Κυριακής το ανάγνωσμα

Μη μου τη μπαίνεις φιλενάδα, έχω (πάλι) τέτοια νεύρα που σφάζω άνθρωπο και συγκεκριμένα αυτή τη στιγμή τη σκατόγρια την περουκοφόρο από πάνω που τραβολογάει πάλι όλο το βιος της λες και αν πάει αλλού τη ντιβανοκασέλα θα αλλάξει το φενγκ σούι. Μα τι στο καλό, δεν έχει τι άλλο να κάνει; Να πλέξει ένα κασκόλ να κρεμαστεί να ησυχάσω; Βέβαια δεν το πολυεπιθυμώ αυτό, όχι γιατί είμαι καλός άνθρωπος - που είμαι, δεν χωρεί αμφιβολίας περί τούτου, αλλά γιατί έτσι και τα τινάξει η γριά και μετακομίσει καμιά οικογένεια με πιτσιρίκια από πάνω ή κανά φοιτηταριό, την πάτησα με τη φοβερή ηχομόνωση που έχει η πολυκατοικία.

Τώρα που θίξαμε το θέμα της ηχομόνωσης πρέπει να μοιραστώ μαζί σου ότι μεσοτοιχία στην κρεβατοκάμαρα έχω στο διπλανό διαμέρισμα τους Πακιστανούς. Άκουσέ με να με καταλάβεις. Εκεί που κολλάει το κεφαλάρι του πολύ ντιζάιν κρεβατιού μου, με το πανάκριβο ανατομικό στρώμα, εκεί αρχίζει το δωμάτιο της γκαρσονιέρας που μένουν κάμποσοι Πακιστανοί. Πόσοι ακριβώς είναι δεν έχω ιδέα, ξέρω ότι είναι τουλάχιστον 3. Μπορεί και 4 και 5 και όλα καλά, κανένα ζόρι δεν τραβάω. Έλα όμως που όπως σε ενημέρωσα ήδη η ηχομόνωση στην πολυκατοικία είναι μάλλον ελλειπής, ανύπαρκτη θα έλεγα, οπότε όποτε πάω να ξεκουραστώ κανά μεσημέρι ακούω διαλόγους και γκάπα γκούπα. Δεν τα χω με τους ανθρώπους, άνθρωποι είναι, θα μιλήσουν, δεν φωνάζουν, μιλάνε κι εγώ τους ακούω. Συνέχεια. Μέσα και από τις ωτοασπίδες γιατί έχουν και ένρινες φωνές - όχι σαν τη δικιά μου την αισθησιακιά και διαπερνάται ο τοίχος (βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι αν γελάσω εγώ στην κρεβατοκάμαρα θα κοψοχολιάζονται οι άνθρωποι με το χαμηλόφωνο γέλιο που χω, αλλά δεν με ενδιαφέρει. Γελάω σπανίως στην κρεβατοκάμαρα). Και αν κάνουν και καμιά δουλειά εκείνη την ώρα είναι σαν να την κάνουν πάνω απ το κεφάλι μου. Έχεις ακούσει συρτάρι να ανοίγει μέσα απ τον τοίχο; Εμπειρία - Εκδοτική!

Σήμερα δε, προς το μεσημεράκι, όπου ο ήλιος λάμπει και όλα τα σχετικά, εκεί που προσπαθώ να ηρεμήσω γιατί για άγνωστο λόγο είχα πονοκέφαλο (πάλι), ακούω μια υστερικιά να φωνάζει λες και τη σφάζανε. Ή όπως έγραψα και στην ephee, λες και της είχαν βάλει φωτιά. Λέω από μέσα μου, δεν μπορεί, θα σταματήσει. Ακουγόταν μόνο αυτή, λες και μιλούσε στο τηλέφωνο. Όμως όχι, συζήτηση είχε, απλά ο συνομιλητής είχε φυσιολογικά ντεσιμπέλ και όχι σήμα καμπάνα. Βγαίνω στο μπαλκονάκι μου σαν το μουρλό για να δω τι ακριβώς συμβαίνει και ποιος τη σφάζει τη μαντάμ, και ανακαλύπτω με έκπληξη και φρίκη ότι η μαντάμ είναι ένα τσόκαρο ασυλλήπτου εμφανίσεως, κάτι μεταξύ πρεζακίου και πεζοδρομίου, η οποία βρίσκεται στο διπλανό διαμέρισμα. Ναι, εκεί που μένουν οι Πακιστανοί.

