Άγγελος

Ξύπνησε από κάτι που δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Τα μαξιλάρια ζεστά, το κορμί του ζεστό κάτω απ το πάπλωμα, μα το σπίτι κρύο. Ανακάθισε και συνειδητοποίησε, ένας μικρός μα οξύς πόνος στην πλάτη - στις ωμοπλάτες συγκεκριμένα. Ενοχλητικός μα όχι έντονος... Φοβήθηκε για μερικά δευτερόλεπτα, σηκώθηκε, έφτιαξε καφέ, άναψε το πρώτο τσιγάρο και το ξέχασε. Όμως ο πόνος δεν έφυγε, παρέμεινε εκεί, υπόκωφος και επίμονος σαν ψίθυρος ενοχλητικού συνομιλητή.

Ετοιμάστηκε με την ησυχία του, το σπίτι είχε ζεσταθεί καλά, η διάθεσή του όμως όχι. Ήπιε ανόρεχτα τον καφέ του, εκείνος ο πόνος δεν έλεγε να φύγει απ το κορμί του. Κοίταξε έξω απ τα παράθυρα, η μέρα λαμπερή αν και κρύα, ήταν Δεκέμβρης μα τα χρώματα ήταν σχεδόν καλοκαιρινά. Σχεδόν.

Εκείνη τη στιγμή, κοιτάζοντας στο άδειο κρεβάτι η απουσία τον χτύπησε σα γροθιά. Είχε καλομάθει, είχε ζεσταθεί τόσα χρόνια με την παρουσία του εδώ. Η παρουσία του. Εκείνος. Εκείνος που είχε αγαπήσει όσο κανέναν άλλον, εκείνος που έφερε στη ζωή του χρώματα και αρώματα ανείπωτα, υπέροχα, μαγικά. Και το γέλιο του, αχ εκείνο το γέλιο του, το πιο όμορφο τραγούδι που έχει γεννήσει η πλάση. Ένας χρόνος σχεδόν είχε περάσει από τη μέρα που έφυγε, έφυγε για μακρινό τόπο, για τόσο μακρινό και τόσο άπιαστο. Τώρα ήταν στον παράδεισο. Δεν υπάρχει αν, ο παράδεισος υπάρχει - τουλάχιστον για αυτούς τους ανθρώπους. Υπάρχει.

Ήταν ξαφνικό το τέλος, δεν υπήρξαν ούτε λίγα λεπτά για να το συνειδητοποιήσει κανείς, για να κάνει τον πόνο πιο ήπιο. Άραγε γίνεται πιο ήπιος ο πόνος με μια προειδοποίηση; Άραγε αν αντί για το ξαφνικό τέλος ερχόταν ένα πιο χρονοβόρο, θα ήταν πιο μικρός ο πόνος; Δεν το ήξερε, δεν το ήξερε και δεν τον ενδιέφερε να μάθει, σημασία έχει πάντα το αποτέλεσμα και όχι η διαδρομή. Σημασία έχει ότι έφυγε.

Ο πόνος στις ωμοπλάτες τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Μπήκε στο μπάνιο για ένα καυτό ντουζ - το καυτό νερό ενέτεινε τον πόνο αντί να τον μαλακώσει "κάποια φλεγμονή θα είναι" σκέφτηκε "πρέπει να κανονίσω να πάω στο γιατρό αν συνεχιστεί".

Ετοιμάστηκε κι έφυγε απ το σπίτι χαλαρός, είχε ετοιμαστεί πολύ νωρίτερα απ ό,τι συνήθως και προτίμησε να περπατήσει στους δρόμους της πόλης από το να οδηγήσει, ήθελε να απολαύσει το φως στους δρόμους της, κάποιοι από αυτούς βρώμικοι και άθλιοι - εκείνοι που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν αριστουργήματα. Σκουπίδια παντού - απεργία των δημοτικών υπαλλήλων, πρόσωπα χλωμά και κατσουφιασμένα παρόλο που ήταν μέρες γιορτινές, κανένα λαμπιόνι, κανένα χάρτινο αστέρι δεν μπορούσε να λάμψει τόσο δυνατά ώστε να φωτίσει τα ταλαιπωρημένα πρόσωπα.

Κοίταζε γύρω του, από τη μια ξαφνιασμένος με τη συνειδητοποίηση της απώλειας, όχι του αγαπημένου του αλλά της πόλης που αγαπούσε, από την άλλη σχεδόν απελπισμένος. Ένας όμορφος νεαρός έπεσε πάνω του και τον χτύπησε. "Δεν πειράζει" προέτρεξε, "Άντε γαμήσου γκαβομαλάκα" του επιτέθηκε ο άλλος, με τα δόντια και τις γροθιές σφιγμένες. Τρόμαξε. Απογοητεύτηκε αλλά συνέχισε να περπατά με το κεφάλι σκυφτό αυτή τη φορά. Ο πόνος δυνάμωσε και άλλαξε. Θύμιζε πια γδάρσιμο, από μέσα όμως.

