Αντίστροφη μέτρηση, 2...

Αθλητική βραδιά σήμερα, έτσι να γουστάρουμε, εξάλλου Ολυμπιακούς είχαμε το καλοκαίρι και ναι, αναγκάστηκα και τους είδα όλους, άστα, ένα δράμα έζησα με τον άντρα που μπλεξα, ευτυχώς βλέπει ποδόσφαιρα στα κρυφά και όταν δεν είμαι εκεί, γιατί αυτό είναι υπεράνω των δυνάμεών μου (είχε προσπαθήσει ο έρμος στο Μουντιάλ να με μυήσει αλλά εισέπραξε παγωμένο βλέμμα κι ένα "δες το αγάπη μου εσύ, εμένα δεν με πειράζει, να εδώ θα είμαι να διαβάζω, μην ενοχλείσαι" και είδαμε ταινία).
Οπότε πάμε σε 2 αθλητικά περιστατικά που με έχουν σημαδέψει...

2. Στων Ψαρρών την ολόμαυρη Ράχη
Πολύ παλαιότερα το 2000, με είχε πιάσει πάλι κρίση με τα γυμναστήρια και είχα γραφτεί σε ένα από αυτά που για σένα νοιαζόσουνα και γυμναζόσουνα και μετά τα άρπαξε τα λεφτά η χοντρή και πήγε Λατινική Αμερική με το γκόμενο και μείνανε μαλάκες όλοι εδώ.

Ενθουσιασμός τις πρώτες μέρες φυσικά, ευεξία και μια νοοτροπία πρωταθλητισμού. Βλέπεις, όταν ξεκινάς κάτι τέτοιο πιστεύεις ότι με 2-3 πάνω-κάτω έχεις κάνει ήδη κορμάρα κι έχεις σε μισή ώρα αποκτήσει αντοχές καρχαρία στα βαθιά νερά. Η αλήθεια παρόλα αυτά απέχει μακράν. πολύ μακράν...

Την πρώτη βδομάδα λοιπόν κι εκεί που μου δίδουν το πρόγραμμα που θα ακολουθούσα, παρόλο που είχα πιαστεί άσχημα, έβαζα όσα κιλά μπορούσα να σηκώσω και πίεζα τον εαυτό μου πολύ περισσότερο απ ότι θα έπρεπε ζηλεύοντας τις διάφορες κορμάρες που κυκλοφορούσαν ελεύθερες κι επιθυμώντας διακαώς να γίνω κι εγώ έτσι...

Μια απ τις ασκήσεις είναι και αυτή των ραχιαίων φιλενάδα, σε περίπτωση που δεν γνωρίζεις είναι εκείνοι οι μύες που στηρίζουν τη μέση. Σημαντικοί κι ας μη δίνουν ομορφιά όπως τα μπράτσα ή το εξαπάκετο. Μου δείχνει λοιπόν ο γυμναστής σε ένα πράμα σαν stand φαντάσου, που στέκεσαι υπό γωνιά και σκύβεις και σηκώνεσαι ώστε να γυμναστούν οι έρμοι οι ραχιαίοι. Βλέπω κι εγώ, κάνω δυο τρεις να καθησυχαστεί ότι το κατέχω και μόλις φεύγει πάω ο καλός σου και παίρνω ένα βάρος 10 κιλών να κρατάω για να την κάνω πιο δύσκολη - τρομάρα μου - και ξεκινώ. Οι ασκήσεις έχουν ως προϋπόθεση να γίνονται αργά με την ευχέρεια του χρόνου να γυμνάζει σωστά και να προλαβαίνεις και να αναπνέεις. Ε, νέο παιδί ήμουν, οι ραχιαίοι δεν είναι εξαπάκετο, είπα να τους τρέξω... και αρχίζω να ανεβαίνω και να κατεβαίνω σε ταχύτητες εξωφρενικές, πάνω-κάτω σαν το μουρλό που έχει πάθει σπασμούς και όταν τελείωσα, πάω να κατέβω και χάνω το φως μου. Μου ρχεται μια ζαλάδα λες κι είχα πιει και τον Βόσπορο και τους Ευβοϊκούς αμφότερους και πάρτον κάτω...

Τρέχει κόσμος, μου φέρνει νερά, μου κάνουν αέρα, ρεζιλίκι εγώ. Όταν συνήλθα μετά από κανά τέταρτο μου ριξε κι ένα ξέχεσμα ο γυμναστής -Γαβρίλος παρακαλώ- και δεν το ξανάκανα...

*Ο Γαβρίλος είχε πει την απίστευτη ατάκα σε άλλη φάση
"Καλησπέρα Γαβρίλο, τι κάνεις;"
"Πόδια"

1. Ο Αγορίνας που έπεσε απ το διάδρομο
4 χρόνια πριν φιλενάδα, πάω να γραφτώ στο γυμναστήριο με τον κολλητό τον Κ. μου ο οποίος με έπεισε χωρίς να ξέρει ότι μετά από τόσα χρόνια εγώ συνεχίζω ενώ εκείνος, αχ, αγρόν ηγόραζε...

