Στην πραγματικότητα

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Η ανάρτηση αυτή δεν έχει σιχαμένα λόγια και αηδιαστικές στιγμές, περιέχει όμως σκηνές νεύρων και νοητικής βίας και πολλής μα πολλής γκρίνιας.

Ξέρεις φιλενάδα ανακαλύπτω - μέσα μου κυρίως - ότι ο πολιτισμός μας επιβάλλει να κάνουμε τελείως διαφορετικά πράγματα απ ότι έχουμε στο μυαλό μας την προκειμένη στιγμή. Το ότι είμαστε δηλαδή όντα κοινωνικά μας επιτάσσει να κρύβουμε τα φονικά μας ένστικτα και να αντιδρούμε πολύ πιο απαλά απ ότι αν ήμασταν μοναχικοί άγριοι λύκοι.

Τι θέλω να πω; Θέλω να πω ότι αν όχι όλοι - αρκετοί από μας - με τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας και με την αναγκαστική συμβίωση / συναναστροφή με άλλους ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να ταιριάζουμε
α. πολύ
β. λίγο
γ. καθόλου
καταπίνουμε τα νεύρα μας και το θυμό μας και είτε τα βγάζουμε πιο μετριασμένα, ή καθόλου, ανάλογα με την περίσταση.

Επίτρεψέ μου να σου δώσω μερικά προσωπικά παραδείγματα των τελευταίων ημερών όπου τα νεύρα μου για δικούς μου λόγους είναι στην τσίτα οπότε μπορεί να έχω εντελώς διαφορετική συμπεριφορά απ ότι σε συνηθισμένους καιρούς.

Χτες το πρωί - ναι, πάλι στο τραίνο (αυτό το τραίνο είναι μεγάλο σχολείο τελικά) είμαι μετά το γυμναστήριο στο τελευταίο βαγόνι και πηγαίνω στη δουλειά. Είμαστε συνολικά 3 ποδήλατα πίσω, ενώ το υπόλοιπο βαγόνι ήταν σχεδόν άδειο και δροσερό σαν την πρώτη μέρα της άνοιξης. Σταματάει στον επόμενο σταθμό και μπαίνει μόνο ένας επιβάτης - η Σκατόγρια. Δεν χωράει να μπει παρόλο που έχω τραβηχτεί όσο μπορώ γιατί είναι 3 τα ποδήλατα και είμαστε στριμωγμένα. Η διπλανή πόρτα είναι ανοιχτή, ο χώρος ελεύθερος και τα σκυλιά δεμένα. Η κυρία όμως θέλει να μπει από κει που δεν χωράει. και ακολουθεί ο εξής διάλογος

Σ (σκατόγρια δηλαδή με ύφος απίστευτα εκνευρισμένο) - Να περάσω;

Τ (εγώ δηλαδη με ύφος αρχικά απελπισμένο) - Βεβαίως να περάσετε (σηκώνω το ποδήλατο με δυσκολία στη μιά ρόδα να χωρέσει η χοντρή κωλάρα της και περνάει - κανονικά το θέμα τέλειωνε εκεί.)

Σ (με κοιτάζει με ύφος θυμωμένο και ρουθουνίζει) - Χρμφ

Τ (α όχι μαντάμ που θα μου ρουθουνίσεις εμένα) - Βέβαια, αν πηγαίνατε στη διπλανή πόρτα που ήταν άδεια, όπως και ΟΛΟ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΡΑΙΝΟ θα χωρούσατε χωρίς δυσκολία

Σ (έκπληκτη που της αντιμίλησα) - Και που να ξέρω εγώ ΟΤΙ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΕΧΕΤΕ ΠΟΔΗΛΑΤΑ;

Τ - Γι αυτό έχει τζάμι το καημένο, για να βλέπεις τι έχει μέσα και τι έχει έξω

Σ - Για πρόσεξε πως μου μιλάς

Τ - Σοβαρολογείς πρωί πρωί; Θα μου τη βγεις από πάνω κιόλας;

