Στο ασανσέρ που συναντιόμαστε

Τι πράγμα κι αυτό σήμερα ρε φιλενάδα, τι κουφό, κουλό και απίστευτο. Για τη διάθεσή μου σου λέω ρε κούκλα μου. Ασανσέρ σωστό, απ τα παλιά, αυτά τα άτσαλα που όταν φτάνανε με το καλό στον όροφο κάνανε μπαμ και τρανταζόσουνα ρε μάτια μου, όχι εκείνα τα μοντέρνα που σταματούν γλυκά και παίζουν Καλομοίρα στο ραδιόφωνο. Από κείνα που όταν έμενες ανάμεσα σε 2 ορόφους περίμενες με τις ώρες την πυροσβεστική που αργούσε γιατί είχε σκαρφαλώσει η γάτα της απέναντι γριάς στη νεραντζιά και δεν μπορούσε να κατέβει κι ανέβαινε ο δύσμοιρος ο πυροσβέστης να την πιάσει κι έβγαζε το γατί τ αλαφιασμένο νύχια, δόντια και χσσσσσσσσ και η γριά έντρομη φώναζε από κάτω «αχ πρόσέχετε τη Φίφι μου, είναι πολύ ευαίσθητη» και κατάφερνε με τα χίλια ζόρια να την πιάσει το όργανο και μετά στις πρώτες βοήθειες να του μαζεύουνε τη μούρη του δημόσιου υπάλληλου... 

Πάλι όμως ρε συ βγήκα εκτός θέματος και ξέρεις πόσο λατρεύω να βγαίνω εκτός θέματος!

Που λες ξυπνάω το πρωί ξεκούραστος και φρέσκος και μεσ στην τρελή χαρά. Ήπια τον καφέ μου, κάπνισα τα τσιγαράκια μου, διάβασα διάφορα και με χαμόγελο ξεκινάω να σουλουπώσω λίγο το σπίτι πριν φύγω. και ανακαλύπτω ότι λείπει μια πιατέλα που μέχρι πρότινος ήταν εκεί. Το σκ όμως που μας πέρασε είχα «δανείσει» το σπίτι σε μια φίλη. Πάει η πιατέλα, την έσπασε η καλή μου φίλη και δεν μου το είπε γιατί στο παρελθόν έχει σπάσει ένα γυάλινο πυρέξ, ποτήρια του κρασιού, και άλλα που δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Βουρλίστικα τελείως. Χέστηκα για την πιατέλα, τη φίλη μου την είδα χτες και δεν μου είπε τίποτα, δεν με νοιάζει η πιατέλα ρε κούκλα μου, καλά να είμαστε να πάρουμε άλλη αλλά δεν πρέπει να μου το πεις; Δεν πρέπει να μου το πεις που όποτε φεύγω σου δίνω το σπίτι να βρεθείς με το γκόμενο που δεν έχετε χώρο για να βρεθείτε σαν ανθρώποι, να μαγειρέψετε, να φάτε, να δείτε τις ταινίες σας, να κάνετε το σεξ σας; Γιατί το κάνεις αυτό; Δεν θα το πάρω χαμπάρι; Θα το πάρω ο γρουσούζης αργά ή γρήγορα. οπότε πες μου το. 

Βουρλισμένος λοιπόν την παίρνω τηλέφωνο και της λέω «δε μου λες, δεν βρίσκω την πιατέλα τη στρογγυλή, που είναι;» «αχ μωρέ μου έπεσε κι έσπασε... θα σου πάρω άλλη». Αυτό το θα σου πάρω άλλη το χω ακούσει 35.000 φορές κάθε φορά που γίνεται η ζημιά και άλλη δεν έχω δει ακόμα. Την ξέχεσα και της το κλεισα... Πότε θ αλλάξω κλειδαριά και δεν θα της το πω, να πάει αμέριμνη στα ντουζένια της να χτυπιέται απ όξω και να με πάρει να μου πει ότι δεν ανοίγει η πόρτα και να της πω «αχ ναι μωρέ, τελικά πήρα άλλη εγώ. Κλειδαριά.»

Ξεκινάω μετά να ετοιμαστώ, μου περνάνε τα νεύρα - δεν πάει στα κομμάτια θα πάρω άλλη, κι έρχομαι στην υπέροχη δουλειά μου σιγοτραγουδώντας το «είσαι σαν κουνέλι και γλυκειά σα μέλι», και δεν περνάει το μισάωρο και μου κάνουν τα νεύρα κρόσια κάτι η συνάδελφος που τσιρίζει, κάτι ο πελάτης που στραβοκοιμήθηκε και αυτό που ήθελε χτες δεν το θέλει σήμερα κλπ. Παίρνω ανάσες και επιβάλλω ηρεμία στο γέρικο κορμί μου, μιλάω με κάτι φίλους, γελάω λίγο, όλα καλά. Και μετά θυμάμαι ότι πρέπει να βγάλω κάτι εισητήρια απ το νετ. Και βάζω την κάρτα. Και βάζω λάθος κωδικό, όχι μία, όχι δύο αλλά τρεις φορές και τη μπλόκαρα. ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΕΣΑ.

Και μετά μιλάω με τον έρωτά μου τον αγιάτρευτο και πάλι στα ύψη το κέφι και λα λα λα και δούλευα μεσ στην τρελή χαρά και λα λα λα και μετά εκεί που κάτι ψάχνω να βρω και δεν το βρίσκω με πιάνει κατάθλιψη. όχι στενοχώρια και όχι γι αυτό που είχα χάσει και δεν το βρισκα. Κατάθλιψη σου λέω βαρβάτη. Εμένα δεν με πιάνουν εύκολα αυτά. Ήταν απίστευτο. Ένα πλάκωμα στο στήθος, μια μαυρίλα στην ψυχή, λες και είχε σκεπάσει ένα σύννεφο το μυαλό μου, μαύρο κι άραχνο σαν αυτό το χτεσινό ρε φιλενάδα που ρθε ξαφνικά πάνω απ την Ατιική, έριξε τον πωπό του κι έφυγε και είχα και ρολυχα απλωμένα και μου τα κανε μούλια τα δύσμοιρα. Κι έκατσε σε μένα κανα τέταρτο και ήθελα να βάλω τα κλάματα, να ουρλιάξω, να πέσω κάτω χωρίς καν να ξέρω το γιατί. Τάρταρα σου λέω. Τάρταρα.

Και μετά όπως ήρθε έτσι κι έφυγε. Ξαφνικά. τι να πω ρε φιλενάδα, σχιζοφρένεια σου λέω ρε κούκλα μου. 

Τώρα είμαι καλά, κάπου στο μέσο της διαδρομής, ούτε καλά ούτε χάλια, πτώμα είμαι αλλά αυτό είναι λογικό. Άντε ρε συ να δούμε πως θα τελειώσει η μέρα...