Κοίταξε τη γλάστρα στο μπαλκόνι πίσω απ' το θολό τζάμι. Την είχε φυτέψει πριν από λίγο καιρό και το φυτό έξω στο κρύο, έχοντας αφεθεί στην τύχη του παρέπαιε μεταξύ ζωής και θανάτου. Έδωσε ζωή σ εκείνο το χώμα και το άφησε στη μοίρα του να προσπαθήσει να ζήσει.
Σκεφτόταν ότι ίσως θα έπρεπε να το κανακέψει, να του δώσει λίγο νερό, λίγη τροφή αλλά είχε αποφασίσει να του προσφέρει ζωή και να το αφήσει στη μοίρα του, να παλέψει μονάχο και αν τα κατάφερνε, τότε εκείνο θα δόξαζε το όνομά του για όλη την υπόλοιπη πράσινη ζωή του. Αν τα κατάφερνε, θα άνθιζε και θα γέμιζε το μικρό μπαλκόνι αρώματα και ομορφιά.
Θα έριχνε το σπόρο του εκεί αλλά και μακριά, θα έκανε απογόνους και για πάντα το γονιδίωμά του θα θύμιζε εκείνο, το μικρό φυτό που το χέρι αυτό φύτεψε στη γλάστρα. Και όλοι εκείνοι οι απόγονοι θα το θυμόνταν εκείνο το χέρι, θα το θυμόνταν και θα το δοξολογούσαν. Και κάποια από αυτά θα άνθιζαν και θα ζούσαν για να κάνουν απογόνους κι εκείνος θα ευφραινόταν γνωρίζοντας ότι το δικό του χέρι τα είχε δημιουργήσει.
Εκείνο έπρεπε να παλέψει, μόνο, έρμαιο στις διαθέσεις της φύσης και αν ήταν ικανό να ζήσει, θα ζούσε, αν όχι, κάποιο άλλο θα έπαιρνε τη θέση του στη γλάστρα, εκεί, στο μικρό μπαλκόνι κι εκείνος απλά θα το παρατηρούσε κι εκείνο αδιάφορα - πίσω απ το θολό τζάμι...
Έτσι κι αλλιώς, ένα πείραμα είναι η ζωή.
όταν νιώθεις για λίγο Θεός (έστω και για το παραμικρό) είναι η αγάπη για το δημιούργημά σου που σου δίνει (και του δίνει) πνοή και κουράγιο, όταν αγαπάς κάτι δεν μπορεί παρά να στο ανταποδώσει, σε φιλώ γλυκά
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ γιε μου, είσαι της Καινής Διαθήκης, εκεί όπου η αγάπη θριαμβεύει, εκεί που ο άνθρωπος διδάσκεται στο να αγαπά και να συγχωρεί.
ΔιαγραφήΠόσοι όμως είναι της Παλαιάς, εκεί όπου ένας αδιάφορος Θεός μας αφήνει να βρούμε μόνοι μας το δρόμο;
Ποια να ναι η αλήθεια; Ξέρεις, ακόμα κι αν εμείς, τα πειραματόζωα, αποφασίσουμε να κινηθούμε σε μονοπάτια αγάπης είναι καθαρά δική μας απόφαση, ο Θεός έδωσε πνοή και οι επιλογές, η επιβίωση, η εξέλιξη δική μας. Σε φιλώ πιο γλυκά!
Τελικά η πραγματικότητα (και η ζωή) είναι σκληρή...αλλά μερικές φορές μάλλον δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να παλεύεις ή να περιμένεις..
ΑπάντησηΔιαγραφήτο λυπήθηκα το φυτάκι μωρέ...ελπίζω να επιβιώσει!!
ααα, περαστικά!
Α ναι, έτσι είναι, σκληρός κόσμος κι εμείς θεριά που παλεύουμε για επιβίωση. Αλλά είναι όμορφος ο άτιμος, πολύ όμορφος για να αφεθούμε. Η ανάσα ξέρεις, είναι το απόλυτο ένστικτο. Το πιο δυνατό απ όλα. Γι αυτό και μας το έκανε ανακλαστικό, για να μην έχουμε επιλογή να τη σταματήσουμε...
ΔιαγραφήΜην το λυπάσαι, αν το θέλει πολύ θα επιβιώσει!
Σ ευχαριστώ
καθώς ακουγοταν η μινα στο βθος να κλαίει... ένα τραγούδι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα η Μίνα να συντροφεύει
ΔιαγραφήΤο μπαλκόνι μου γέμισε απο σκυλάκια πέρισυ, που φύτρωδασν κι επιβίωσαν μόνα τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜια γιούκα που βρήκα πριν πολλά χρόνια στα σκουπίδια, τώρα είναι θεόρατη στον κήπο. Κρατησα ένα "βλαστάρι" της σε μια γλάστρα φέτος για να το πάρω μαζί μου όταν μετακομίσω, έτσι για να μου θυμίζει πως η ζωή, βρίσκει πάντα τον δρόμο της.
