Εγώ μιλώ για Δύναμη

Σε περίπτωση που το χες άγχος φιλενάδα, το φτιάξαμε το όχημα, τελικά το τεκνό χτες κατά την σαμπρελοτοποθέτηση κατάφερε και την ψιλοτρύπησε, ίσα ίσα για να μου κάνει το νεύρο κρόσι χτες γιατί προβλήματα δεν έχω, να σκάω ταληράκια καθημερινά για τις σαμπρέλες με μάρανε!

Βλέπεις όμως φιλενάδα, παρά τις μικρογκαντεμιές μου η ζωή μου έχει φερθεί πολύ ωραία, ήρθα στον κόσμο και με μεγάλωσαν 2 θαυμάσιοι και ισορροπημένοι άνθρωποι και παρόλα τα ελαττώματά μου κατάφερα κι απέκτησα μονάκριβους φίλους και υπέροχους εραστές. Κατάφερα και ταξίδεψα αρκετά για ένα παιδί λαϊκής γειτονιάς, κατάφερα κι έμαθα πολλά, αγάπησα και αγαπήθηκα μέχρις εσχάτων και γενικά το χω καταδιασκεδάσει στ' αλήθεια, παρά τη γκρίνια μου - ή μάλλον, η γκρίνια αυτή είναι ακόμα ένα διασκεδαστικό στοιχείο στη ζωή μου.

Χτες που λες, την ώρα που σου γραφα ανάρτηση, ήρθε στο σπίτι φίλος ακριβός, φίλος διαλεχτός κι αγαπημένος. Ο φίλος αυτός φιλενάδα υπήρξε πριν από 3 χρόνια για λίγο εραστής μου, ένας εξαιρετικός άνθρωπος τον οποίο κράτησα στη ζωή μου κι εκείνος -σοφά πράττοντας  (χεχεχεχεχεχεχεχεχε) - έκανε το ίδιο, παρόλο που δεν του είχα φερθεί και όσο καλύτερα μπορούσα... Ο άνθρωπος αυτός είναι παράδειγμα προς μίμησην για πολλές αιτίες.

Πρώτον είναι εξαίρετος καλλιτέχνης. Εικαστικός, με ένα σπάνιο ταλέντο και δικό του στυλ, αναγνωρίσιμο με την πρώτη ματιά και υπέροχο.

Δεύτερον είναι ένας ειλικρινέστατος και δυνατός άνθρωπος. Τα τελευταία 3 χρόνια έχει περάσει των παθών του τον τάραχο και παρόλα αυτά δεν το βάζει κάτω. Όχι μόνο δεν το βάζει κάτω αλλά χτες που ήρθε με έκανε να κρατάω την κοιλιά μου απ τα γέλια. Ναι φιλενάδα, κι ας έχει περάσει πιο πολλά από μένα.

Και σκεφτόμουν έτσι πιο σοβαρά τα πράγματα και θυμήθηκα έναν άλλον ακριβό φίλο, τον οποίο θα δω σήμερα το απόγευμα. Ο φίλος αυτός - τον οποίο τον είχα γνωρίσει σε ένα πάρτι πριν από 16 χρόνια, μετά χαθήκαμε τελείως και ξανασυναντηθήκαμε σχεδόν τυχαία πριν 9 χρόνια, είναι το απόλυτο παράδειγμα προς μίμησιν.

Όταν ήταν νέος, σχεδόν παιδί, πέρασε ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας που δυστυχώς δεν τον άφησε αλώβητο. Κι εκεί που πολλοί από μας θα τα χαν παρατήσει ή θα κλαίγονταν, ξέρεις τι έκανε εκείνος; ΕΖΗΣΕ. Με όλη του τη δύναμη. Έζησε και ζει με αγάπη, με φιλότιμο, με καλωσύνη, με χιούμορ κι έζησε και ζει μια ζωή που πίστεψέ με θα ζηλεύαμε πολλοί. Εγώ τουλάχιστον τον ζηλεύω. Ζηλέυω τη δύναμή του, την ευγένειά του, την καλωσύνη του, το χιούμορ του και την καλή του διάθεση. Είναι δε, ένας από τους ειλικρινέστερους ανθρώπους που γνωρίζω, πράγμα που με μαγεύει. Χαίρομαι ειλικρινά να τον βλέπω και περισσότερο να τον ακούω να μου μιλά και να με κάνει να γελάω.

