Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Επιτέλους, ησυχία

3.00 η ώρα, μεσημέρι.

Η κυρία Μάρθα σκέφτεται ότι θέλει να καλοκαιριάσει, δεν μπορεί το χειμώνα και το κρύο, δεν μπορεί να είναι συνέχεια στο σπίτι κλεισμένη, η συννεφιά έξω βαριά και το αγιάζι δεν τη βοηθά να βγει έξω, να περπατήσει λίγο, να σκοτώσει την ώρα της.

Για λίγα ψώνια είχε πάει το πρωί, στη λαϊκή, τρόμαξε να γυρίσει, τουρτούριζε, τα κόκκαλά της πονούσαν και όταν έφτασε στα σκαλιά αναρωτιόταν πως θα σηκώσει το καρότσι με τα ζαρζαβατικά και τα φρούτα, λίγα πράγματα, μη φανταστείς, αυτή η σύνταξη έχει κοπεί τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια που ίσα που φτάνει για τα αναγκαία. Λίγα αλλά τα 81 της χρόνια δεν της επέτρεπαν να το σηκώσει. Ευτυχώς, εκείνη την ώρα άνοιξε την πόρτα εκείνο το παλλικάρι που μένει από κάτω της κι έτρεξε να σηκώσει το καρότσι και να το ανεβάσει. Της κάλεσε και το ασανσέρ και το έβαλε μέσα. Τι χρυσό παιδί, σπάνια οι άνθρωποι βοηθάνε πια.

3.10 η ώρα, μεσημέρι.

Έχει τα στόρια κατεβασμένα, δεν μπορεί να βλέπει αυτή τη συννεφιά, την καταπλακώνει, θέλει να μπει η άνοιξη, να βγει ο ήλιος, να βγει κι εκείνη έξω, να κάθονται με τις φίλες της στο πεζοδρόμιο όπως συνηθίζουν κάθε μέρα και να συζητούν. Να συζητούν για αναμνήσεις, να συζητούν για τους γιατρούς, τη σύνταξη, τη νεολαία - οι περισσότερες ψέγουν τη νεολαία, εκείνη όμως όχι, τα χαίρεται που τα βλέπει στο σχολείο απέναντι τα δροσερά τα νιάτα να βγαίνουν με χαρούμενες φωνές, της αρέσει τόσο πολύ, σαν τα παιδιά που ποτέ δεν απέκτησε απ' τον άντρα που ποτέ δεν παντρεύτηκε - μόνη όλα αυτά τα χρόνια, μόνη, με την οικογένεια να τη θυμάται μόνο στις γιορτές, κι αυτό όχι πάντα... τι να κάνεις, έχουν κι εκείνοι τη ζωή τους, τα τρεχάματά τους, τα προβλήματά τους. Αλλά πόσο θα ήθελε να δει και το σπίτι να γεμ΄σει χαρούμενες φωνές, νέους ανθρώπους. Ήθελε να πει στο παλλικάρι να έρθει να τον κεράσει καφέ, αλλά ντράπηκε, δεν ήθελε να τον αναγκάσει, είναι κι ευγενικός αυτός, ήθελε δεν ήθελε θα ερχόταν. Όχι. Όχι από ανάγκη. Οι νέοι με τους νέους.

3.20 η ώρα, μεσημέρι.

Σκοτεινιάζει και σηκώνεται απ την πολυθρόνα. Ανοίγει τα πατζούρια. Είναι παλιά και ανοίγουν με έναν θόρυβο ανατριχιαστικό. Βαριέται. Κοιτάζει λίγο έξω αλλά είναι μουντά και δεν της αρέσει. Περπατάει με τις παντόφλες της, παλιές κι αγαπημένες, γαρνιρισμένες με γούνα κι ένα μικρό ξύλινο τακουνάκι, τις λατρεύει. Είναι δώρο αυτές και τις προσέχει σαν τα μάτια της. Ανοίγει την τηλεόραση - δεν ακούει καλά πια και δυναμώνει τη φωνή να πνίξει τη φασαρία απ το δρόμο που είναι κοντά στο σπίτι. Αλλάζει κανάλια. Τίποτα. Τα ίδια και τα ίδια. Επαναλήψεις και κουτσομπολιά της κακιάς ώρας. Χαμογελά γιατί θυμάται μικρή που ήταν στην αυλίτσα του σπιτιού της τις γριές τότε. Αυτές ήξεραν κουτσομπολιά. Με τσαχπινιά, κέφι, νάζι και δίχως ίχνος κακίας. Α, τι χρόνια όμορφα τότε. Τώρα κλεισμένη στο διαμερισματάκι της δεν έχει τέτοιες στιγμές. Μόνο ανία.

