Αντίστροφη μέτρηση, 3...

Λοιπόν φιλενάδα, 3 μέρες μείνανε, όπως καταλαβαίνεις συνεχίζουμε ακάθεκτοι και όπου μας βγάλει!

Του Αγίου Νικολάου σήμερα και Παγκόσμια μέρα δεν έχει να εμπνευστούμε οπότε πάμε να ασχοληθούμε με 3 σημαντικά γενέθλια της ζωής μου. Να σου εξηγήσω μόνο ότι για μένα ανέκαθεν τα γενέθλιά μου είναι η πιο σημαντική γιορτή στον κόσμο. Ούτε Χριστούγεννα ούτε Πάσχατα, ούτε τίποτα. Η μούρη μου μπροστά και τίποτε άλλο!

Πριν ξεκινήσω όμως θα ήθελα να ευχηθώ χρόνια πολλά μέσα απ την καρδιά μου στο Νίκο, τη Νίκη, τη Νικολέττα και όποιον γιορτάζει σήμερα! Παιδιά μου να στε καλά, να στε γεροί και δυνατοί, να στε ευτυχισμένοι!

Φύγαμε;

3. 1988, πρωίαν σε είδον, μαλλιά ξεπλεγμένα
Το 1988 ήταν η χρονιά που πήγαινα τρίτη Λυκείου. Η κατεύθυνσή μου ήταν για ιατρική μεριά, οπότε όπως αντιλαμβάνεσαι δεν είχα χρόνο ούτε εγώ ούτε οι φίλοι μου για πολλά πολλά. Σχολεία, φροντιστήρια, διαβάσματα, διαγωνίσματα, άγχη και τα σχετικά.

Αποφασίζω λοιπόν να προβώ σε ριζοσπαστική ενέργεια και να μην τα γιορτάσω βράδυ που δεν προλαβαίναμε γιατί τελειώναμε το φροντιστήριο αργά, αλλά πρωί μιας και ήμασταν απογευματινοί στο σχολείο. Έτσι λοιπόν, τη μέρα των γενεθλίων μου, έχω φτιάξει ένα κουβά προφιτερόλ και μαζεύονται οι κολλητοί και οι κολλητές μου, καμιά δεκαριά άτομα, μη φανταστείς, για καφέ και κουβέντα.

Κατά τις 11, και αφού είχαμε πιει ό,τι είχε μέσα η κάβα των γονιών μου χορεύουμε τσιφτετέλια με μούρες κόκκινες και λερωμένες απ τις σοκολάτες. λίγο αργότερα ανακαλύπτουμε με φρίκη ότι δεν έχει μείνει άλλο μπουκάλι εκτός από ένα που ήταν κλειστό και έγραφε πάνω Cinar. Ήταν λικέρ αγγινάρας. Θεόπικρο και φρικτό. Το ήπιαμε και αυτό. Κατά τη 1 κινήσαμε για το σχολείο, λιώμα όλοι, σε όλη τη διαδρομή χορεύαμε και τραγουδούσαμε, είχε ψοφόκρυο αλλά δεν παίρναμε χαμπάρι. Την πρώτη ώρα είχαμε θρησκευτικά. Μπαίνει ο καθηγητής και ρωτά αν θέλει κανείς να πει κάτι, να ανοίξει ένα θέμα, αν όχι να κάνουμε κανονικό μάθημα.

Σηκώνομαι τύφλα και τον ρωτάω με στόμφο λες κι έφταιγε αυτός για όλα. "Τι έχετε να πείτε για τα επεισόδια στα σινεμά με τον Τελευταίο Πειρασμό; Ντροπή σας!" Και ναι, ήμουν ο απουσιολόγος...

Ίσως το θυμάται ακόμα...

