Τρέχει τρέχει, τρέχει το νερό

Τρέχει τρέχει, τρέχει το νερό

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στη μύτη

τι ήθελα κι έβγαινα απ το σπίτι

Τρέχει τρέχει, τρέχει το νερό

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό ακόμα

θα με φάει το μαύρο χώμα

Τρέχει τρέχει, τρέχει το νερό

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό τσουνάμι

αχ κι ο έρωτας χαράμι

Γύρισες φιλενάδα; Πέρασες καλά; Στολίστηκες, μασκαρεύτηκες, χόρεψες, έφαγες ήπιες και την Άρτα εφοβέρισες; Μπράβο φιλενάδα κι εγώ μια απ τα ίδια! Ωραίες οι Απόκριες φέτος, γεμάτες, τι πάρτι, τι βόλτες, τι λαγάνες, φέτος είχαν το καθετί κι εγώ παράπονο δεν έχω.

Πριν τις Απόκριες που λες περηφανευόμουν σχεδόν σε φίλο που φέτος τον έχει πάει πυρετός, ζάλη, βήχας κλπ ακατάπαυστα, ότι φέτος ήταν ο πρώτος χειμώνας που δεν αρρώστησα καθόλου, ούτε καν ένα μικρό φτάρνισμα, ε, κανά πονοκέφαλο που και που κι όξω απ την πόρτα. Εν τω ,μεταξύ, μού κανε τρομερή εντύπωση, μα ούτε λίγο πυρετό, ούτε ένα petitte συναχάκι να χω να γκρινιάζω; Τίποτα φιλενάδα, έχαιρα άκρας υγεία παρόλο που δεν ήμουν και το πιο προσεκτικό πλάσμα στην πλάση. Και ποδήλατο στο κρύο, και φρεσκολουσμένος έξω και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.

Αυτά όμως μέχρι προχτές, διότι το Σάββατο πού χαμε πάει σε πάρτι μασκέ και είχα αμφιεσθεί σε κάτι έξωμο και ξώπλατο, εκεί να να που χορεύαμε και την περνούσαμε ζάχαρη, ίδρωνα ο μεταμφιεσμένος κι έβγαινα στο μπαλκόνι, πολύ ωραίο μπαλκόνι παρεπτιπτόντως, με άπλα, για τραπεζώματα ολκής, να δροσιστώ κι επειδή παραείχε δροσιά το Σάββατο προς Κυριακή ξημερώματα, παραδροσίστηκα ο καρναβαλιστής και την Κυριακή ξύπνησα με ένα ελαφρύ βηχαλάκι και ένα μικρό γδάρσιμο το οποίο φρόντισα να καταπολεμήσω δια της ομοιοπαθητικής μεθόδου καπνίζοντας σαν το φουγάρο, διότι μια ζωή την έχουμε φιλενάδα, ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας!!!

Και βολτάραμε που λες την Κυριακή, έξω στ' αγιάζι όλη μέρα, περπάτημα στης πρωτευούσης τις ομορφιές και ποτάκια και τα σχετικά και χτες που ήτο Καθαρά Δευτέρα άνοιξαν οι κρουνοί της αναπνευστική μου οδού και από αναπνευστική οδός έγινε ο Ποδονίφτης, τότε το 85 (αν θυμάμαι καλά) που έπνιξε τις γριές στη Ν. Ιωνία. Θυμάσαι; Θυμάσαι…

Ένα δράμα φιλενάδα, αν κάτι δεν μπoρώ να παλέψω αυτό είναι το άτιμο το συνάχι. Δεν το αντέχω με τίποτα, με εκνευρίζει αφάνταστα, δεν μπορώ να είμαι συνέχεια με μια μύτη να τρέχει, με μάτια δακρυσμένα συνεχώς λες και βλέπω το Love Story νυχθημερόν και αδιαλείπτως, κι ένα ύφος μαστουρωμένο από την έλλειψη οξυγόνου λες κι έχω πιει όλα τα Ζωνιανά και τα περίχωρα. Δεν μπορώ.

Κι εκεί που είμαι και φυσάω και φυσάω κι έχω κάνει τη Softex ανθούσα επιχείρηση ξανά, μού ρχεται φαεινή ιδέα, γιατροσόφι που μου χε διδάξει όταν ήμουνα μικρός και αθώος η θειά μου η Πόπη. Βάζω σε ένα μπαμπακάκι οινόπνευμα και κάνω βαθιά και απότομη εισπνοή. Φιλενάδα, αφού δε λιποθύμησα απ τον πόνο να πέσω σα σακί να με φάνε οι γάτες μου (που δεν έχω - τις αποφεύγω για τέτοιο ενδεχόμενο), πάλι καλά να λες. Πάλι καλά.

Μετά ψάχνω στα ντουλάπια και βρίσκω κάτι χάπια για το συνάχι, τα κοιτάζω με χαμόγελο μέχρις που ανακαλύτπω ότι έχουν ληξει πολύ πρόσφατα. Μπαίνω λοιπόν στο δίλημμα - να πιω ή να μην πιω - αρχικά αποφασίζω να μην πιω και πάθω τίποτα άλλο και τρέχω και άντε βρες ΕΚΑΒ μεγαλοδευτεριάτικο, κάπου ενδιαμέσως λαγάνας και χαρταετού θα τανε χαμένα, αλλά η ανάγκη υπερίσχυσε της λογικής και ήπια. Και κάπως ελαττώθηκε η καταρροή. Έλα όμως που αυτά τα χάπια έχουνε σε μένα παρενέργεια να μου καταστρέφουν τη γεύση. Εκεί, τι σουβλάκι τρώω, τι μους σοκολάτα;, το ίδιο γεύομαι. Που να με στέλνανε κριτή στο Μάστερ Σεφ μετά από χαποκατάνυξη. Όλοι στην πυρά θα ήταν τώρα. Όλοι. Και ο Μέγκουλας.

Τέλος πάντων, να μην στα πολυλογώ και σήμερα στο ίδιο χάλι είμαι, παρά τα ληγμένα και το φσου φσου στη μύτη. Αφού να φανταστείς δεν πήρα ποδήλατο γιατί δεν μπoρώ να αναπνεύσω και αναγκάστηκα να μπω σε λεωφορείο παρόλο που έχω δώσει όρκο βαρύ ότι σε λεωφορείο δεν θα ξαναμπώ. Αλλά ήμουν μαστουρωμένος και μου φάνηκε σχεδόν ευχάριστο. Σχεδόν.

Άντε φιλενάδα, καλή Σαρακοστή και υγεία. Υγεία πάνω απ όλα. Μια παστίλια πιες για τον πόνο του άλλου. Το δικό μου συγκεκριμένα.

Αααααψούυυυυυυυυ