Εκείνος

Χτες το απόγευμα μπήκα χολοσκασμένος στο τρένο, ιδρωμένος, κουρασμένος και σε άσχημη διάθεση. Αυτά τα ξέρεις. Τώρα θα σου πω γι αυτά που δεν ξέρεις.

Είμαι στο τελευταίο βαγόνι με το ποδήλατο, χώρος υπάρχει γενικά στο βαγόνι, κόσμος δεν υπήρχε πολύς, κάτι η ζέστη, κάτι η κρίση, κάτι η πανσέληνος, κάτι ο Δίας που άλλαζε θέση, κάτι επειδή η γάτα έχει ένα αυτί, ήμουν ο μόνος όρθιος.

Μια στάση μετά όμως

μπήκε Εκείνος.

Και όλα άλλαξαν. Όλα πήραν άλλη τροπή, όλα λουλούδισαν λες και η μέρα δεν ήταν καλοκαιρινή παρά ανοιξιάτικη, λες και η μαγεία πήρε ζωή μπροστά στα έκθαμβα μάτια μου και στη μαυρισμένη μου ψυχή.

Εκείνος ήταν κοντά στην ηλικία μου, κοντά στο ύψος μου, αλλά εκεί σταματά κάθε ομοιότητα*.

Εκείνος μπήκε φουριόζος στο βαγόνι, με το που τον είδα να μπαίνει είπα μέσα μου -όχι ρε πούστη μου, φύγε μακριά μου ΤΩΡΑ - γιατί έμοιαζε σα να χει να πλυθεί κανάν αιώνα. Στάθηκε σχεδόν δίπλα μου. Είχε όντως να πλυθεί κανάν αιώνα. Και δύο αν σου πω μέσα είμαι.

Κοίταξα γύρω μου απελπισμένος και είδα βαγόνι άδειο με θέσεις κενές. Οι ελπίδες ότι θα απομακρυνθεί από την οσφρητική μου εμβέλεια αναπτερώθηκαν. Προσευχήθηκα. Εις μάτην. Εκείνος είχε επιλέξει να κατσικωθεί δίπλα μου και δεν άλλαζε γνώμη. Εγώ με το ποδήλατο δεν μπορούσα να μετακινηθώ, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν υπομονή. Υπέρμετρη.

Πήρα βαθιά ανάσα να ηρεμήσω τα τεντωμένα μου νεύρα, μέγα λάθος, εκείνος ανέδυε αρώματα ανομολόγητα που μου έφεραν στο νου απεργίες των υπαλλήλων αποκομιδής απορριμάτων. Αποφάσισα να το διασκεδάσω και άρχισα να τον παρατηρώ.

Εκείνος παρόλο που ήταν αρκετά κοντοκουρεμένος είχε καταφέρει το μαλλί του να δείχνει τόσο λαδωμένο όσο υπάλληλος πολεοδομίας. Φορούσε ένα ριγέ μπλουζάκι με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου πάνω του. Εκείνος ίσως να είναι gay friendly τελικά. Το μόνο σφάλμα στη μπλούζα ήταν οι ρίγες. Οριζόντιες. Εκείνος είχε ακούσει ότι η ρίγα κόβει αλλά δεν είχε ενημερωθεί πλήρως. Ακόμα και ο Οβελίξ ήξερε ότι η κάθετη ρίγα κόβει. η οριζόντια παχαίνει. Εκείνος φορούσε λάθος ρίγα.

Εκείνος φορούσε και βερμούδα. Μπεζ. Καλά μέχρι εδώ. Πτι καρό. Πολύ πτι και εξαιρετικά καρό. Σε διάφορα χρώματα. Μυριάδες. Εκείνος ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι στην Πάτρα και στο Ρίο (ντι Τζανέιρο) το καρναβάλι σχεδιάζεται όλο το χρόνο (πριν την κρίση και στο Μοσχάτο, τώρα δεν έχουμε να πληρώσουμε τον κονφερασιέ). Ο συνδυασμός μπλούζας - βερμούδας είναι απλά απίστευτος!

Η πληθώρα σχημάτων και χρωμάτων ζαλίζει τον σοκαρισμένο μου εγκέφαλο και προχωρώ προς τα κάτω. Γάμπα. Οκ. Πατούσα. Μάυρη φτέρνα και νύχι σκληρό και κίτρινο, άκοπο σα δέντρο στο βαθύτερο δάσος του Αμαζονίου, κοντεύει να ξεπεράσει τη σαγιονάρα και να βρει άσφαλτο.

Σαγιονάρα καφέ σχεδόν στρατιωτική. Μινιμαλιστικά άθλια, αθλιότερη απ τη στρατιωτική κατάτι, ένα τεμάχιο τέχνης μοναδικό. Έδενε με το ντύσιμο και το νύχι. Έδενε ασύλληπτα.

Αποφάσισα για να ξεκουράσω τα μάτια μου να κοιτάξω το πρόσωπο.
Βλέμα μάγκικο - ηλίθιο. Βαρύ σαν ιστορία. Τρόμου. Αναρωτήθηκα αν θα μπορούσα ποτέ να συζητήσω ο,τιδήποτε με Εκείνον. Δεν βρήκα κάτι. Εκείνη τη στιγμή Εκείνος έβαλε το δάχτυλο στη μύτη. Σχεδόν κοιτώντας με. Σχεδόν. Σκάλισε νωχελικά τα βάθη της ρινικής του κοιλότητας, κοίταξε προσεχτικά το αποτέλεσμα και σκούπισε το δάχτυλο στα οπίσθιά του. Πάνω στην πτι καρό βερμούδα. Το επανέλαβε κι εγώ σταμάτησα να κοιτάζω και άρχισα να μετράω στάσεις για να κατέβω. Είχα 3 ακόμα.

Και τότε το έκανε. Είμαι βέβαιος ότι το έκανε για να τραβήξει την προσοχή μου. Εκείνος έβγαλε το μπεγλέρι απ την τσέπη. Τακ. Τακ. Τακ. Επαναλαμβανόμενα. Τακ. Τακ. Τακ. Εγώ σε κάθε τακ να αναπηδώ, σε κάθε τακ να φαντάζομαι το μετρητή νεύρων μου να ανεβαίνει πιο πολύ προς το βαθύ κόκκινο. Τακ. Τακ. Τακ.

Τον αγριοκοίταξα. Εκείνος συνέχισε ατάραχος. Πήρα Εκείνο Το Βλέμμα που τρόμαζε τόσο πολύ ένα γκομενάκι που είχα κάποτε. Τίποτα.

Συνηδειτοποίησα ότι φοράω τα γυαλιά ηλίου οπότε Εκείνο Το Βλέμμα δεν είχε αποτέλεσμα. Τα βγάζω και προσπαθώ να το ξανακάνω γιατί κοντεύουν να με πιάσουν τα γέλια. Τακ. Τακ. Τακ.

Εκείνη τη στιγμή φτάνω στο σταθμό μου. Εκπνέω ανακουφισμένος. Βγαίνω και ρίχνω μια τελευταία ματιά. Θέλω να έχω την Εικόνα Του στο μυαλό μου. Εκείνος με κοιτά ενώ παίζει το μπεγλέρι. Εκείνος με αποχαιρετά με το βαρύ ηλίθιο βλέμμα του. Εκείνος. Τακ. Τακ. Τακ.

Οι πόρτες κλείνου και ο συρμός αποχωρεί. Εκείνος είναι πια μια ανάμνηση. Από απλός συνεπιβάτης στο όνειρο γίνεται

Εκείνος

*θέλω να ελπίζω