Άγια Νύχτα, σε προσμένουν

Ρε φιλενάδα, πλησιάζουν τα χριστούγεννα, αλήθεια το πήρες χαμπάρι; Εγώ έχω στολίσει εδώ και βδομάδες το σπίτι ένεκα του γενέθλιου που πέρασε και το θελα γιορτινό, αλλά αν δεν έτρωγα χτες μελομακάρονο απ τη μανούλα (άπαιχτο φιλενάδα, το νοστιμότερο ever) δεν θα το πολυκαταλάβαινα... Βέβαια η αλήθεια είναι ότι ήδη ξεκίνησα να παίρνω τα δώρα, τα παίρνω λίγα λίγα να μην καταλαβαίνω πόσα φεύγουν - με βλέπω στα εξωτερικά να παίζω κιθάρα στους δρόμους για να φάω... και δεν ξέρω να παίζω και κιθάρα, κατάλαβες ποιο είναι το θέμα; Μα πως φεύγουν έτσι τα άτιμα, σα χέλια γλιστράνε απ τα χέρια, αααααχ!

Άλλο ένα στοιχείο είναι τα παιδάκια και όχι μόνο, πλέον στο τρένο δεν παίζουν στο ακορντεόν τα «Κύματα του Δουνάβεως» αλλά το «Τρίγωνα Κάλαντα μες στη γειτονιά», παράφωνα ως επί το πλείστον η αλήθεια είναι, αλλά με χριστουγεννιάτικη διάθεση! Και αυτό μου φέρνει στο νου τα παιδάκια που θα έρθουν σε 3 μέρες να πουν τα κάλαντα, παράφωνα ως επί το πλείστον η αλήθεια είναι, αλλά με χριστουγεννιάτικη διάθεση επίσης... 

Θυμάμαι τέτοιες μέρες όταν ήμουν πιτσιρίκος, ένα πολύ ντροπαλό παιδί για να λέμε του στραβού το δίκιο, τι χαρά είχα να πάω να πω τα κάλαντα... Από την ανυπομονησία μου ξύπναγα πολύ πριν το ξημέρωμα - μαύρα σκοτάδια έξω - και είχα να αντιμετωπίσω τη μαμά που μου υπενθύμιζε αυστηρά ότι πριν από τις 7 δεν θα έβγαινα απ το σπίτι να ξυπνάω τον κόσμο. Βέβαια θα μου πεις και 7 η ώρα που βγαινες και χτύπαγες τα κουδούνια είχε ξυπνήσει ο κόσμος; Η αλήθεια είναι πως ναι, ως επί το πλείστον είχε ξυπνήσει και περίμενε ευγενικά τα βρωμόπαιδα σαν και μένα να βαρέσουν τα κουδούνια γιατί θέλανε το εξτραδάκι το χαρτζιλίκι. Να σου πω, εκείνες τις μέρες που ήταν δύσκολες και φτωχικές το καλαντοεισόδημα ήταν πολύ σημαντικο! 

Πρώτα θύματα οι γονείς που δεν τους έφτανε που με γέννησαν έπρεπε και να με ακούν να λεώ τα κάλαντα στις 5 το πρωί, το θυμάμαι ρε λες και ήταν χτες, όλοι κοιμόντουσαν κι εγώ είχα τέτοια πρεμούρα που χωρίς να περιμένω να ξυπνήσουν μπούκαρα με το τρίγωνο στην κρεββατοκάμαρα και άρχιζα τα Χριστός γεννάται σήμερον. Έχω ευγενικούς γονείς, ούτε με διαολόστελναν ούτε με έδερναν γι αυτό το λόγο, σηκώνονταν χαμογελαστοί και αφού μου έλεγαν τι ωραία που τα είπες με χαρτζιλίκωναν και με ξαπόστελναν. 

