν τα δεις θα σε στοιχειώνουν για όλη σου τη ζωή, αν τα δεις, δεν θα κοιμηθείς ποτέ ξανά.

Το φως στο μπάνιο τρεμοπαίζει κι εσύ, άθελά σου, παρόλο που είσαι σε χώρο πολυσύχναστο, παρόλο που είναι ένα φωτεινό μεσημέρι εκεί έξω, κοιτάς πίσω απ' τη ράχη σου να δεις μήπως κάτι συμβαίνει, μήπως κάτι σε βλάψει, μήπως κάποιος τρόμος ενεδρεύει, κάποιος αρχέγονος τρόμος που βγαίνει από μέσα σου και σε κάνει να αισθάνεσαι πάλι σα να σαι 3 χρονών, μόνος στο κρεβατάκι σου και για πρώτη φορά η μαμά έσβησε όλα τα φώτα να σε αφήσει να κοιμηθείς μέσα στο σκοτάδι για να σταματήσεις να φοβάσαι χωρίς λόγο.

Όμως εσυ ξέρεις καλύτερα, ποτέ δεν φοβήθηκες χωρίς λόγο.

Ο μπαμπούλας που παραμονεύει μέσα στην ντουλάπα περιμένει υπομονετικά να βγει μέσα στο σκοτάδι. Το σκελετωμένο χέρι θα πεταχτεί κάτω απ το κρεβατάκι σου να σε τραβήξει μαζί του σε ανήλιαγες διαστάσεις, σε τρόμους ανείπωτους. Εσύ ξέρεις ότι αυτό που κουνιέται έξω απ το παράθυρό σου δεν είναι ένα κλωνάρι που το παρασέρνει ο αέρας, είναι τα δάχτυλα μιας μάγισσας που σε καλεί να πας κοντά της για να σε κάνει σκλάβο της. Ενός βρικόλακα που θέλει να σου κατασπαράξει την ψυχή σου. Και προσπαθείς να βρεις το σκέπασμα να κρυφτείς, αλλά σκέπασμα δεν υπάρχει γιατί δεν είσαι πια 3 χρονών, είσαι 40, δεν είσαι στο χρωματιστό σου κρεβατάκι, είσαι στο μπάνιο.

Στο μπάνιο που το φως τρεμοπαίζει...

Αφιερωμένο σε μας, σε μας που ό,τι και να κάνουμε θα έχουμε πάντα ένα παιδί γεμάτο φαντασία μέσα μας...