Άνθρωπος

Καθόταν ώρες μόνος μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο. Κρύο και σκοτάδι. Τιμωρούσε όλο του το είναι - αυτό μόνο μπορούσε να καταλάβει. Τιμωρούσε τον εαυτό του για τα λάθη του. Πολλά κι εκείνα, πολλά και βαριά, βάραιναν το κορμί του σαν ρούχο βρεγμένο, βαρύ και αποπνικτικό. Δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί, γιατί έπεφτε σε σφάλματα, γιατί χαλούσε ό,τι τού δινε χαρά.

Δεν μπορούσε να καταλάβει πως μπόρεσε, λίγες ώρες πριν να διώξει τον άνθρωπο που λατρεύει, τον άνθρωπο που αγαπά τόσο. Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι μια παρεξήγηση έφτασε σε τέτοιο σημείο ώστε εκείνος να φύγει, όχι θυμωμένος, όχι έξαλλος, αλλά απογοητευμένος, με τους ώμους γυρτούς, Να ανοίξει την πόρτα χωρίς καν να ψελλίσει ένα γεια, να ανοίξει την πόρτα και να βγει έξω απ το σπίτι τους, για πάντα.

Έφταιγε εκείνος. Κανένας άλλος. Για άλλη μια φορά δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το θυμό του, ενώ ήξερε πόσο καταστροφικός είναι ο θυμός του, για άλλη μια φορά τα βίαια λόγια του πλήγωσαν σα μαχαίρι τον άνθρωπο που θα έδινε τη ζωή του για κείνον, τον πλήγωσαν για άλλη μια φορά και αυτή τη φορά τελειωτικά. Δε ζητούσε συγχώρεση, δεν την έδινε καν στον εαυτό του τώρα που ο θυμός είχε καταλαγιάσει, τώρα που η πρασινομάτα ζήλια είχε κερδίσει, τώρα που ο κουρνιαχτός της μάχης είχε εξαφανιστεί. Όχι. Δεν την έδινε ούτε ο ίδιος στον εαυτό του, οπότε δεν τολμούσε να τη ζητήσει από κείνον που έφυγε. Τον είχε συγχωρέσει τόσες φορές, άπειρες φορές συγχώρεσε τη ζήλεια του και το θυμό του μέσα σ' αυτά τα χρόνια, αλλά τις τελευταίες φορές το ποτήρι γέμιζε πιο γοργά και τελικά ξεχείλισε. Κι εκείνος έφυγε.

Ένιωθε τα μηνίγγια του να χτυπούν και την καρδιά του να θέλει να σπάσει. Τα πόδια του δεν τον βαστούσαν και η ανάσα του γρήγορη και βασανισμένη. Δεν μπορούσε να καταπιεί τον πόνο του, όλη του η ύπαρξη ήταν ένα βάσανο, μια στενοχώρια με όλη τη σημασία της λέξης, πνιγόταν μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο, πνιγόταν μέσα στον σκοτεινό πλανήτη και αέρας πουθενά. Τα φτερά κομμένα και το κορμί βαρύ σα μολύβι. Πνιγόταν.

Άνοιξε το στόμα και ούρλιαξε. Μια κραυγή αγωνίας που έσκισε το σκοτάδι και άνοιξε τους ποταμούς στα μάτια του, άνοιξε τους καταρράχτες του πόνου και άρχισε να κλαίει ασταμάτητα. Με λυγμούς και ουρλιαχτά, με παράπονο και πόνο. Οξύ πόνο. Βαθύ πόνο. Ατέλειωτο πόνο. Και το σώμα εξαντλήθηκε και ο διακόπτης έκλεισε. Εκεί, μέσα στο σκοτεινό κρύο της μοναξιάς.

Εκεί, μετά από ώρες, όταν άνοιξε τα μάτια του, είδε στο πρώτο φως της μέρας εκείνος να τον κρατά αγκαλιά για να τον ζεστάνει, εκείνον, να τον κοιτάζει με τόση αγάπη. Εκείνον, να τον έχει συγχωρέσει για μια ακόμα φορά.

"Συγνώμη" ψέλλισε
"Σςςςςς, ξεκουράσου αγάπη μου, όλα καλά"