Κι εκεί μου ρχεται στη σκέψη ότι παρόλα τα προβλήματα και τις μαλακίες που περνάμε όλοι, κάποιοι άνθρωποι παλεύουν για αυτό το κάτι παραπάνω - και το καταφέρνουν. Κάποιοι άνθρωποι, έχοντας το δημιουργικό ανικανοποίητο δεν επαναπαύονται στις δάφνες τους, αλλά τους τη βαράει και κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Πως; Με δύναμη. Εκεί έρχεται και ο λατρεμένος μου Π. ο οποίος εκτός των άλλων κατάφερε να γίνει μεταπτυχιακός φοιτητής, ναι, τα κατάφερε και γουστάρει ασύστολα. Εκεί έρχεται ένας άνθρωπος, ο οποίος επίσης δεν έχει περάσει εύκολα τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο να μην το βάζει κάτω, αλλά να μπαίνει στη διαδικασία να εξελιχθεί κι άλλο. Να μάθει. Να διδαχθεί. Να γίνει καλύτερος, έστω και μόνο για τον εαυτό του.

Και αυτό μου θυμίζει τη μητέρα μου, η οποία μιας και δεν είχε τελειώσει το σχολείο, φτώχεια τότε ρε φιλενάδα, τι τα θες, τι τα γυρεύεις, η οποία αποφάσισε στα 50 της να βγάλει γυμνάσιο και λύκειο. Και είχε μια οικογένεια να φροντίσει, και δούλευε κιόλας. Και όμως. Τα κατάφερε. Αγόγγυστα. Και όχι μόνο τα κατάφερε, ήταν και η καλύτερη μαθήτρια! Και καθόμασταν μαζί τα βράδια και τη διάβαζα. Της εξηγούσα τα μαθηματικά και την εξέταζα στην ιστορία, της έλεγα μπράβο αν ήταν διαβασμένη και τη μάλωνα αν δεν ήταν! Αχ τι θυμήθηκα ρε φιλενάδα. Και καθόταν ο μπαμπάς και μας χάζευε τα βράδια που διαβάζαμε παρέα, 11 η ώρα πήγαινε, ήμασταν όλοι κομμάτια, αλλά δεν το βάζαμε κάτω.

Και είδα σήμερα έναν άλλο διαλεχτό φίλο, για πολύ λίγο εραστής εκείνος, ένας υπέροχος άντρας, πολύ όμορφος, με τεράστια θέματα όμως. Και (αφού με μάλωσε που έχω παχύνει και μου είπε πως θα με βάλει σε πρόγραμμα) είδα ότι τα ξεπερνάει. Μένει στην ουσία και αφήνει τις μαλακίες πιο πέρα. Και τα καταφέρνει. Και γίνεται ακόμα πιο γοητευτικός και ακόμα πιο όμορφος. Παρόλο που και αυτός περνά δύσκολα.

Και τέλος, βλέπω αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο που έχω την τύχη να μοιράζομαι τη ζωή μου μαζί του, βλέπω την υπομονή του, το χάδι του, την αγάπη του, λες και δεν έχει κι εκείνος φόβους και ανησυχίες να καθησυχάσει, εγώ τον μάρανα. Και όμως. Με στηρίζει έμπρακτα με τρόπους πολλούς. Και βλέπω έναν άντρα υπέροχο να ανοίγει την αγκαλιά του για μένα και να με προστατεύει και σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που τον έχω, πόσο τυχερός είμαι που έχω όλους αυτούς τους θαυμάσια δυνατούς ανθρώπους δίπλα μου, και πόσο τυχερός είμαι που έχω και σένα ρε φιλενάδα, εσένα που εν κατακλείδι, η δύναμή σου, η ομορφιά σου, η επιμονή σου να με φροντίσεις και να με κάνεις να γελάσω, η στοργή σου και η προστασία σου με κάνουν να νιώθω ότι είμαι μοναδικός και απίστευτα τυχερός.

Κι ας είναι Τρίτη και 13 σήμερα. Δε λέει τίποτα αυτό. Εσείς λέτε μόνο!

Κι ας λένε οι κακές γλώσσες τα τελευταία χρόνια για τους άχρηστους νεοέλληνες. Οι νεοέλληνες που έχω εγώ στη ζωή μου θα μπορούσαν επίσης να έχουν χτίσει Παρθενώνες. Άνετα!