Συναισθημάτων πλάνη

Αγωνία:
Σήμερα ταξιδεύω - συγκεκριμένα τώρα - και αύριο ξεκινώ καινούρια δουλειά. Φιλενάδα, ένα νέο περιβάλλον μου προκαλεί αγωνία, μια θέση χαμηλότερη από εκείνη που είχα, και ο μισθός επίσης, δεν με ενοχλούν καθόλου, η αγωνία μένει μέσα μου για το καινούριο που είναι παλιό, τά χω ξαναζήσει, απλά αισθάνομαι πολύ μεγάλος πλέον για αλλαγές. Φοβάμαι λίγο αλλά αύριο θα έχει περάσει!

Απόγνωση:
Η φάτσα μιας μαντάμ που έχασε το λεωφορείο πριν λίγο. Τέτοια απόγνωση είχα καιρό να δω, έντονη σαν γευστικό πιάτο στο Μάστερ Σεφ. Μαντάμ, μη μου στενοχωρίεστε, θα ρθει άσπρη μέρα και για μας, σε λίγο θα ρθει το επόμενο... Ριλάξ, ντοντ ντου ιτ.

Θυμός:
Και βγαίνω το Σάββατο το απόγευμα απ το σπίτι να πάω Σ/Μ να πάρω γάλα και λαδόκολλα. Και σταματά πίσω μου περιπολικό. Και είναι τρεις αστυνομικοί. Και μου ζητούν ταυτότητα. Και τη δίνω. Και αρχίζει η ανάκριση.
Ποιος είμαι - ο Tremens.
Που μένω - Αθήνα.
Τι δουλειά έχω στη Σαλονίκη - Ηρθα για γουικέντ.
Γιατί ήρθα- για διασκέδαση.
Τι δουλειά κάνω- Γραφίστας.
Αν έχω αυτοκίνητο - Εχω.
Που είναι - Σπίτι μου.
Γιατί- (γιατί κλάνει το γατί) Διότι είναι πιο οικονομικό το τρένο.
Που με φιλοξενούν - Εκεί να, να.
Που πάω τώρα - Να πάρω γάλα και λαδόκολλα γιατί θα ψήσουμε γλώσσα αύριο, μην κολλήσει στο ταψί. Εντάξει δεν σου είπα να μην πας - με ρωτήσατε που πάω του απαντώ.
Εχεις βάλει την ταυτότητα στο πλυντήριο και δεν διαβάζεται;- Οχι (εσύ είσαι γκαβός και δεν βλέπεις).
Και με τούτα και με κείνα με είχαν κανά τέταρτο στο δρόμο κι εκνευρίστηκα τα μάλα φιλενάδα. Εξαλλος έγινα για την ακρίβεια.

Αναρώτηση:
Με σταματά γριά στην Εγνατίας σε αθλία κατάσταση και με ρωτά κάτι απροσδιόριστο. Ορίστε; Της απαντώ.
"Και σε ρωτώ" μου λέει. "Υπάρχει Κομμουνισμός στον ουρανό";
"Τι να σας πω" απαντώ "δεν έχω ιδέα."
Μα όλες σε μένα;

Αμαρτία μη γενομένη:
Και μου λέει ο αγαπημένος μου.
"Εδώ, σ´ αυτόν το φούρνο έχει τα καλύτερα κρουασάν σοκολάτας στη Θεσσαλονίκη. Είναι τεράστια και τίγκα στη Μερέντα. Θες;"

Και εδώ μπαίνουν οι δικές μου απαντήσεις:
Όχι
Πολλή Μερέντα ε;
Όχι, κρίμα είναι να χαλάσω τη δίαιτα.
Πόση δηλαδή;
Οχι, όχι, είπα θα αδυνατίσω.
Εδώ δίπλα είναι; Κι έχει πολλή σοκολάτα;
Πάμε σατανά, δε θέλω.
Πεινάω όμως λίγο.
Αντε, πάμε... Αχ δεν έχω σωτηρία με σένα πού μπλεξα...

Και πάμε και μπαίνουμε μέσα και είχε πεθάνει ο ιδιοκτήτης την προηγούμενη και δεν είχε κρουασάν.

Απελπισία:
Σε πιάνει φαγούρα στο μικρό δάχτυλο στο πόδι, μέσα στο κουπέ με άλλους 3 συνεπιβάτες, δεν μπορείς να το ξύσεις και κρατά καμιά ώρα...

Αμηχανία:
Την ώρα που στο ταινιάκι που έχεις βάλει να δεις στο κουπέ, οι πρωταγωνιστές, ερωτευμένα αγόρια αμφότεροι, κάνουν τηλεφωνικό σεξ, όπερ χαϊδεύονται ημίγυμνοι κι εκείνη τη στιγμή το τρένο αρχίζει να σούρνεται πλάι σε κάτι γκρεμούς στο Μπράλο και η διπλανή μαντάμ αφήναι το τηλεπεριοδικό της διότι έχει διαβάσει τα πάντα για τα τούρκικα και για την καθημερινή της σειρά - αυτή με το Κολλέγιο που δεν θυμάμαι τώρα πως τη λένε - και προσπαθεί να κατασκοπεύσει τι βλέπεις εσύ κι εσύ προσπαθείς να το κρύψεις και δεν το καταφέρνεις.

Αναρώτηση 2:
Υπάρχουν εξαρτήσεις κι εξαρτήσεις. Κάπνισμα, αλκοόλ, τζόγος, ναρκωτικά, σεξ. Αυτή η έρμη η Δανδουλάκη τέτοια εξάρτηση έχει με το Γλάρο του Τσέχωφ που μάλλον θέλει να τον ξανανεβάσει του χρόνου, για να ξαναχάσει την περιουσία της, όπερ κι έχει ξεχυθεί στα κανάλια και στα τηλεπεριοδικά και κάνει πάλι καριέρα; Μα σε σειρές, σε εκπομπές, σε διαφημίσεις, σε συνεντεύξεις, σε εξώφυλλα (με τόσο photoshop που νιώθεις ότι είναι μια εικοσάχρονη που της φέρνει ελαφρά). Μα δε βαρέθηκε; Και είναι και μακριά το Betty Ford να πάμε παρέα...

Απογοήτευση:
Και βλέπω ένα γαμάτο πουκάμισο στη βιτρίνα. Από 70 μόλις 14,99. Και το θέλω. Σαν τρελός εγώ. Περιμένω (μετά τι λέει το άσμα δε θυμάμαι). Και φυσικά δεν έχει το νούμερό μου. Έχει μόνο ένα S όπου δεν μου μπαίνει ούτε το μανίκι κι ένα XXL όπου μου είναι σαν την κελεμπία του Ντέμη Ρούσου. Και δεν τη θέλω τη ζωή μου πια...

Έρωτας:
Μπορεί να είναι τόσο ζωντανός μετά από 3 ολόκληρα χρόνια; Μετά από τόσα χιλιόμετρα ταξιδιού; Και όμως μπορεί.

Κάτι άλλο είχα γράψει επίσης στο τρένο γιατί τώρα έχω φτάσει αλλά χάθηκε στις ελλείψεις του σήματος και δεν το θυμάμαι. Κρίμας. Που θα πάει ο ανάδρομος, τελειώνει. Κι έρχεται η άνοιξη δριμεία. Και υπέροχη. Καλή βδομάδα φιλενάδα!

Επιμύθιον. Ήρθαν τα κοινόχρηστα. 3,03 ευρώ. Ναι φιλενάδα. 3 ευρώ και 3 λεπτά. Δεν το κουνάω απ αυτό το σπίτι!