Κουδούνι και τραγούδι, τραγούδι και κανα ταληράκι στην τσέπη, ή μόνος πήγαινα ή με την αδερή μου η οποία ήταν υπναρού από τότε και την ξύπναγα με τα χίλια ζόρια να ακολουθήσει... ήταν και από τότε όμορφη κι εκείνη πολύ και όποιος και να άνοιγε δεν μας έβριζε, μας χαμογελούσε και μας χαρτζιλίκωνε. Είναι πραγματικά πολύ λίγες οι περιπτώσεις του "Μας τα παν άλλοι". Είχε πλάκα, πηγαίναμε απρόσκλητοι σε σπίτια που δεν είχαμε ξαναπάει για να τραγουδήσουμε σε ανθρώπους που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ, να μοιραστούμε μαζί τους τη χαρά μας κι εκείνοι το φίλεμά τους. Ωραίο πράγμα...

Ώρες ολόκληρες αυτή η ιστορία μέχρι να μεσημεριάσει και να μας κόψει τα πόδια η κούραση και οι βαριές οι τσέπες... Μετά το σκάγαμε για Αθήνα, πηγαίναμε στο Μινιόν να πάρουμε δώρα για τους γονείς, το μωρό όταν γεννήθηκε και για μας! και να οι βόλτες στο γιορτινό κέντρο που για μας τα παιδιά των προαστείων ήταν μαγικό και τρομαχτικό συνάμα, ξένο αλλά τόσο γνώριμο! Και δεν κινδύνευες ρε συ, ήξερες ποιο λεωφορείο να πάρεις και αυτό ήταν (κρυφά απ τη μαμά πάντα υποτίθεται αλλά το καταλάβαινε μόλις έβλεπε τη σακούλα του Μινιόν! Το πολυκατάστημα δε, μοναδικό τότε, ήταν παραμυθόκοσμος, ρούχα, παπούτσια στολίδια και.... παιχνιδόκοσμος στον τελευταίο όροφο, με θεματικά στημένες σκηνές συνήθως απ τη γέννηση αν θυμάμαι καλά, και άλλα, ένας ψεύτικος ζωολογικός κήπος και τόσα πολλά να χαζέψεις! ξέρω ότι αν τα έβλεπα σήμερα θα μου φαινόντουσαν περίεργα αλλά τότε ήταν μαγικά!

Και να η Μις Πίγκυ (μια κακομοίρα δηλαδη με σατέν φόρεμα και μάσκα Μις Πίγκυ - σίγουρα κάθιδρη μέσα στη μάσκα της) που μας έπαιρνε αγκαλιά και βγάζαμε φωτογραφίες, έχω μια τέτοια με κοστουμάκι σένιο, πλήρες σετ, γιλεκάκι παντελονάκι σακάκι γκρι και γαλάζιο πουκαμισάκι - φόραγα τα καλά μου στα κάλαντα βλέπεις!

Στο λεωφορείο δε δεν τα λέγαμε γιατί αμφότεροι ντρεπόμασταν κι έμπαιναν τα άλλα πιτσιρίκια και τα λέγανε και τους δίναμε κι εμείς το κατιτίς για το καλό, μιλάμε για υπερβλαμένα!

Κάποια στιγμή έμαθα να τα παίζω στη φλογέρα, και τα κάλαντα αμφότερα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς και τον μικρό Τυμπανιστή για ν ανέβει το κέφι. Η αδερφή μου είχε μεγαλώσει, πήγαινε γυμνάσιο και δεν ήθελε να έρχεται αλλά εγώ την έπαιρνα με το ζόρι γιατί μου ήταν δύσκολο να παίζω φλογέρα και να τραγουδάω ταυτόχρονα! Το έκανε για κανα δυο χρόνια και μετά μου το κοψε... έτσι σιγά σιγά το κοψα κι εγώ, μέχρι που ήρθε ο στρατός και μπήκα στη χορωδία να γλιτώνω την εκπαίδευση και τα παμε στους ταξιάρχους και στους στρατηγούς με τεράστια επιτυχία αλλά δεν μας χαρτζιλίκωσαν, κάτι ετοιματζίδικα μελομακάρονα μόνο και όξω απ την πόρτα. 

Κρίμας βρε πουλάκι μου, είχα ερμηνεύσει την Άγια Νύχτα μοναδικά εκείνη την ημέρα...