ΠΕΠ (Παρακείμενος ευγενικός παππούς που θέλει να κατευνάσει τα πνέυματα) - Έχει δίκιο ο νεαρός (ευχαριστώ) κυρία, αυτή η θέση είναι για τα ποδήλατα

Τ - Ναι, αλλά η κυρία βαριέται να κοιτάξει να δει αν χωράει

Σ (έξαλλη) - για σε παρακαλώ που θα μου πεις εμένα ότι βαριέμαι, άντε πρωί πρωί κωλόπαιδο (ευχαριστώ για το 2ο συνθετικό)

Τ - Έλα τέλειωνε τώρα μην έχουμε άλλα

ΠΕΠ (το έχει βουλώσει και κοιτάζει απεγνωσμένος και τους 2)

Σ - μπούρου μπούρου μπούρου μπλα μπλα μπλα (δεν θυμάμαι ακριβώς τι μουρμούραγε γιατί είχε θολώσει το μυαλό μου και τα βλεπα όλα κόκκινα)

Τ (τελειωτικό) - ΕΛΑ ΣΚΑΣΕ ΠΡΩΙΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΩ

Σ (...................)

Τ (βγαίνω απ το βαγόνι γιατί έχω φτάσει και συνειδητοποιώ ότι ήμουν απαράδεκτος και αρχίζω να ντρέπομαι)

Λοιπόν άκουσέ με που θέλω να καταλήξω. Κανονικά δεν θα μιλούσα, θα έκανα χώρο βρίζοντας από μέσα μου και θα τελείωνε εκεί το θέμα. Όμως επειδή έχω τα νεύρα μου κι επειδή έχω σιχαθεί όλους του ηλίθιους που αρνούνται πεισματικά να βοηθήσουν μια οποιαδήποτε κατάσταση, μίλησα. Και μίλησα άσχημα.

Στην πραγματικότητα όμως κι εδώ έρχεται το συμπέρασμα, δεν μου έφτασε αυτό. Ήθελα να τη χτυπήσω. Ήθελα να της κάνω κακό. Ναι, ναι το ξέρω ότι είμαι ευγενής και δεν θα πέιραζα ούτε μύγα και μπλα μπλα μπλα, όμως αυτό ήθελα και στο εξομολογούμαι ευθαρσώς. Δεν θα σου πω τι ακριβώς ήθελα να της κάνω γιατί θα πέσουμε στην κατηγορία του σιχαμένου πάλι, αλλά δε νομίζω να έβγαινε ζωντανή.

Και σκέφτομαι. Είναι αυτό που λένε εν βρασμώ ψυχής; Είναι αυτό το κλικ που γίνεται στον εγκέφαλο και για μια οποιαδήποτε ανόητη αιτία κάποιος γίνεται δολοφόνος; Είναι τελικά αυτό; Φτάνει λοιπόν ο οποιοσδήποτε σ αυτό το επίπεδο; Αυτό το φονικό ένστικτο το έχουμε όλοι μας βαθιά κρυμμένο και περιμένει να βγει; Κι αν βγει ποιος θα το συγκρατήσει ρε φιλενάδα; Ποια φυλακή θα με κλείσει μετά μέσα επειδή σκότωσα γριά που μου αντιμίλησε με αυθάδεια; Κι αν γίνω εγώ αυθάδης ποιος μου λέει ότι η γριά δεν θα βγάλει πιστόλι απ τη φτηνή της τσάντα να μου τη μπουμπουνίσει;

Λοιπόν κάνω έκκληση στα άστρα. Για κοιτάχτε να διορθώσετε την πορεία σας γιατί δεν θα χω καλά ξεμπερδέματα, για ισιώστε και αφήστε τον Τοξότη ήσυχο γιατί σε βλέπω να μου φέρνεις τσιγάρα στη μπουζού. Άντε γιατί πόσα ν αντέξω ο άνθρωπος; Delirium tremens θα μου ρθει στο τέλος!

Α, και να σε πληροφορήσω ότι δεν φταίει η έλλειψη ή η ποιότητα του sex. Απ αυτό ευτυχώς έχουμε ακόμα. Μύθος η αγάμητη αδελφή τελικά. Μύθος. Μπορεί να συμβεί σε όλους.