Φρίττω κατ ευθείαν και ετοιμάζω σχέδια εξόδου Μεσολογγίου γιατί υπέθεσα προς στιγμήν ότι φύγανε αυτοί και μετακόμισε το τσόκαρο, οπότε cry for me Argentina γιατί δεν θα ξανακοιμηθώ... Όμως επρυτάνευσε η λογική και αντιλήφθηκα ότι το τσόκαρο ήτο απλή επισκέπτης και απλά προσευχήθηκα στον μέγα Κθούλου να ξεκουμπιστεί πριχού πιω το μεσημεριανό ponstan μου και πάω να ξαπλώσω. Φώναξα κι ένα δυνατό ΣΟΥΤ αλλά δεν έγινε κάτι. Το τσόκαρο αγάπη μου είναι τσόκαρο, θα χτυπάει στο μάρμαρο και θα κάνει φασαρία ό,τι κι αν κάνεις εσύ.

Ευτυχώς όμως κατά τις 2 έφυγε. Βέβαια, κατά τις 3 που ξάπλωσα αποφάσισε ο Πάκης ο φίλος μου από δίπλα να κάνει κάτι, τι ακριβώς δεν ξέρω, οπότε μέσα στον ύπνο μου άκουγα γκάπα γκούπα αλλά επειδή ήμουν χάλια κατάφερα και κοιμήθηκα...

Και όλα καλά, σηκώθηκα σαφώς αν και όχι εντελώς καλύτερα και φτιάχνω το τσάι μου και βλέπω ότι δεν έχω τσιγάρα. Βγαίνω να πάρω και κοιτάζω μετά τη συναλλαγή ότι στο πορτοφόλι έχουν απομείνει 15 ευρώ. Και προσπαθώ να κάνω υπολογισμούς να δω πως θα τη βγάλω και μέχρι πότε και με πιάνει ένα άγχος. Εν τω μεταξύ αύριο και μεθαύριο έχουν απεργία τα ΜΜΜ - αυτά τουλάχιστον που αφορούν εμένα και έχω ήδη πάρει απόφαση ότι θα ξαναπάω στη δουλειά με το ποδήλατο - τι να κάνω, δεν έχω εναλλακτική, ναι φιλενάδα στη δουλειά που είναι υπεύθυνη που δεν έχω εναλλακτική. Κι εκεί που μιλάω με το μωρό μου και λέμε γλύκες και κουβαλάω τη λεκάνη να απλώσω ρούχα, κοιτάζω το όχημα και κάτι μου φαίνεται περίεργο. Κάτι έχει αλλάξει. Αφήνω τη λεκάνη και σκύβω μόνο και μόνο για να ανακαλύψω ότι το μπροστινό λάστιχο είναι πίτα. Σκασμένο.

Και όταν το συνειδητοποιώ αντιλαμβάνομαι και το μέγεθος της συμφοράς. Πρέπει να το φτιάξω αλλά εγώ - βλακωδώς - δεν έχω τα κατάλληλα εργαλεία οπότε πρέπει να το πάω έξω να το φτιάξω. Και πες ότι βρίσκω εδώ κοντά κάποιον που να φτιάχνει ποδήλατα, που δεν έχω ιδέα γιατί ο ποδηλατάς μου είναι δίπλα στη δουλειά, και πες λοιπόν ότι τον βρίσκω, ΜΕ ΤΙ ΘΑ ΤΟΝ ΠΛΗΡΩΣΩ; Σε είδος; Κι άμα δεν θέλει; Ούτε αυγά δεν έχω να του δώσω, ούτε αλεύρι. Ούτε καν κανά μαρούλι, το φάγαμε χτες ρε φιλενάδα και τώρα βροχή. Τώρα βροχή σου λέω και τα νεύρα τσίτα...