Ο Κόσμος Της Τέχνης

Χτες ρε φιλενάδα σε ενημέρωσα ότι θα πήγαινα -κι ας έγινα βαρετός- στην έκθεση έκπληξη που διοργανώνεται για φιλανθρωπικό σκοπό στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι. Και πήγα πράγματι, έβαλα τα κυριακάτικά μου, και πήγα, μέχρις και τιράντες φόρεσα, όχι πανωμπάκι, τις είχα αφήσει να σούρνωνται γιατί είμαι πολύ τεκνό και τρέντι κι ας είχα συγχιστεί το πρωί που άλλα ήθελα να βάλω αλλά ας όψονται τα εδέσματα που με ταΐζουν φίλοι και συγγενείς γιατί ως γνωστόν είμαι απλήρωτος και δεν έχω να φάω (αλλά internet έχω ακόμα φιλενάδα) κι έχει πεταχτεί το μπακόνι, τόσο που όταν με είδε ο φίλος μου αγαπημένος διαιτολόγος αναφώνησε έκθαμβος "Ω, μα αν δεν έκανες όλα αυτά που κάνεις που θα χε φτάσει η κοιλιά σου;" κι εγώ του είπα ότι θα χα φτάσει τα 500 κιλά έτσι που τρώω αλλά ρε φιλενάδα τρώω συνέχεια γιατί

α. Κάνει κρύο
β. Έχω στενοχώριες
γ. Με κερνάνε όλοι
δ. Γιατί είμαι φαγανό γαμώτο
ε. Όλα τα ανωτέρω

(Βρες τη σωστή απάντηση και κερδίζεις την εμπιστοσύνη μου)

Λοιπόν όμως άλλα ήθελα να σου πω και με παρέσυρε ο οίστρος.

Πήγα χτες στην έκθεση λοιπόν και ήμουν υπερήφανος που ο διαλεχτός μου φίλος έπαιρνε μέρος με 2 εξαιρετικά έργα (αναμφισβήτητα τα ωραιότερα). Αρχίζω που λες να χαζεύω τα έργα, κάποια μου άρεσαν πολύ, κάποια λίγο, κάποια καθόλου και για κάποια θα ορκιζόμουν ότι δεν είναι τέχνη, είναι ξεπέτα. Ναι, πες με ό,τι θες αλλά το πολύ μεταμοντέρνο δεν είναι της αρεσκείας μου, θέλω το έργο να μου πει κάτι, να έχει ένα κάποιο εικαστικό κι αισθητικό αποτέλεσμα και στην τελική να θέλω να το κρεμάσω στον ταπεινό μου τοίχο. Τo λίθοι τε πλίνθοι τε κέραμμοι ατάκτως εριμμένοι δεν μου λέει τίποτα και προσωπικώς  απορώ και ξύνομαι που σε άλλους λέει. Αλλά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα φιλενάδα, εξ άλλου σου έχω πει ότι οι απόψεις είναι ωσάν τις κωλοτρυπίδες, έκαστος διαθέτει και μία. Πέραν αυτού όμως, υπήρχαν πολύ όμορφα έργα και θα γούσταρα να πάρω κάποια από αυτά αν μου το επέτρεπαν τα οικονομικά μου.

Πέραν των έργων όμως, άρχισα να παρατηρώ και τους παρατηρητάς της τέχνης και για μια ακόμα φορά έμεινα έκθαμβος με την κακογουστιά και τη δηθενιά ανθρώπων που συχνάζουν σε τέτοια ιβέντς. Δεν σου λέω ότι όλοι ήταν έτσι, σου λέω όμως ότι μια μεγάλη πλειοψηφία ήταν. Πρώτα απ' όλα το 99% των αρσενικών παρευρισκομένων ήτο gay, αλλά όχι όπως εσύ κι εγώ που το πολύ πολύ να ρίξεις μια τιράντα στο γόνατο για να κάνεις αίσθηση όταν θα σου μπουρδουκλωθεί σε κανά Αβραμοπουλοκαγγελάκι και σε ξεβρακώσει, όχι. Ήταν τεχνοαδερφές.