3.30 η ώρα, μεσημέρι.

Κλείνει την τηλεόραση απηυδισμένη και σηκώνεται. Σέρνει την πολυθρόνα στη θέση της, είναι άλλη η θέση της όταν κάθεται κι άλλη όταν είναι όρθια. Κοιτάζει γύρω γύρω και βλέπει σκόνη. Ας καθαρίσει λίγο να περάσει και η ώρα, να κουραστεί μπας και κοιμηθεί το βράδυ. Έχει γίνει και ο ύπνος βραχνάς. Παίρνει το ξεσκονόπανο και ξεσκονίζει. Μετά σκουπίζει με τη σκούπα. Δε βλέπει καλά και όταν φτάνει στις γωνίες την χτυπά λιγάκι, τακ, τακ, τακ, χαμογελά με τούτο το ατόπημα, αχ νιάτα, σκέφτεται, νιάτα μου που είστε, αχ όταν ήμουν νέα πέταγα... άτιμα γηρατειά... Δεν τη νοιάζει όμως, έζησε καλή ζωή, είναι όμως κάτι τέτοια μεσημέρια που μελαγχολεί.

3.50 η ώρα μεσημέρι.

Το σκούπισε το σπίτι. Τέλειωσε και είναι νωρίς. Όμως τα ασημικά θέλουν γυάλισμα, το αναβάλλει καιρό, γιατί να μην το κάνει τώρα; Παίρνει το Silvo απ το ντουλάπι, παίρνει και το πανί και πηγαίνει στο σκρίνιο να ανοίξει τη βιτρίνα με τα ασημικά. Λίγο πριν φτάσει κάτι δεν της πάει καλά. Η σερβάντα της φαίνεται στραβή. Ωχ και είναι βαριά για να την σπρώξει, δεν μπορεί να τη βλέπει έτσι όμως, βάζει όλη της τη δύναμη και τη σπρώχνει. Βαρύ έπιπλο το άτιμο. Βαρύ κι ασήκωτο. Λίγο ακόμα, γκρρρρρρ γκρινιάζει η σερβάντα, νιώθει τη μέση της να ανοίγει αλλά να, την έβαλε. Την επιθεωρεί και ανακαλύπτει ότι τώρα είναι στραβό το τραπεζάκι. Ωχ συμφορά μου σκέφτεται, το σέρνει κι αυτό, πιο ελαφρύ το καημένο, λίγη δύναμη και τα καταφέρνει.

4.00 η ώρα, μεσημέρι

Ανοίγει τη βιτρίνα και βγάζει ένα ασημένιο πιάτο. Ενθύμιο από ταξίδι, στα Γιάννενα, πόσα χρόνια πέρασαν... είχε πάει με εκείνον, εκείνον που της έλεγε ότι την αγαπούσε αλλά που την παράτησε, άλλα χρόνια τότε, δεν έβρισκες άντρα αν ήσουν "χαλασμένη" κι εκείνη την είχε "χαλάσει" με τον έρωτά του αυτός. Την έκανε ευτυχισμένη για λίγο και τη "χάλασε" για πάντα. Τα μάτια της θόλωσαν, τα δάκρυα άρχισαν να πέφτουν ανεξέλεγκτα, χείμαρρος αλμυρός, καταρράχτης ζεστός, τα χέρια τρέμουν και το πιάτο πέφτει στο μωσαϊκό με ένα δυνατό κρότο. Μη, σκέφτεται, μη χαλάσει, μη, είναι το μόνο που έχω από κείνον. Σκύβει να το μαζέψει με ευλάβεια και κάθεται στην πολυθρόνα αφού τη φέρει στη σωστή θέση, με το πιάτο αγκαλιά στα χέρια, με την εικόνα του αγκαλιά στο νου.

4.10 η ώρα, μεσημέρι

Ξαφνικά χτυπά το κουδούνι. Ποιος να ναι, αναρωτιέται, σφουγγίζει τα μάτια της, αφήνει το πιάτο στην πολυθρόνα και κινά στην πόρτα. Βλέπει απ το ματάκι, είναι αυτό το χρυσό παιδί από κάτω, της χαμογελά. "Μισό λεπτό παλλικάρι μου" του φωνάζει και ξεκλειδώνει την πόρτα. Πριν προλάβει να τον ρωτήσει τι θέλει, πριν προλάβει να καταλάβει, την πυροβολεί στο κεφάλι. Μία μόνο σφαίρα ανάμεσα στα μάτια.

