4 μέρες μόνο!!!

Α ρε φιλενάδα, σ' άφησα τόσες μέρες μόνη κι έρμη, με έχασες τον τεμπέλη, αλλά ρε συ πίστεψέ με, δεν φταίω εγώ, φταίει η ζωή μου που ναι βαρετή. Ναι σου λέω, βαρετή μέχρις απελπισίας, βαρετή με την καλή έννοια. Ούτε ένα ατύχημα, ούτε μια αναζήτηση, ούτε μια γκρίνια δεν έχω να σου πω. Κάτι πήρε το μάτι μου για άλλο τραγούδι της Αννούλας με τίτλο Βενζίνη αλλά θέλοντας να διατηρήσω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα άψητα απέφυγα να το ακούσω. προτιμώ ν' ακούω την περουκοφόρο γραία να τραβά τους καναπέδες.

Πέρασα ένα πολύ όμορφο σαββατοκύριακο με φίλους καλούς, πήγαμε, κάναμε τα μπάνια μας, ήπιαμε τα μοχίτα μας, ευχηθήκαμε χρόνια πολλά στους γενεθλιάζοντες, κολυμπήσαμε και κάναμε κέφια και γλέντια στα νερά, φάγαμε τα κλαμπ μας, μας έπιασε κι ένα κόψιμο, έτσι να βρίσκεται, είδαμε τις Βαρβάρες μας (Μπαρμπάριασα το ΣΚ, μαραθώνιος Βαρβάρας σου λέω, είχα καμιά δεκαετία να το κάνω αυτό), χαμογελάσαμε, γελάσαμε, φιλοσοφήσαμε, ποδηλατήσαμε and now what?

Now καλό μου παιδί περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με τα μισθά για να δούμε αν θα πάμε πουθενά εκτός Θεσσαλονίκης.

Αν ναι, αααααααχ κάνω στο μυαλό μου πλάνα, πλάνα ονειρεμένα για ταξίδια μακρινά σε τόπους εξωτικούς (για Πήλιο το κόβω - μη φανταστείς κι εσύ ότι θα πάω Μαδαγασκάρη) αν και για να μαι ειλικρινής ένα μεγάλο ταξίδι το θελα. Κι όταν λέω μεγάλο εννοώ να μπω στο αερόπλανο και να βγω εκτός συνόρων... Δεν ξέρω, φέτος είναι το πρώτο καλοκαίρι που δεν με πολυενδιαφέρουν τα μπάνια, θα θελα να δω πράγματα που δεν έχω ξαναδεί - και στην ΠΓΔΜ θα πήγαινα - που λέει ο λόγος πάντα. (Αλήθεια την κάτοικο της ΠΓΔΜ πως διάολο θα την πούμε; Πρώην Γιουκοσλάβα Δημοκράτισσα της Μακεδονίας ή Πρώην Γιουκοσλαβική Δημοκρατική Μακεδόνισσα; Μου δημιουργήθηκε η απορία πρόσφατα και ακόμα δεν έχω καταλήξει - αναζητώ βοήθεια)!

Αν όχι ετοιμάσου να με δανείσεις για βενζίνη - τσιγάρα - διόδια!

Κι έτσι έμεινα 4 εργάσιμες (με τη σημερινή) και μετά όπως και να χει απ' την πρωτεύουσα θα λείψω για 3 ολάκερες βδομάδες και κάτι. Δε βλέπω την ώρα. Πραγματικά αισθάνομαι τόσο κουρασμένος που θέλω τόσο πολύ να ξεφύγω απ τα συνηθισμένα - δεν φαντάζεσαι πόσο. Θέλω να πάω πάνω και να μαι αγκαλιά με το μωρό - δεδομένου ότι θα παίζει κλιματιστικό - συνέχεια.

Δεν είναι η ώρα να κάνω απολογισμό αλλά μέχρι στιγμής το 2012 με έχει κουράσει. Πρέπει να είναι απ τις χειρότερες χρονιές της ζωής μου. Αν εξαιρέσεις την υγεία και την αγάπη, όλα τα άλλα πάνε κατά διαόλου. Και μη με βλέπεις που χαμογελάω συνέχεια - εγώ ξέρω τι έχω τραβήξει, με αποκορύφωμα τη μεγάλη απώλειά μου. Ας είναι όμως, προχωράμε δυνατά και βλέπουμε. Δεν έχουμε κι άλλη επιλογή ρε φιλενάδα, αν το βάλουμε κάτω δεν μας σηκώνει κανείς. Ξέρεις η σοφή και πανέμορφη μαμά έχει ένα ρητό - αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς μην περιμένεις απ' τους άλλους - κι έχει απόλυτο δίκιο. Στο κάτω κάτω αν εκείνη έχει τη δύναμη, με όλα όσα πέρασε και περνάει, να χαμογελά και να αισιοδοξεί εγώ δεν έχω κανένα δικαίωμα για ο,τιδήποτε λιγότερο. Κανένα.

Έχει επωμιστεί εκτός από το θάνατο του άντρα της (του έρωτά της, του συντρόφου της, του ανθρώπου της γιατί αυτοί οι δύο ήταν ερωτευμένοι μέχρι την τελευταία στιγμή), και μας. Τα παιδιά της. Μας στηρίζει όπως και όσο μπορεί που είναι πάρα πολύ. Όλους μας, ποικιλλοτρόπως. Αυτή η γυναίκα έχει τόση ενέργεια και δύναμη που τη ζηλεύω. Αν είχα ένα μικρό ποσοστό της δύναμής της θα ήμουν πλανητάρχης. Δεν υπερβάλλω, κι εσύ που την ξέρεις το ξέρεις πως δεν υπερβάλλω. Είναι απλά απίστευτη. Προχτές που μου κανε κεφτεδάκια γιατί της παραπονέθηκα πως έτρωγα μπριάμ για 4 μέρες συνεχόμενες και είχα αρχίσει να μοιάζω με κολοκυθοκορφάδα, είχα την ευκαιρία μέσα από την κουβέντα μας να τη θαυμάσω για άλλη μια φορά, να θαυμάσω το κουράγιο και τη δύναμή της, την αστείρευτη ενεργητικότητά της, το χαμόγελο και την αισιοδοξία της. Α ρε μάνα, είσαι απίστευτη τελικά.

Άλλα ντ' άλλα το post σήμερα φιλενάδα, ό,τι μου κατέβει σου γράφω! Αλλά σου λέω γαμώτο, ούτε με μια γριά δεν πιάστηκα στα χέρια σήμερα. Ουφ, πλήξη....