Φωνές, ακούω φωνές

Άχ φιλενάδα, αχ

πως θα θελα σήμερα να ήμουν σε ένα βουνό ψηλά εκεί, χωρίς έννοιες, χωρίς δουλειές, χωρίς deadlines, χωρίς την υστερική συνάδελφο που κάθεται λίγο πιο πέρα και μιλάει ΟΛΗ ΜΕΡΑ στο τηλέφωνο ουρλιάζοντας χωρίς κανέναν λόγο. Απλά έχει φωνή καμπάνα. Σαν το σήμα καμπάνα, θυμάσαι; Ε κάπως έτσι... κι εμένα τα νεύρα μου καμπάνα είναι σου λέω κούκλα μου, θα την βρουν σφαγμένη καμιά μέρα με μένα από πάνω της ευτυχισμένο και μεσ στα αίματα να μονολογώ «επιτέλους ησυχία, ησυχία, ησυχία». Εμένα η φωνή μου είναι σε άλλα ντεσιμπέλ, ίσα που ακούγεται, αφού πολλές φορές αναγκάζομαι κι επαναλαμβάνω τα λεγόμενά μου γιατί ο συνομιλητής δεν ακούει τι λέω. Και μια φορά της είχα πει να βγάλει το σκασμό κι εκείνη μου απάντησε ότι όλο γκρινιάζω και φωνάζω (? What the Fuck μωρή???????) και ότι εκείνη είναι ευχάριστος χαρακτήρας κι έξω καρδιά και γι αυτό μιλάει γελαστά (μεσ στη γκρίνια και το κουτσομπολιό είναι εν τω μεταξύ) και άμα δεν μου αρέσει να αλλάξω γραφείο ή να βάλω ωτοασπίδες ή να πάρω ψυχοφάρμακα κι εγώ της απάντησα ότι την επόμενη φορά που θα αρχίσει να τσιρίζει στα τηλέφωνα θα τη βρουν από το λαιμό και κάτω στο γραφείο της και το κεφάλι κάπου αλλού και σταμάτησε να φωνάζει κανα δυο μέρες αλλά μετα αυτή ξανάρχισε κι εγώ σιγοβράζω.

Δεν μπορώ πραγματικά τους ανθρώπους που μιλούν φωναχτά, δεν υπάρχει λόγος, είναι απίστευτα ενοχλητικό και αγενές συνάμα. Εμείς γενικώς σαν οικογένεια (οι άντρες τουλάχιστον) μιλάμε χαμηλόφωνα. Εκτός από τους καυγάδες γιατί να με ακούσεις εμένα σε καυγά φιλενάδα θα μαζεύεις τα τύμπανά σου από το πάτωμα. Μιλάμε για τις φυσιολογικές στιγμές. 

Στο πατρικό μου έχουμε γειτόνους μια οικογένεια με το μπαμπά, τη μαμά και τις 3 κόρες. Οι γονείς ήρθαν σε κάποια ηλικία απ το χωριό (ποιο συγκεκριμένα δεν γνωρίζω και δεν έχω καμία διάθεση να μάθω), όπως σε γενικές γραμμές οι γονείς και οι παππούδες όλων μας, και έχουν διατηρήσει την ντοπιολαλιά τους. Και καλά κάνουν. Όμως η μαμά η οποία είναι μια κυριούλα υστερική με την καθαριότητα, ικανή να τρίβει τα πάντα κάθε μέρα όλη μέρα (αφού κάποια στιγμή που άλλαζαν πλακάκια στο μπαλκόνι αναρωτήθηκα γιατί το κάνουν μιας και το σπίτι δεν είχε κλείσει ούτε πενταετία και ο μπαμπάς απάντησε «ε, τα λιωσε η κυρα Μαρία τρίψε τρίψε κάθε μέρα») και με μια φωνή, αυτής της κατηγορίας που σου τρυπά τα αυτιά, τα τύμπανα και το είναι σου ολάκερο μεχρι να παρακαλέσεις τον καλό θεούλη να δείξει έλεος και να σε πάρει από το μάταιο τούτο κόσμο, εν τόπω χλοερώ, τόπο φωτεινό, τόπο αναψύξεως. Φευ όμως και ο σύζυγος έχει μια αγριοφωνάρα σπέσιαλ, ζητά νερό από την κόρη και τρομάζει όλη η γειτονιά, μη σου πω ότι τρομάζουν και οι γριές στη διπλανή ενορία εκεί που πηγαίνουν με τα σκαμπουδάκια παραμάσχαλα για τον εσπερινό. Οι δε κόρες ίδιες η μαμά εκτός της μικρής που-ευτυχώς έχει μια σχετικά φυσιολογική φωνή.

Οι γείτονές μου δε στο τωρινό διαμέρισμα που κακό χρόνο να χω που βρήκα και το νοίκιασα, αλλά έχει χαμηλό κοινόχρηστο ρε φιλενάδα, στο προηγούμενο πληρώναμε κάθε μήνα την ανακατασκευή της Αττικής και της Ολυμπίας οδού ταυτοχρόνως, συζητούν απλά και είναι σα να τσακώνονται. πέφτω λίγο να χαλαρώσω και ακούω φωνές, εκνευριστικές φωνές να βιάζουν τα αυτάκια μου, να τα βιάζουν χωρίς σάλιο και χωρίς έλεος... τουλάχιστον αυτοί κοιμούνται νωρίς το βράδυ, πριν από μένα.

Πρόσφατα, μια φίλη χώρισε με το γκόμενο, τη φίλη δεν τη λες τσιρίδα, αλλά ήταν σε συναισθηματική φόρτιση και με είχε στο τηλέφωνο να (κλαψομουνιάζει διότι αυτή έφταιγε και προσπαθούσε να με πείσει ότι έχει δίκιο ενώ δεν είχε) μου εξηγεί αρχικά την κατάσταση και σιγά σιγά η φωνή της άλλαζε ημιτόνιο, ανέβαινε σε σταθερούς ρυθμούς μέχρι που έφτασε σε επίπεδα οπερέττας την ώρα που προσπαθουσε να με πείσει οτι ΕΚΕΙΝΟΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΟΡΟΪΔΟ ΚΑΙ... και κάπου εκεί την έκοψα παρόλη την κατάστασή της λέγοντάς της να σταματήσει να ωρύεται στο αθώο μου αυτί γιατί θα της το κλέισω στα μούτρα και δεν θα το ξανασηκώσω. Επίσης την ενημέρωσα ότι αν ούρλιαζε έτσι και στο γκόμενο καλά της έκανε και την έστειλε. 

Όχι άλλες φωνές ρε κούκλα μου δεν μπορώ, πρέπει να είμαι ήρεμος ρε μάτια μου, γιατί με τσιτώνεις έτσι; Αχ και δε λέει να την κάνει κοπάνα σήμερα η αγαπημένη συνάδελφος που να κερδίσει το τζόκερ να μην ξαναπατήσει εδώ μέσα να ησυχάσω. Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι... μήπως να το κέρδιζα εγώ;