Εκείνος κλείνει την πόρτα και κατεβαίνει στο διαμέρισμά του.
Βγάζει τα ρούχα του και ξαπλώνει.

Επιτέλους, ησυχία, σκέφτεται και ο Μορφέας έρχεται γρήγορα να τον τυλίξει στην αγκαλιά του.

71 σχόλια:

  1. το χε σπασει τα νευρα του παλλκαριου έτσι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βρε, πουλάκι μου, γιατί δεν βάζεις ωτασπίδες να ησυχάσεις ;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αν σκοτώσεις αυτήν νομίζεις δε θα ρθει άλλη/ος;
    Πήγαινε μια βόλτα στον ήλιο να ηρεμησεις.
    Αντε πουλάκι μου, σταμάτα τους σκοτωμούς!

    Φιλάκια αγαπημένε μου δολοφόνε:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. άσε τα αγαπημένε ,δεν πρόκειται να σε αγαπησει περισσοτερο απο μένα!

      Διαγραφή
    2. Σερενάτα, ελπίζω να χαρακτηριστεί στοιχειωμένο και να τη γλιτώσω, χαχαχαχαχαχα!

      Νάσια, αχ Νάσια!!!!

      Διαγραφή
  4. Εγώ τώρα που είμαι με το μέρος της γιαγιάς τι να πω;
    καταβάθος είμαι σίγουρη ότι την λατρεύεις και ας μην κοιμάσαι τα μεσημέρια,αι μωρέ κανε της λίγο παρέα...
    ωραίο ποστ με άσχημο τέλος!!
    φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η κακιά γιαγιάκα κουράζει τον τρεμενσάκο γιατί δεν ζουν να παίξουνε οι φιλενάδες της. Ρίξ της τρεμενσάκο να μάθει η γιαγιάκα και πια τα μεσημέρια να κάνει τα κουμάντα της.
    Πλάκα κάνω πλάκα!! Μην την ακουμπάς αγαπημένε και την εκνευρίζεις μπορεί να σε στοιχειώσει μετά θάνατον!!
    Υπομονή τρεμένς μου. Μάκια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαχαχαχαχα, Μαρίνα, έγραψες!!!

      Πόση υπομονή να κάνω ο άνεργος;

      Διαγραφή
  6. Εγώ πάντως ανατρίχιασα, πολλή μαυρίλα κι είναι και μαύρη νύχτα στις αραβίες!

    (Τι μαύρη νύχτα, 10 το βράδυ είναι, ω θεοί αυτό ήταν ήρθε η τρίτη ηλικία! Με βλέπω συντόμως να παίζω το ρόλο της γειτόνισσας Τρεμενσάκο! Μην πυροβολείτε τη γριά!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μα είναι δυνατόν στην ηλικία σου να θες να κοιμάσαι μεσημέρι; Δες τη γιαγιά που σφύζει από ζωή (προς το παρόν)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα εγώ είμαι παιδί, και ως γνωστόν ο ύπνος θρέφει τα παιδιά!

      Διαγραφή
  8. Αυτά είναι!
    Καθαρές δουλειές με συνοπτικές διαδικασίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. και νομίζω ότι πολύ ώρα κράτησε μέχρι να ολοκληρωθεί το στόρι, έπρεπε να έχει γίνει νωρίτερα, φιλιά δολοφονικέ πατέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αχ, είπα να σας συγκινήσω πρώτα και μετά να σας σοκάρω!!!

    φιλί γιε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. χαχαχαχαχχαχα!!!! Δηλαδη δεν υπάρχεις αγορι μου!
    Καθόμουνα σοβαρα, σοβαρα και διάβαζα με αγωνία και συγκίνηση μπορώ να σου πω και εσυ.... ΑΤΙΜΟ πλάσμα είσαι! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α ωραία, να κι ένας που την πάτησε!!!!!! Επιτέλους τα κατάφερα!

