Happy days are here again

Ρε φιλενάδα, τι ανατροπές πραγματικά, η μια μέρα δύσκολη, η επόμενη ελπιδοφόρα! Που απευθύνομαι; Μα αρχικά στην τυρόπιτα (που αποφάσισα σήμερα να τη γράψω με ένα τ μιας και είναι το πρέπον). Μετά από ψάξιμο μιας εβδομάδας και τη σύγχιση που είχα πάρει με τις διάφορες κατσιασμένες που δοκίμαζα καθημερινά, οφείλω να σε ενημερώσω ότι επιτέλους βρήκα φούρνο που κάνει εξαιρετική τυρόπιτα και σε τιμή λογική. 1.40. Ναι, συνέβη επιτέλους.

Πέρασα από κει και κοίταξα μέσα δύσπιστα. Πρώτον, είχε πολύ κόσμο, καλό σημάδι.
Δεύτερον είχε ενδιαφέρον σα χώρος, φροντισμένος αλλά όχι τρέντι, θύμιζε λίγο παλιό καλό φούρνο. Καλό σημάδι επίσης.
Τρίτον, οι μυρωδιές. Ναι, ήταν αυτές που πρέπει, αυτές που σε κάνουν πεινάς δεν πεινάς να έχεις ακατάσχετη σιελόρροια...

Μπαίνω που λες μέσα, περιμένω υπομονετικά τη σειρά μου, κοζάρω στον πάγκο με τις σφολιάτες τι παίζει, φτάνει η σειρά μου και με μια απόμακρη ευγένεια (μην πάρει και θάρηττα η πωλήτρια και αν δεν τρώγεται η τυρόπιτα τη στενοχωρήσω έχοντας δημιουργήσει φιλικές σχέσεις μαζί της) παραγγέλνω την πιτούλα με τη σφολιάτα και ψωμάκι με σουσαμάκι (είναι αντιοξειδωτικό λέει, όχι το ψωμί, το σουσάμι).

Πληρώνω, παίρνω τη σακούλα μου και βγαίνω έξω. Σκέφτομαι να δοκιμάσω εκεί να δω τι λέει αλλά είδα την ώρα και δεν ήθελα να αργήσω. Έτσι λοιπόν το test drive συνέβη στο γραφείο.

Δαγκώνω την πρώτη - μπα, δεν μπορεί να είναι τόσο ωραία - όνειρο σου λέω φιλενάδα, όνειρο! Πρέπει να είναι από τις καλύτερες που έχω φάει ever. Μια γεύση, μια θερμοκρασία, το φύλλο τραγανό και να μην πέφτει το μισό κάτω, το τυρί αλμυρό και πικάντικο, το μέγεθος τόσο όσο, τι να σου πω, της βάζω 10!!!!!!!

Έτσι, ευτυχισμένος και χορτασμένος (θα θελα κι ένα γλυκάκι τώρα αλλά μην το παραχέσουμε πρωί πρωί) θα συνεχίσω τη μέρα μου η οποία από αδιάφορη και βαρετή έγινε αίφνης γευστική και πολλά υποσχόμενη. Μέχρι και τη δόση της εφορίας που μου ήρθε σήμερα κόντεψα να ξεχάσω απ τη χαρά και την ολοκλήρωση (ελπίζω να παρατήρησες το κόντεψα, γιατί όταν είδα το χαρτί με την πρώτη δόση το έπαθα το mini stroke), μέχρι και τη σχετική έλλειψη τεκνών στο τρένο (είχε ένα καλό αλλά ήταν λίγο μακριά και δεν το βλεπα πολύ καλά), μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο του Dexter που είδα χτες το βράδυ και δεν θα χει άλλο μέχρι το φθινόπωρο και με άφησε αρχικά μαλάκα και μετά εκνευρίστηκα γιατί έτσι όπως τέλειωσε πρέπει να μάθω άμεσα τι θα γίνει γιατί θα σκάσω. Αν το παρακολουθείς θα ξέρεις γιατί.

Το καλό είναι επίσης ότι όταν τηλεφώνησα στο μωρό ήμουν μεσ στις γλύκες και όταν γελώντας με ρώτησε τι μου συνέβη και άλλαξα από το προηγούμενο τηλεφώνημα που λέγαμε για την εφορία και ήμουν μεσ στα νεύρα, τον ενημέρωσα για την τυροπιτοεπιτυχία και με κατανόησε πλήρως. Αχ, αυτό είναι να έχεις δίπλα σου έναν άμθρωπο να σε καταλαβαόνει, να σε νιώθει βρε αδερφέ!!!

Έτσι λοιπόν, ηλιόλουστα και χορτασμένα σου εύχομαι μια υπέροχη μέρα και να σου υπενθυμίσω ότι όσο ζούμε ελπίζουμε!!! Κάποια στιγμή θα τη βρούμε την τυρόπιτα την καλή!