Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά

Ρε συ φιλενάδα, στο λεγα δεν στο λεγα; Δεν με άκουγες. Δεν το ήθελες. Ήθελες εκείνο το άλλο το πιο προχωρημένο, το πιο μορφωμένο, καλλιεργημένο, σπουδαγμένο βρε αδερφέ, να είναι κι εμφανίσιμο, να είναι και γλυκομίλητο, να έχει και χιούμορ, να έχει και τα τούτα του και τα κείνα του και το καθετί.

Και έλα και το βρήκαμε το τεμάχιο, και έλα και είναι και καλό και χρυσό και τις χάρες τις έχει όλες. Έλα και γέλασες και πέρασες ωραία και συμφώνησες μαζί μου ότι δεν θα ενθουσιαστείς γιατί δεν ξέρεις τι θα βγει (βέβαια επειδή σ αγαπώ τόσο πολύ δεν ήθελα να σου πω ότι θα ενθουσιαστείς έτσι κι αλλιώς, έστω και με μια μικρή κίνηση, έστω και με μια ωραία έξοδο, έστω και με ένα όμορφο φιλί). 

Αλλά ρε φιλενάδα μου γλυκειά, καλή κι αγαπημένη δεν έχεις πρακτικό νου, δεν έχεις, θα μου πεις βέβαια θα μπορούσες να είχες προβλέψει ότι εν έτει 2011 θα μας χτυπήσει η κρίση εκεί που κάναμε Ολυμπιακούς και Γιουροβίζιον και να οι Αττικές οδοί και να οι Εγνατίες και να οι Μαραθώνες και τα αεροδρόμια και να η Funny (πάλι;) Πετραλιά να μην προλαβαίνει να τρέχει από εγκαίνιο σε εγκαίνιο - κάθε κορδέλα και μια τούμπα, κάθε τούμπα και καημός, κάθε καημός και δάκρυ και η φλέβα στη γάμπα να βαράει κόκκινο... που να το περιμένεις κι εσύ δόλια που να το περιμένω κι εγώ που' θελα μεγάλη ζωή, και να τα πάρτι και να οι έξοδοι και να τα κεράσματα και να τα δανεικά κι αγύριστα και να και τα ταξίδια... αυτή η δόλια μάνα μου που με ταϊζει μόνο ξέρει τι περνάει. Αυτή μόνο...

Φευ όμως κούκλα μου, φευ, τι να σου κάνει και το γκομενάκι, τι να πρωτοπρολάβει και δαύτο, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, το κοινόχρηστο που ευτυχώς δεν έχει ακόμα κρύο και με ένα φουτεράκι τη βγάζεις χαλαρά μεσα στο σπίτι, τι να πρωτοσκεφτεί και αυτό, εκείνον, τους λογαριασμούς, το αφεντικό, τη λαϊκή, τη βενζίνη, εσένα; Αχ κι έρχεται και παγώνει το πράγμα, κι επικρατεί μια αμηχανία, δεν έχει τον τρόπο του βλέπεις, μισθωτός είναι και αυτός όπως κι εσύ, όπως κι εγώ και πάλι καλά να λέμε που δεν είμαστε άνεργοι να μη φτάνει το επίδομα ούτε για τα τσιγάρα γιατί μας έβλεπα φιλενάδα εκεί στην ξενιτιά με τα κουτσοαγγλικούλια μας να ψάχνουμε για δουλειά και μετά να σε τραβολογάω στα μετρό να παίζω εγώ ακορντεόν το A Paris κι εσύ με το κασκέτο να χαμογελάς με εκείνο το υπέροχο χαμόγελό σου που κάνει τον ήλιο πιο λαμπρό μπας και μας ρίξει κανα δίλεπτο ο ξένος ο βρωμιάρης που μαύρη ώρα που ξενιτευτήκαμε ρε κούκλα μου, κρίμας στα γαλλικά και στο πιάνο που σε έστελνα και μάθαινες για να κάνεις intro στους επόμενους Ολυμπιακούς... 

Και σε στειλα εκεί στον Ψηλορείτη ρε φιλενάδα να πάρεις τον αέρα σου και σου βρήκα και βοσκό, λεβεντάνθρωπο, 2 μέτρα και 150 κιλά, με τρίχα να πλέκεις ζιπουνάκια για όλα τα ορφανά της επικράτειας, με πρόβατα, με γίδια, (κουράδια θαρρώ τα λένε εκεί), με χωράφια και πέτρινο σπίτι στο χωριό, δεν ήξερε ρε φιλενάδα γράμματα και ήταν και τρομαχτικός και λίγο (λίιιιιιιιγο) αγροίκος, αλλά ήταν καλή ψυχή ρε κούκλα μου άσε που 6 μήνες θα λειπε εκεί στο Psiloritis Mountain με τα ζα και θα' σουνα μόνη σου στο χωριό, κυρά κι αρχόντισσα, τίποτις δεν θα σου λειπε, και να τα γάλατα και να τα τυριά και να τα βούτυρα, θα μου στελνες και μένα μια κρέμα γάλακτος που ακρίβυνε αυτή η ΝΟΥΝΟΥ και δεν με βγάζει ο μισθός ο πετσοκομμένος να πάρω να κάμω μια μους - και δεν την εθέλω τη Γκαρνί την άτιμη μου μυρίζει φαρμακίλα - να μου φύγει η υπογλυκαιμία. Και τα καλοκαίρια θα παιρνα τα μπανιερά και το τσούρμο και θα ρχομασταν να μας φιλοξενήσεις, και να τα σφαχτά, τ' αντικρυστά, τα απάκια, τα κοντοσούβλια. Τώρα βροχή.

Βλαμμένη ήταν ρε φιλενάδα η Άναμπελ που της φώναξε ο βοσκός «στάσου, μύγδαλα» και σταθηκε και από τότε περνάει ζαχαρη; Κι άμα μας πεθυμούσες θα ρχόσουν στην πρωτεύουσα να δεις το χάλι μας. Αχ ρε φιλενάδα... μας φάγανε τα λούσα κι η Dolce Vita αυτό που λεν καλή ζωή... Άκου να σου πω όμως πλάκα πλάκα, άμα δεν μας κάτσει δεν πειράζει, θα πάω εγώ να το σπάσω στο ξύλο και πάμε γι άλλα σύντομα, έχεις εμένα αγάπη μου, μη σε φοβίζει τίποτα, ε;