Φιλιά.
Έτσι είναι αγαπημένε μου, πάντα θα βρει το δρόμο, ο Θεός μας το δίδαξε αυτό, εκείνος που μας άφησε ελεύθερους με τις δυνάμεις μας και τις αδυναμίες μας να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο!
ΔιαγραφήΚαι γεννήθηκε ένας συγγραφέας!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί δε γράφεις ένα βιβλίο;
Φιλάκια πολλά:))
Μπα.... θέλω δουλειά ακόμα... παρόλα αυτά μ αρέσει το σχόλιό σου!!!
ΔιαγραφήΣε φιλώ γλυκά!
Τα φυτά δεν θέλουν τίποτε άλλο. Μόνο νεράκι και λίγη αγάπη, ακόμη κι αν αυτή είναι πίσω από ένα τζάμι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμείς όμως; Χρειαζόμαστε περισσότερα;
ΔιαγραφήΑχ,πρέπει να έρθεις να πιούμε καφεδάκι στον κήπο μου.Πιστεύω ότι δε θα φεύγεις,χαχαχα...φιλάκια tremens μου :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι που είσαι μακριά αλλιώς θα χα κατασκηνώσει, μη νομίζεις!
ΔιαγραφήΘα σε περιμένω πολύ ακόμα στο νέο blog καλεεεε???Το μελαχρινάκι είμαι :p
Διαγραφήθα νικήσει και αυτό όπως όλοι μας,αν η 21 -11- μας αφήσει ....
ΑπάντησηΔιαγραφήείσαι θεός, προσκυνώ το νέο ύφος γραφής σου
Θα μας αφήσει αγαπημένη, θα μας αφήσει, άλλο ένα έμεινε και ξαναγυρνάμε στα παλιά!!!
ΔιαγραφήΈτσι είναι η ζωή θέλει να διεκδικείς το δικαίωμα σου να περπατάς στα μονοπάτια της. Ίσως είναι δύσκολο αυτό που περνάει το φυτό, μα το είπαν και οι Πυξ Λαξ, "ότι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο".
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο βαθύτερο νόημα έχει αυτή η ανάρτηση. Μ' αρέσει!!
Φιλάκια καλέ μου τρεμένς.
Χαίρομαι που σου αρέσει, είναι λίγο καινούριο για μένα όλο αυτό, ένας πειραματισμός αν θες... πενία τέχνας κατεργάζεται!
ΔιαγραφήΦιλί γλυκό!
Θα το ρίξεις στην κηπουρική; Αγαπώ το νυχτολούλουδο...να το ξέρετε!
ΑπάντησηΔιαγραφή;-Ρ
Α, κι έχω στη βεράντα μου τη μικρή και νυχτολούλουδο, μόνο που εγώ δεν είμαι θεός, είμαι άνθρωπος και το φροντίζω...
ΔιαγραφήΠεριττό να σου πω ότι το δικό μου το πήρα κούτσικο, το έσωσα από βέβαια θάνατο και τώρα είναι θεριό ολόκληρο!! Το αγαπώ τόσο δε, που οι σπιτονοικοκυραίοι μου στο Νησί μου έφεραν ένα από την Ελλάδα και μύριζα νυχτολούλουδου πάνω στο Βορρά το καλοκαίρι!
ΔιαγραφήΣυγνώμη πρέπει να τα ποτίζουμε κιόλας τα φυτά; Δηλαδή θέλω να πω ότι άμα του γράφει να ζήσει του φυτού, θα βρέξει πλαγίως για να μπορεί η βροχή να μην εμποδίζεται από την τέντα, θα ποτιστεί το φυτό και θα επιβιώσει. Αυτή είναι η δική μου άποψη. Ο κ. Μήτσος δεν την ασπάζεται, οπότε και έχει αναλάβει το πότισμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είμαστε άνθρωποι, ναι, πρέπει να τα ποτίζουμε, αν είμαστε θεοί, όχι, τ αφήνουμε στη μοίρα τους!
ΔιαγραφήΕίσαι θεά!!!!
Καλά, τεμπέλα είμαι, αλλά ας μην το κάνουμε και θέμα!
ΔιαγραφήΤαυτίστηκα με το φυτό αυτό..μόνο του να παλεύει με όλες τις δύσκολες συνθήκες.. και το μόνο που σκέφτομαι είναι, αν δεν είσαι κάκτος τότε ειλικρινά την γ@μησες διότι, απο κάπου πρέπει να βρείς φροντίδα και νερό.. Καλημέρα τρεμενάκο μου!! Σμούτς
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν και άλλα, πιο ευαίσθητα που τελικά αντέχουν!
Διαγραφή