Απόψε έχει υγρασία

Τι ήτανε ρε φιλενάδα το σημερινό πάλι, τι βροχή, τι καταιγίδα, τι τυφών, τι λαίλαψ! Που να βάλω ρε κούκλα μου τα σορτσάκια τα καυτά, να καβαλικέψω το όχημα (aka ποδήλατο), να τρέχω στα γυμναστήρια; Θα μούλιαζε το κότσι μου βρε κουκλί μου πανέμορφο, θα με πιάνανε τα αρθριτικούλια μου...

Τι να κάμω ο δύστυχος, έβαλα τα χειμωνιάτικά μου και μπήκα στο κάρο (μου, όχι του Δήμου για να δεις πως μαζεύουνε τα σκουπίδια χρυσή μου που έλεγε και το δημώδες) να παρευρεθώ στην εργασία μου, να δημιουργήσω, να εκπλήξω, να ταρακουνήσω το κατεστημένο. Τι το θελα φιλενάδα, δεν έπαιρνα της ομπρέλα της Μαίρης (Πόππινς) να πετάξω στους αιθέρες κι ας μ έβγαζε στη Βούρμπιανη, ή έστω μια απλή να το κόψω με τα πόδια; Δεν κουνιόταν τίποτα... Κάθε κατατρεγμένος είχε μπει στο κουβαδάκι του και κινούσε για το άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, ή με βάρκα το κάρο γιατί σε αρκετά σημεία, δεν ήθελε αμάξι, υποβρύχιο ήθελε...

Και καλά το πρωί, ξεκούραστος ήμουν, έβαλα τέρμα τη μουσική μου, έφαγα κατιτίς μέσα στο αμάξι, κάπνισα τα τσιγάρα μου, πήρα τα τηλέφωνά μου - πέρασε η ώρα! Άργησα να φτάσω στη δουλειά, αλλά ποιος πήγε στην ώρα του; Το απόγευμα ήταν το δράμα μιας ορφανής, το σύστριγκλο, η Απόλυτη (όχι η Αννούλα, αυτό μας μάρανε σήμερα να χαμε και την Αννούλα μες στους δρόμους), η Απόλυτη Ακινησία... Δεν κουνιόταν τίποτα βρε φιλενάδα, τίποτα σου λέω και πουθενά, τι στις κεντρικές αρτηρίες, τι στα στενάκια... ένα δράμα άνευ προηγουμένου...

Εν τω μεταξύ για να είμαι ειλικρινής δεν βρίσκω το λόγο για τέτοιο χαμό σήμερα, οκ, έβρεχε, οκ είχε και αέρα, και άλλες φορές βρέχει και έχει και αέρα, δεν ήρθε δα και ο τυφώνας Κατρίνα να μας ξεριζώσει τα φοινικόδεντρα και τις πετούνιες και να πνίξει από το ημιυπόγειο μέχρι τον 6ο όροφο. μια βροχή απλή ήταν, χειμώνας είναι βρε μάτια μου, θα λιώσεις;

Θα μου πεις βέβαια και θα χεις δίκιο, εσύ γιατί το πήρες το αμάξι φιλαράκο και μου το παίζεις και καμπόσος; Θα σου εξηγήσω αμέσως, οι λόγοι ήταν οι εξής:

α. Άργησα το πρωί να φύγω απ το σπίτι γιατί τέλειωσε η μπαταρία της κουρευτικής μηχανής που κουρεύω το μούσι όταν έχει γίνει σαν του Πατούχα και επειδή είχα μείνει με μισό μούσι παπαδίστικο και μισό τριών ημερών μου ήταν δύσκολο να βγω έτσι έξω, γιατί Χριστούγεννα έρχονται βρε κούκλα μου, όχι απόκριες να βάλω και ένα τούλι και τίποτα αστείο στο κεφάλι, να, σαν τα καπέλα που φορούσαν οι υπέροχες κυρίες όταν παντρεύτηκε το Καιτάκι το πριγκηπόπουλο και πήγε η Γκαμήλα με τη σβουνιά στο κεφάλι κι έκανε και την ωραία, οπότε βρίζοντας την τύχη μου τη μαύρη έπρεπε να περιμένω να φορτίσει λίγο, οπότε λέω θα πάω με τ αμάξι να φτάσω πιο γρήγορα... το ζώον

β. Ευκαιρία να το παίρνω κι αυτό που και που γιατί θ αδειάσει η μπαταρία στο τέλος και θα φωλιάσουν κατσαρίδες στο ρεζερβουάρ (ή σε κάτι παρόμοιο) και δεν τις θέλω τις κατσαρίδες ρε μάτια μου καθόλου...

Αλλά πραγματικά τέτοιο χαμό είχα να δω από μια Τσικνοπέμπτη πριν κάμποσα χρόνια που χιόνισε αίφνης και ξαφνικά ρε πουλάκι μου κι έγινε της κακομοίρας και της καημένης και ποιας άλλης δεν θυμάμαι, και όταν πήγα να βρω το αμάξι ήταν θαμμένο κάτω απ τα χιόνια λες και ήμασταν στα Ιμαλάια και όχι στο Μαρούσι κι έκανα να φτάσω σπίτι 2,5 ώρες που στη χειρότερη το είχα κάνει 45 λεπτά.

Αλλά εκεί μάλιστα. Εκεί υπήρχε θέμα. Εκεί είχε αποκλειστεί η μισή Αθήνα και ήθελες να βγεις με τα σκι να πας Σκλαβενίτη να πάρεις φασόλια να ζεσταθεί ο χώρος, γιατί τότε είχε τρυπήσει και ο λέβητας και μείναμε χωρίς καλοριφέρ 3 μέρες και όχι μόνο το δαγκώσαμε, το ξεριζώσαμε το δύστυχο. Αχ ρε φιλενάδα θυμάσαι; Που πέφταν οι γριές στους παγωμένους δρόμους σαν τις κορίνες όταν παίζω μπόουλινγκ, γιατί ξέρεις πόσο καλός είμαι στο άθλημα, και σπάγανε χέρια, πόδια και γενικώς ό,τι εύθραυστον. Ωραίες εποχές, αποκλειστήκαμε σπίτι αγκαλιά να ζεσταίνει ο ένας τον άλλον με τα χνώτα του και είδα το γραφείο μέρες αργότερα... αχ τι μου θύμισες...

Σήμερα ποιος ο λόγος; Κανένας. Μάλλον έμαθε το λεκανοπέδιο ότι βγήκα στο δρόμο σωφεράντζα και είπε να με προϋπαντήσει. Απαπαπαπα δεν ξανακάνω δηλώσεις στο Σταρ!