Πρώτη μέρα λοιπόν, απόγευμα, ενθουσιασμός, θα κάνω κορμάρα και τα σχετικά, και τι ενέργεια και τι ωραία που είναι η ζωή και τι αθληταράς είμαι εγώ και τέτοια. Όλα αυτά πριν ξεκινήσω τις ασκήσεις. Έρχεται λοιπόν ο γυμναστής - ένα κουκλί σκέτο, άλλο να στα λέω άλλα να τα βλέπεις - να τρέχουν τα σαλάκια μας και στους 2 και μας δείχνει ο δύστυχος τα τι και τα πως. Και κάνουμε αυτό, κάνουμε κι εκείνο, κυκλικό πρόγραμμα το λένε , για να μπεις απαλά γυμνάζοντας τους μύες σου όλους και να μην πιαστείς, άσε που πιάνεσαι οπωσδήποτε και συνήθως δεν ξαναπατάς και μένει η ετήσια συνδρομή να αραχνιάζει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Και τελεύω το κυκλικό κι αισθάνομαι Άτλας το λιγότερο (όχι η Νατάσα Άτλας καλέ, ο άλλος με τη γη στους ώμους, μη μου μπερδεύεσαι) και ανεβαίνω στο διάδρομο να κάμω λέει αποθεραπεία. Εντάξει ρε συ, είχα ξανανέβει σε διάδρομο, είχα ξαναγραφτεί σε γυμναστήριο για να πάω μια-δυο φορές και να μην ξαναπατήσω γιατί το ψητό γουρουνόπουλο μου φαινόταν πιο ευχάριστο, οπότε με κέφι και μπρίο ανεβαίνω, εξηγώ στο γυμναστή ότι το κατέχω, εκείνος δεν με πιστεύει και προσπαθεί να μου δείξει κι εγώ θίγομαι ο αθληταράς και τέλος πάντων ξεκινάω βάδισμα. Και πάω και πάω και μετά βαρέθηκα και λέω βρε, δεν του ανεβάζεις λίγο ταχύτητα; και ανεβάζω και αρχίζω να τρέχω.

Και τρέξε τρέξε μικρούλη, γίνε άντρας μικρούλη, άντρας ωραίος γερός, κανά δυο λεπτά μετά τά χω παίξει, μου χει βγει όλη η πίσσα και η νικοτίνη και το γουρουνόπουλο απ τη μύτη, ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι και ψάχνω ο δύστυχος να τακτοποιήσω την ταχύτητα, δηλαδή να την κάνω από τρέξιμο σούρσιμο να μην πάθω καρδιά. Κι εκεί που παλεύω με το μοχλό, παίρνει το μάτι μου απ έξω να γίνεται τρακάρισμα. Α, σκέφτομαι, τους μαλάκες, πως τα κατάφεραν; Τς τς τς και πατάω το κορδόνι μου και πέφτω με τα μούτρα στο διάδρομο ο οποίος ακόμα έτρεχε με ταχύτητα...

Δεν σου περιγράφω φιλενάδα, μιλάμε για πτώση ολκής. Χτύπησα το γόνατο το οποίο κάηκε απ την τριβή, το χέρι και το πρόσωπο. Τρέχει ο γυμναστής έντρομος να κλείσει το διαολομηχάνημα, σηκώνομαι εγώ καταντροπιασμένος και παρατηρώ με περιέργεια ότι δεν γελάει κανείς. Είχε τόσο κόσμο και κανείς δεν γελούσε, μόνο εγώ απ τη ντροπή και την τρομάρα μου. Το αίμα να τρέχει ποτάμι από χέρι και πόδι, η μύτη είχε ήδη μελανιάσει κι εγώ προσπαθούσα χαμογελαστός να πείσω το γυμναστή που είχε τρομάξει πιο πολύ από μένα ότι είμαι μια χαρά.

Απολογισμός1 . επί 1 μήνα δεν μπορούσα να βάλω παντελόνι και μακρύ μανίκι, δεν μπορούσα καν να ανεχτώ το σεντόνι πάνω στο πόδι μου.
Απολογισμός 2. Έφαγα τρομερό δούλεμα από τον άλλον κολλητό ο οποίος με βάφτισε "Ο Αγορίνας Που Έπεσε απ το Διάδρομο" και μου πρότεινε να ξαναπάω με μεγάλα γυαλιά και περούκα την επόμενη φορά για να μη με αναγνωρίσουν.
Απολογισμός 3. Έκοψα μαχαίρι το διάδρομο και έμαθα το ελλειπτικό!!!