2. 2008, Quantum of Solace
Ερχόμαστε στο σωτήριο έτος 2008. Είναι η πρώτη χρονιά που είμαι μόνος μετά την επταετή σχέση μου με τον Π., εκείνος το ίδιο αφού έχουμε φάει αμφότεροι κατραπακιές με λάθος ανθρώπους, μένω σε ένα μεγάλο και πολύ ωραίο διαμέρισμα στο Ν. Ηράκλειο και αποφασίζουμε να κάνουμε ένα πάρτι που θα γράψει ιστορία. Στο παιχνίδι μπαίνει και η αδερφή μου που γιορτάζει ίδια μέρα με τα γενέθλιά μου, κι έτσι, οι 3 εορτάζοντες στηνόμαστε για ημιεπαγγελματική φωτογράφιση με θέμα τον ολόφρεσκο τότε James Bond, η οποία στα επαγγελματικά μου χέρια έγινε αφίσα και πρόσκληση και ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Το πάρτι δεν είχε απλώς επιτυχία, ήταν ό,τι καλύτερο έχω ζήσει σε πάρτι. Κόσμος, γύρω στα 100 άτομα, ποτό, μουσική, χορός και κέφι απίστευτο. Έχω καλέσει μέχρι και τους γειτόνους για να μη φέρουν αστυνομία, και φυσικά δεν έφεραν. Και φυσικά και ήρθαν!

Αυτά που θυμάμαι ήταν ότι δεν βάλαμε κώλο κάτω μέχρι τις 5 το πρωί και ότι κοιμηθήκαμε οι κολλητοί, και την άλλη μέρα καθαρίζαμε παρέα και στολίζαμε το Χριστουγεννιάτικο έλατο, το οποίο ήταν αληθινό σε γλάστρα αλλά δεν έζησε να βγάλει καλοκαίρι.

Αυτό που θυμάμαι επίσης είναι ότι μου κατσικώθηκε ένας παλαβός που δεν τον ήθελα ούτε να τον φτύσω κι έπρηξε την κολλητή Ζωζώ όλο το βράδυ να ψήσει την κατάσταση και την επομένη τρόμαξα να τον διώξω απ το σπίτι.

Αυτό που μου έχει μείνει είναι η πιο τρελή, όμορφη, απίθανη και γκλαμουράτη βραδυά της ζωής μου. μετά μας χτύπησε η κρίση και η Κριστίν κακό χρόνο να χει... (ψέμματα, κάναμε και αποκριάτικο μετά, εκεί να δεις το σώσε)!

3. 2012, Εδώ είμαστε
Ναι, το ξέρω πολύ καλά ότι έχουμε 3 μέρες ακόμα. Ναι το ξέρω ότι σε 15 μέρες ο κόσμος τελειώνει. Ναι, αλλά...
Φέτος δεν έχει γιορτές και φιέστες. Φέτος δεν έχει χορούς και τραγούδια. Από τη μία είναι νωπή η απώλεια του πατέρα, από την άλλη γιατί είναι άδεια η τσέπη. Όμως, εδώ στέκομαι να σκεφτώ το εξής.
Είμαι τόσο τυχερός άνθρωπος, σα να χω έναν άγγελο να με καθοδηγεί και να μου δίνει πνοή, είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος γιατί έχω τόσους θαυμάσιους ανθρώπους να με αγαπούν και να είναι πλάι μου.
Ο έρωτάς μου θα ρθει αύριο από πάνω για να είμαστε μαζί, θα ρθει αύριο για να μου ζεστάνει την ψυχή με το χαμόγελό του και το Σάββατο, μια μέρα πριν, θα ρθουν στο σπίτι ο Π. και η κουμπάρα, οι δυο πιο αγαπημένοι μου φίλοι, να φάμε ένα φαγάκι και να γλυκαθούμε με προφιτερόλ που μόλις έψησα. Την Κυριακή θα μαζευτούμε όλη η οικογένεια, γιορτάζουμε 4 σχεδόν μαζί, να γιορτάσουμε όλοι παρέα, αγαπημένοι, ευτυχισμένοι - με όσα προβλήματα κι αν έχουμε - και ξέρω ότι κι εκείνος θα είναι κοντά μας.

Έχω υγεία, έχω αγάπη, έχω ακόμα νιάτα. Έχω τα πολυτιμότερα πράγματα στη ζωή και ναι, δεν πειράζει που δεν θα το κάψουμε φέτος, δε με νοιάζει, με νοιάζει που δεν είμαι μόνος. Και που ποτέ δεν θα μαι μόνος. Και αυτά θα είναι ευτυχισμένα γενέθλια, για άλλη μια χρονιά!