      Διαγραφή
  12. φιρί φιρί το πας να το γράψω το σχόλιο, αλλά όχι!κρατιέμαι λίγο ακόμη....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. ο ύπνος θρέφει τα παιδιά κι ο ήλιος τα μοσχάρια λέει?
    κοιτα το κόλπο ειναι ενα και να με θυμηθείς (επειδή θέλω και κοιμάμαι τα μεσημέρια, πραότι ειμαι στο ρετιρέ αλλά κάνουν φασαρία οι απο κάτω.). Λάμβάνεις σκούπα τινά μετά κονταρίου ενίοτε και σφουγγαρίστρα, οτι σου β΄ρισκεται. την σηκώνεις ψηλά και την κοπανάς στο ταβάνι με θόρυβο. αλλάζεις δωμάτια και συνεχίζεις ως να σταματήσει η απο πάνω.
    εμενα ν' ακούς τι σε λέω... σαν με ξιφολόγχη... αντίληψες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα μ' αρέσει η σιέστα, τι να κάμω...

      Μωρέ το χω σκεφτεί, αυτό που έχω κάνει είναι να ουρλιάζω ΣΚΑΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕ αλλά χωρίς αποτέλεσμα... θα το προσπαθήσω πάντως!!!

      Διαγραφή
    2. Θα αναρτήσω το μεσημέρι μιας και μου έδωσες ιδέα. οχι τίποτα άλλο, πραγματικά γεγονότα να παίρνεις ιδέες... θα σου χρειασθούν.

      Διαγραφή
  14. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Η ιστορία σου με συνεπήρε κυριολεκτικά και το τέλος με ξάφνιασε...αυτό κι αν ήταν ανατροπή..
    Ξέρω πως θες να κοιμάσαι τα μεσημέρια, αλλά δεν πας για καφέ με τη γιαγιά?
    Μπορεί να είναι κάπως έτσι η ιστορία της...
    Άντε καλό μου παλικάρι..χαχα..χωρίς όπλο ε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό ακρβώς που ήθελα, χαίρομαι που την πάτησες κι εσύ!!! για καφέ;;; Για κώνειο θα πάω!!!

      Διαγραφή
  17. Tremens,η καλύτερη θεραπεία για τη αϋπνία είναι ένας καλός ύπνος.....αφού πρώτα ξεπαστρέψεις την τρίτη ηλικία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αμάν τρόμαξα παιδάκι μου.
    Τι σου έφταιγε η καημένη η γιαγιούλα.
    Κρίμα η φουκαριάρα...
    Αλλά δεν θα γεράσεις κι εσύ;
    Να δω τι θα κάνεις τότε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε συ, μην τρομάζεις, κάνουμε και λίγο μαύρο χιούμορ!!!

      Ε, αν γεράσω θα αλλάξω γνώμη!

      Διαγραφή
  19. Συμφωνώ με τη Φλώρα, αν και δε θέλω να με αντιπαθήσεις.
    Για σκέψου κι εκείνης τη θέση της, που δεν περνάει η ώρα της και η ζωή της...! Έχω παππούδες και γιαγιάδες και καταλαβαίνω πολύ καλά πώς ζουν...

    Μην είσαι κακός... :-)
    Γιαγιούλα είναι η καημένη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είπα κι εγώ να γίνω λίγο κακός!!! Η ιστορία της είναι καθαρά προϊόν της φαντασίας μου, τα έπιπλα, όχι!

      Διαγραφή
    2. Χαχα αχ τι να πω, έχεις κι εσύ τα δίκια σου!

      Διαγραφή
  20. Στην αρχή σκέφτηκα "για την από πάνω γράφει". Στην συνέχεια, κατά την ανάγνωση: "μπααα....τόση κατανόηση να δείχνει για την αποπάνω...τι παίζει..;". Ε, στο τέλος σιγουρεύτηκα.
    Πάντως, να ξέρεις, την παρουσιάζεις την αποπάνω έτσι, ώστε να μην σε υπερασπιστεί και πολύς κόσμος στο δικαστήριο. Από το κελί θα κάνεις τις αναρτήσεις! Γι αυτό, καλύτερα ξέσπασε στη συγγραφή!!! Σε βλεπω να βγάζεις σίκουελ "οι ιστορίες της αποπάνω"!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Στο ξαναείπα,δεν υπάρχει λύση,παραδινόμαστε και μεις και τα πολυβόλα μας!
    -Βρε συ,μη βάζεις σκούπα το μεσημερι!
    Απάντηση:-Ναι,μωρε,σκούπιζα!!!:)))
    Επωδός,η γνωστή,πάρτην στο γάμο,να σου πει και του χρόνου:)

    Ισως να αποτελει λύση αυτο που προτεινε η Ζουζούνα,η σκούπα,θα το δοκιμάσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να πρωτοκάνει η δόλια σκούπα, χτες ξεπέρασε εαυτόν, πρέπει να έσουρε ό,τι σουρνόταν σ αυτό το έρμο διαμέρισμα... εγώ δε στο πόδι από τις 6, ήθελα να ξεκουραστώ και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση...

