The end of an era

Φιλενάδα, δεν έχω πολλά να σου πω, δεν μπορώ βλέπεις, είμαι ακόμα σοκαρισμένος...
Από αύριο θα είμαι επίσημα άνεργος, σε μια αγορά εργασίας που είναι στραγγαλισμένη. Από αύριο, τα δεδουλευμένα μου θα τα κυνηγάω, την αποζημίωσή μου θα την κοιτώ με το κυάλι, το δώρο των Χριστουγέννων θα το πάρει το ποτάμι. Ποιο ποτάμι... Έμεινε και κανένα;

Σήμερα φάνηκε ότι όλον τον τελευταίο καιρό που όσοι μείναμε εδώ μέσα ήμασταν απλώς εύπιστα θύματα, σήμερα που λες φάνηκε ότι η αισιοδοξία που αισθανόμουν καιρό δεν ήταν παρά ένα παιχνίδι της ανόητης φύσης μου. Σήμερα έπεσε ταφόπλακα.

Κάθομαι για τελευταία φορά στο γραφείο μου, στον υπολογιστή αυτό, στη θέση που τόσα χρόνια πάλεψα να εδραιώσω μόνο και μόνο για να μην πάρω τίποτα και να μπω σε δικαστικούς κυκεώνες, από αύριο.

Αυτούς δεν τους λυπάμαι, αυτοί μια χαρά τα είχαν προγραμματίσει και μας δούλευαν ψιλό γαζί, όμως πραγματικά εύχομαι να πάθουν κακό, ένας προς έναν. Εύχομαι να πάθουν κακό γιατί μας κάνουν κακό, γιατί έπαιξαν με τις ελπίδες μας στο δικό τους τζόγο κι έχασαν. Γιατί εκμεταλλεύτηκαν την αγάπη μας για τη δουλειά και για την εταιρία που τη στηρίξαμε στα ωραία και στα δύσκολα και μας κορόιδεψαν. Έτσι αισθάνομαι. Μπορεί να κάνω λάθος αλλά έτσι αισθάνομαι.

Συγχώρεσέ με γι αυτό το κείμενο, συγχώρεσέ με για τη στενοχώρια που ενδεχομένως σου προκαλώ. Αύριο όμως θα είμαι άνεργος. Δεν είναι μακριά, είναι αύριο. Σε φιλώ.