Η μέρα πέρασε αδιάφορα. Στη δουλειά όλοι σκυφτοί. Περίμεναν να πληρωθούν μια απ αυτές τις μέρες και το αφεντικό με τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα τους εξήγησε ότι δεν υπήρχε φράγκο στο ταμείο. Τους εξήγησε ότι αν συνεχιστεί αυτό θα αναγκαστεί να κλείσει την επιχείρηση. Τρόμαξε. Που θα πήγαινε; Ήταν αρκετά μεγάλος πια για να ξεκινήσει απ την αρχή. Ο πόνος έγινε πιο δυνατός, ένιωθε κάτι σαν ανάδευση μέσα απ το δέρμα αλλά δεν μπορούσε να το προσδιορίσει. Ήπιε ένα παυσίπονο για να ηρεμήσει. Δεν βοήθησε.

Το βράδυ που γύρισε σπίτι ένιωθε σχεδόν ήρεμος παρά τη μέρα που είχε περάσει. Μέρα με γκρίνια, με πίκρα, με προβλήματα. Μίλησε με φίλους για να ξεχαστεί αλλά κι εκείνοι ήταν αγχωμένοι, ήταν σχεδόν απελπισμένοι, κανείς δεν είχε να του προσφέρει λίγο χαμόγελο, κανείς. Κι εκείνος που θα μπορούσε να το κάνει είχε φύγει. Κοίταξε τη φωτογραφία τους, γελούσαν και οι δύο, κοντινό πλάνο το γέλιο τους με φόντο μια όμορφη πόλη κάπου αλλού. Μια αγαπημένη πόλη που ήταν ο ιδιαίτερος τόπος τους. Το μέρος που ταξίδευαν με αγωνία όσα χρόνια ήταν μαζί. Ποιος να το λεγε... Το δάκρυ του αυλάκωσε το πρόσωπο.

Ξάπλωσε νωρίς, ήταν αποκαμωμένος και ο πόνος στην πλάτη δεν βοηθούσε. Ήπιε άλλο ένα παυσίπονο και έπεσε σε όνειρα ομιχλώδη και ταραγμένα.

Ξύπνησε ξαφνικά στις 3.00 το πρωί. Ο πόνος είχε γίνει ανυπόφορος, δεν μπορούσε να τον ανεχτεί άλλο. "Τελειώνω" σκέφτηκε, μα εκείνη την ώρα, σε ένα απίστευτο κρεσέντο η πλάτη του άνοιξε, το δέρμα σκίστηκε με έναν σχεδόν λυτρωτικό ήχο και δυο τεράστιες, λευκές φτερούγες άνοιξαν. Τα φτερά του. Τα φτερά που ενώ ήξερε ότι είχε δεν τα είχε δει ποτέ. Κοίταξε αποσβολωμένος το είδωλό του στον καθρέφτη. Ήταν ο ίδιος αλλά όχι. Ήταν λίγο πιο όμορφος, λίγο πιο νέος, λίγο πιο φωτεινός κι εκείνες οι φτερούγες ξεφύτρωναν πίσω του, πανέμορφες, κατάλευκες σα χιόνι.

Τις ξεδίπλωσε και τις δίπλωσε. Έπαιξε μαζί τους, με την κίνησή τους, δεν ήταν βαριές όπως έδειχναν, ήταν δυνατές κι ανάλαφρες. Ο αέρας που έβγαζαν στις κινήσεις που έκανε αναστάτωσε όλη την κρεβατοκάμαρα. Έριξε κάτω διάφορα που έσπασαν με κρότο, αλλά ούτε που το πρόσεξε. Σηκώθηκε όπως ήταν, γυμνός, με τις υπέροχες φτερούγες του διπλωμένες και βγήκε στο μπαλκόνι.

Το κρύο τσουχτερό, το ήξερε αλλά δεν το ένιωθε παρόλη τη γύμνια του. Άνοιξε τα φτερά του και θρόισαν στον άνεμο, τα έκλεισε και διστακτικά τα άνοιξε ξανά - ήξερε όμως τι έπρεπε να κάνει. Κοίταξε την πόλη κάτω απ τα πόδια του σα να την έβλεπε τελευταία φορά, κοίταξε τον καθαρό σκοτεινό ουρανό με τα μυριάδες αστέρια του. Τον περίμεναν.

Ανέβηκε στο κάγκελο, δεν φοβόταν καθόλου, τα φτερά του δυνατά και υπέροχα άνοιξαν κι εκείνος πήδηξε χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν υπήρξε πτώση, τα φτερά ενώθηκαν με τα ρεύματα του ανέμου και τον σήκωσαν ψηλά. Τον σήκωσαν σαν άγγελο μέσα στην κρύα νύχτα. Ήξερε που πήγαινε και ήταν ευτυχισμένος. Εκεί.