Οι τεχνοαδερφές, ανεξαρτήτου ηλικίας, ντύνονται λες κι επισκέφθηκαν τα καλάθια του παζαριού στο Σχιστό Πειραιά, ό,τι βρουν μπροστά τους σε χιλιάδες χρώματα, μοιάζουν να έχουν να πλυθούν κανάν αιώνα και έχουν ένα περισπούδαστο ύφος ανθρώπων της Τέχνης, κομ ιλ φω ξυνό κι ανυπερθέτως ψηλομύτικο, ενώ όταν ξεχαστούν τους τρέχει το σαλάκι για οποιονδήποτε δείχνει σχετικά φυσιολογικός και καθαρός. Είχα καιρό να δω και το είχα ξεχάσει. Οι τεχνοαδερφές κρατούσαν το πλαστικό ποτηράκι με το κρασί λες και κρατούσαν κρύσταλλο Βοημίας γεμάτο εκλεκτό καμπανίτη, ενώ σχημάτιζαν ωραιότατα πηγαδάκια σχολιάζοντας - καυστικά ενδεχομένως - τα έργα, με ύφος 1000 καρδιναλίων και διάλεκτο άγνωστη στην πλέμπα όπως εγώ.

Αγαπημένα τεμάχια είχα τρία εχτές. Έναν που νόμιζε ότι ήταν ο Ιησούς του Τζεφιρέλλι (μέχρι και χιτωνίδιον φορούσε, θα το χε δαγκώσει η δόλια), ένας άλλος προκεχωρημένης ηλικίας με ένα απίστευτα γλυκερό, σαλιάρικο, γλοιώδες ύφος, ο οποίος μεταξύ τύρου και αχλαδιού μάτιαζε όλα τα νορμάλ αρσενικά του χώρου και φορούσε μια ωραιότατη καφέ σκατί πυζάμα με όχι και τόσο πτι καρό - εξαιρετική. Αλλά ο αγαπημένος μου ήτο νεαρός που έδειχνε να έχει να πλυθεί από την τελευταία μέρα βροχόπτωσης, με μαλλί ράστα (δεν θέλω να ξέρω τι σουρνόταν μέσα εκεί), τεράστιο καπέλο και ρούχα τύπου Ό,τι Έβγαλα Από Αυτά Που Είχε Πετάξει Ο Χυτήρογλου Στην Ανακύκλωση. Τι κουρτίνα, τι κρετόν, τι κρόσι, μόνο η Παναγιά της Γουαδελούπης έλειπε από πάνω του να κομποζάρει στο συνολάκι.

Οι γυναίκες δε, όχι όλες, είχε και κάποιες όμορφες παρουσίες και ιδιαίτερα η διοργανώτρια ήταν το λιγότερο εντυπωσιακή, ήταν του γνωστού στυλ της Χαροκαμμένης. Άλλα ντ' άλλα τα μεγάλα της Παρασκευής το γάλα φιλενάδα. Ότι του φανεί του Λωλοστεφανή και τα σχετικά. Απελπιστική κατάσταση. Ήθελα να ξερα, καθρέφτη δεν διατηρούν στις οικίες τους αυτοί οι άνθρωποι; Δεν είναι απαραίτητο να είσαι μοντέλο για να είσαι ευπαρουσίαστος, λίγο γούστο χρειάζεται. Και το βλέμμα, απλανές, περισπούδαστο, ελαφρά απελπισμένο ή χαμένο στους θησαυρούς του Ελντοράντο.

Γι' αυτό κι εγώ σε πήρα έξω να κάνουμε τσιγαράκι και να τραγουδήσουμε το Κόμπρα, είσαι μια κόμπρα,  γιατί τόσους ανθρώπους της Τέχνης μαζεμένους δεν τους μπορώ. παθαίνω ρε φιλενάδα τις αλλεργίες μου!

Πάρε και το άσμα να δεις τι εστί υψηλή τέχνη!