      Διαγραφή
  22. και όλα αυτά για να μας πεις ότι η γριά από πάνω σέρνει τα έπιπλα κάθε μεσημέρι και βάζει δυνατά την τηλεόραση;

    δεν παίζεσαι γλυκέ μου! δεν παίζεσαι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Η αδερφή σου είμαι.....(δεν ξέρω πως να δημοσιεύσω με όνομα)
    πες μου οτι δεν το έκανες και η γριά είναι ακόμα ζωντανή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Όποιον δεν μπορείς να νικήσεις, τον παίρνεις με το μέρος σου.
    Κάνε μια επίσκεψη στη γριά, καλόπιασε την και πες της για το θέμα. Θα σε λατρέψει κι θα προσέχει ακόμα κι πως θα περπατάει μετά. Στην τελική, άκληρη είναι, όλο κι κάποια προίκα θα έχει, ε, μην πάει χαμένη!
    ...Μετά μπορείς να την πετάξεις απο τις σκάλες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βρε λες; Ben αγάπη μου, μ' αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι, το τερπόν μετά του ωφελίμου!

      Διαγραφή
  25. Βρωμοtremens στεναχωρήθηκα για τη γιαγιούλα... Εχω γιαγιά στην ηλικία της.. Ατιμη νεολέρα....

    Αντί να πας να βοηθήσεις να μετακινησετε τη σερβάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μη στεναχωρίεσαι για τη γραία, για μένα να στενοχωριέσαι που θα πάθω νέρβους μπρεϊκντάουν!

      Διαγραφή
  26. Ε, κι εγώ την πάτησα! (Μέχρι τις 3.50 που έγραψες τη μαγική λέξη "σερβάντα"!)
    Δεν ξέρω, από τη μία τη λυπήθηκα πολύ..., σκέφτομαι ότι πίσω τους πάμε και μπορεί να 'μαστε και χειρότεροι στην ηλικία τους... κι από την άλλη μού έρχονται στο μυαλό δύο τρία άτομα "της αυτής ηλικίας" που, στο διάβα της ζωής μου, μου 'χαν στοιχειώσει από μεσημεριανό ύπνο μέχρι διακοπές!

    Φιλάκια! ❀~✿

    ΥΓ. Την πρόταση του Ben να την σκεφτείς καλά! Μ' αρέΝει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. χαχαχαχαχαχα, χαίρομαι που την πάτησες! Αυτό ήθελα ο ανώμαλος!!!
      Από τότε που αγάπησα τον ύπνο σταμάτησα να λυπάμαι εκείνους που δεν τον σέβονται, όποιας ηλικίας κι αν είναι!!!

      ΥΓ. την πρόταση του Ben θα ακολουθήσω!

      Διαγραφή
  27. Στη αρχή συγκινήθηκα και μετά...σκιάχτηκα! Έχεις ταλέντο φίλε στο έχω ξαναπεί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατάφερα και τό κανα από μελό θριλεράκι!!! Σ ευχαριστώ κουκλίτσα μου!

      Διαγραφή
  28. Ρε κρίμα τη γιαγιά.
    Μην προκαλείς δίπλα είσαι από τα χρόνια της!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι: Να φοβαται κανεις τα καλά παιδιά;

    Θα συμφωνησω με την Koueen. Η γριά σου έβαλε τα γυαλιά. Αλλά κι εσυ της την άναψες κακουργε. Λένε πως όσα σκεφτόμαστε να κάνουμε,έχουν περίπου την ίδια ισχύ με την ενέργειά τους.

    Και στο τρενο δεν ειχες σκοτώσει -νοερως- μια γριά;

    Εγώ έχω απο πανω από το φροντιστήριο μια οικογένεια που το μεσημέρι ακριβως 3-5 γίνεται χαμός. λες και μετακομίζουν κάθε μεσημέρι.
    Έρχεται που λες μια άλλη γειτονισσα ένα πρωί -που είναι τσακωμένη με αυτη την φασαριόζικη οικογένεια- και έψαχνε συμμάχους. Μου λεει: να μη τους μιλάς...κάνουν μάγια. Δεν της απάντησα φυσικά απλά έκανα το σταυρό μου. Είναι γνωστό τοις πασι πως είμαι παιδί του θεού -άμα θέλω-

    Γενικά η φασαρία είναι θέμα παιδείας. Αλλά δυστυχώς πολύς κόσμος νομίζει πως μόνο αυτός υπάρχει και κανείς άλλος.

