Ημέρα 0, 41 πια!

Άλλος ένας χρόνος προσετέθη στο βαρυφορτωμένο κασέ μου, βέβαια, ονομαστικά τον έχω ήδη προσθέσει εδώ και μήνες αλλά το αστείο είναι ότι κάποιες φορές μπερδεύομαι και λέω άλλα ντ άλλα.

Ξέρεις, αν και θα σου φανεί περίεργο, δεν αισθάνθηκα ποτέ να έχω πρόβλημα με την ηλικία μου, κάποιες φορές με μεγάλωνα κιόλας γιατί πάντα μικρόδειχνα, είναι αυτή η γλυκόφατσα που έχω που δεν βοηθά στο μεγάλωμα, άσπρες τρίχες δεν έχουν βγει ακόμα και γενικά πάντα θεωρούσα ότι αν με μεγάλωνα θα έδειχνα πιο ενδιαφέρον, πιο άντρας, πιο δεν ξέρω κι εγώ τι. Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρικάς βιαζόμουν απίστευτα να μεγαλώσω, να ανεξαρτητοποιηθώ, να είμαι μόνος μου χωρίς επιτήρηση, να ζήσω την ελευθερία μου.

Θυμάμαι ότι όταν ήμουν 12 πρωτοξεκίνησαν τα ουφάδικα να παίρνουν διαστάσεις μάστιγας στην Αθήνα, κι ενώ στο γειτονικό καφενείο που είχε βάλει 2 τεράστιες κονσόλες με arcade παιχνίδια μπορούσαμε να πάμε κρυφά, στα άλλα, τύπου μπιλιαρδάδικα που είχε ποικιλία και γινόταν πανικός δεν μας άφηναν. Είχε και μια ταμπέλα απ έξω που έλεγε "Απαγορεύεται η είσοδος κάτω των 17 ετών". Εκνευριζόμουν απίστευτα και το θεωρούσα άδικο, κι ενώ τρώγαμε όλο το χαρτζιλίκι στα ίδια παιχνίδια στο καφενείο, παρακαλούσα θεούς και Δαίμονες να μεγαλώσω για να πηγαίνω στα άλλα, τα εξειδικευμένα... Ποιος να μου το λεγε τότε ότι δεν θα πατούσα πόδι ποτέ μέσα σε κάτι τέτοιο, παρά μόνο στο στρατό όπου με μάθαιναν μπιλιάρδο. Ηλεκτρονικό παιχνίδι έχω να παίξω από κείνο το καφενείο, ούτε καν στον υπολογιστή μου πια, πολύ σπάνια και με μια αδιαφορία. Προτίμησα όταν μεγάλωσα να κάνω άλλα πράγματα.

Είχα πιτσιρικάς περιέργεια για όλα τα ακατάλληλα, άκουγα ιστορίες από μεγαλύτερα παιδιά που πήγαιναν σε οίκους ανοχής ή σε πονηρούς κινηματογράφους, ω, τι απόλυτη φαντασίωση, τι όμορφο και περίεργο και διαστροφικό φαινόταν στο μικρό μου μυαλό... Ήθελα να μεγαλώσω κι εγώ να πάω, να δω πως είναι, να γνωρίσω την ηδονή που υποψιαζόμουν ότι θα μου προσέφεραν... Στα 18 με πήγε ο ξάδερφός μου με το ζόρι σε οίκο ανοχής, δεν σου περιγράφω τι ακριβώς έγινε, ευτυχώς που έπεσα σε μια κοπέλα καλή και υπομονετική... παρόλα αυτά δεν ξαναπάτησα φυσικά και δεν είχα καμία διάθεση αν ξαναπατήσω. Σε πονηρό κινηματογράφο δε, δεν πήγα ποτέ...

Σκεφτόμουν εκεί, σε κείνη την ηλικία πως θα είναι το 2000, πόσο χρονών θα είμαι, σε κατάσταση θα βρίσκομαι, τι καριέρα θα έχω ακολουθήσει, έκανα όνειρα, άσε που το 29 μου φαινόταν πολύ μεγάλο νούμερο - δεν ήξερα βλέπεις ότι στα 29 θα ήμουν ακόμα ένα παιδί γεμάτο χαρά και κέφι, πίστευα ότι θα ήμουν παντρεμένος, με οικογένεια, με παιδιά κι ευθύνες, δεν είχα ιδέα ότι για μένα η ζωή είναι μεγάλο ερωτικό ταξίδι, ότι δεν έχει παιδιά και οικογένεια και ότι ποσώς με ενδιαφέρει. Έτσι είναι. Η οικογένειά μου είναι ο άνθρωπος που αγαπώ και οι φίλοι μου, αλλά το κατεστημένο της τότε εποχής δεν με είχε προετοιμάσει για κάτι τέτοιο...

Οπότε ρε φιλενάδα, τι σημασία έχουν όλα αυτά, δεν θα χω ιδέα τι θα γίνει σε 1, σε 2, σε 10 χρόνια. Πραγματικά. Κατάλαβα μεγαλώνοντας ότι η ζωή έχει χιλιάδες μονοπάτια, και μια στροφή να πάρεις κάνεις διαφορά μεγάλη. Είπαμε, η ευτυχία έχει σημασία. Η ευτυχία που φέρνει η αγάπη...

Εξάλλου, αν εξαιρέσεις το τώρα που έμεινα μόνος μέχρι την επόμενη Παρασκευή και με έχει πιάσει μια μελαγχολία μικρή, πέρασα τόσο όμορφα όσο σχεδόν δεν το περίμενα... γεμάτος αγάπη κι ευτυχία!