    Την καλημέρα μου, κι ελπίζω σήμερα να καταφέρεις να κοιμηθείς.
    Αλλά τι λέω....θα κοιμηθείς...πάει η γριά..την ξαπόστειλες.

    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λατρεμένη μου, η απάντηση είναι, ναι! Γιατί δαγκώνουμε σπάνια αλλά άγρια!

      Αχ, στα λόγια τουλάχιστον, έχω σκοτώσει εγώ κόσμο μες στο κεφάλι μου, ουυυυυυυυυυυυ!!!

      Έπρεπε να της πεις της γειτόνισσας "Τι μάγια; Μάγια Μελάγια;" να την έστελνες αδιάβαστη να μην σε ενοχλεί!!!

      Σήμερα έκανε ησυχία, ή έλειπε ή με διαβάζει... τρέμω στην ιδέα!!!

      Φιλιά γλυκά!

      Διαγραφή
  30. χαχαχαχα! Με το που ξεκίνησε το κείμενο, ήμουν σίγουρη πως μιλούσες για την γιαγιά στο πάνω διαμέρισμα από το δικό σου!! χαχαχα!
    Καλό και ήσυχο απόγευμα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Δεν μπορώ να πω πάντως, πριν την σκοτώσεις έβγαλες και την ευαίσθητη πλευρά της, την φρόντισες καλά!

    Καλό βράδυ τρεμενάκο μου! Σμουτς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η οποία δεν έχουμε ιδέα αν ισχύει, αποκύημα της φαντασίας μου γαρ!

      Καλό βράδυ μελένια μου!

      Διαγραφή
  32. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. 'Εχω κι εγώ μια, όχι γιαγιά, αλλά νέα, που κάθε βράδυ μετά τις έντεκα, χαλάει τον κόσμο (τα μεσημέρια ευτυχώς δεν είμαι σπίτι, οπότε δεν ξέρω τι κάνει)!
    Μας βλέπω και τους δυο στη φυλακή σε διπλανά κελιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μωρε, θα σκοτώσω εγώ τη δικιά σου κι εσύ τη δικιά μου για να μην μας βρουν ποτέ! Όλα τα χω σκεφτεί!!!

      Διαγραφή
  33. Συνέχεια:

    Αλλά εκείνο που δεν ήξευρε ο νεαρός είναι ότι η κυρία είναι απέθαντη. Λίγη ώρα μετά τον πυροβολισμό, σηκώνεται από το πάτωμα, βγάζει τη σφαίρα από το κεφάλι της και αρχίζει να σέρνει έξαλλη το σκρίνιο και να πετάει την Πάπιρους-Λαρούς-Μπριτάνικα στο πάτωμα. Ύστερα κατεβαίνει στον κάτω όροφο κι αρχίζει να χτυπάει με μίσος την πόρτα του νεαρού. Εκείνος κλειδώνει έντρομος, αλλά το χέρι της σπάει την πόρτα και προσπαθεί να τον πιάσει. Ακολουθεί τρομερό κυνηγητό μέσα στα δωμάτια, η κάμερα ακολουθεί τους δύο πρωταγωνιστές. Στην κουζίνα, μάχη σώμα με σώμα για το ποιος θα πιάσει το χασαπομάχαιρο. Σε κάποια φάση, ο νεαρός καταφέρνει να ξεφύγει από το κεφαλοκλείδωμα της κυρίας, ανοίγει την πόρτα του ψυγειοκαταψύκτη και τη χτυπάει με φόρα, χώνοντας το κεφάλι της μέσα στο νο-φροστ.

    Και κάπως έτσι, γνωρίζει η κυρία το νέο μεγάλο έρωτα της ζωής της: τον μπαρμπα-Στάθη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πτηνό ζωγράφισες!

      Έδωσες ένα ακόμα πιο ανατεπτικό φινάλε απ το δικό μου!!! γι αυτό και είσαι ο αγαπημένος μου, τίποτα τυχαίο!!!

      ΥΓ Έπεσα κάτω απ τα γέλια!

      Διαγραφή
    2. Βασικά, μαγείρεψα νοστιμότατο αρακά. Και σκέφτηκα ότι χρειάζεται επιτέλους να γίνει ένα τρίμπιουτ στον κατεψυγμένο μπάρμπα.

      :)

      Διαγραφή