Ίσως φταίνε τα φεγγάρια

Βρε φιλενάδα, δεν τα κατάφερα τελικά, είπα ότι δεν θα με πείραζε αλλά τελικά μάλλον με πείραξε πολύ περισσότερο απ ότι πίστευα. Βέβαια μπορεί να έφταιγε και η έκλειψη, μπορεί και η πανσέληνος, μπορεί και ο ανάδρομος που σε 3 μέρες λέει θα είναι ορθόδρομος και που ανάθεμα κι αν έχω καταλάβει βρε κούκλα μου τι σημαίνει αυτό, δηλαδή για να καταλάβω, η τροχιά του Ερμή δεν είναι ίδια με αυτή της γης; Ε, άμα ο Ερμής έχει συγκεκριμένη τροχιά και δεν κάνει νούμερο σε βαριετέ να πηγαίνει μια από δω μια απο κει σαν τα Καλουτάκια με μπλε σκιά και ανάλογη μασκάρα στο μάτι, πώς γίνεται ανάδρομος; Διαφώτισέ με, μπερδεύτηκα πάλι...

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια ρε κούκλα μου, ίσως η διατροφή, ίσως και η μαύρη αλήθεια. Δεν μου άρεσε καθόλου που κλεισα τα 40. Μα καθόλου σου λέω. Εμένα την προηγούμενη βδομάδα αν με ρώταγες ξαφνικά πόσο είμαι θα σου απαντούσα αβίαστα 23 εκτός αν καθόμουν να το σκεφτώ και τότε μάλλον θα σου έλεγα την αλήθεια δηλαδή 40 και μετά θα απορούσα πότε στο καλό έφτασα εγώ τα 40, εγώ που αισθάνομαι το πολύ 23 (εκτός από κάτι μέρες που δεν έχω κοιμηθεί καλά κι αισθάνομαι 230 - το λιγότερο).

Έτσι λοιπόν όταν το συνειδητοποίησα με χάλασε ρε φιλενάδα, με χάλασε κι ας ξέρω ότι δεν σημαίνει τίποτα, ότι η ζωή είναι όμορφη, γλυκειά και υπέροχη, ότι το παρελθόν ήταν θαυμάσιο και το μέλλον είναι μόνο στο δικό μου χέρι να γίνει έτσι και για να χρησιμοποιήσω και λέξεις από το κείμενο της υπέροχης Theorema εγώ είμαι υπεύθυνος για το αν τα ΔΕΝ μου θα γίνουν ΘΑ και πραγματικότητα... 

Αλλά με πείραξε και το παραδέχομαι, λες να είναι ματαιοδοξία; Μπορεί να είναι, δεν το αποκλείω, ξέρεις εξάλλου το κόλλημα που έχω με την ομορφιά και τη μία την εσωτερικιά που λένε - σαν την υπηρέτρια σε ελληνική ταινία δεκαετίας 60 - αλλά και την άλλη την εξωτερικιά που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τη θεωρώ απωλεσθείσα αποσκευή και ψάχνω να την βρω και δεν τη βρίσκω. Όχι σε σένα, εσύ είσαι κούκλα, σε μένα ρε μάτια μου, πόσες φορές θα στο πω;. 

Ναι, ναι, είμαι ρηχός και πεζός για να ασχολούμαι με την εξωτερική (μου) ομορφιά και να μην με ικανοποιεί τίποτα πάνω μου, αλλά έτσι είναι ρε μάτια μου υπέροχα, τι να κάνω; Το παλεύω 40 χρόνια και δεν το χω καταφέρει. Και ούτε θα το καταφέρω, είναι αργά, μου λείπει αυτό το διάολο τι να κάνω; 

Και μη με βρίζεις- ξέρω τι θα μου πεις, το ξέρω αλλά δεν το νιώθω - δεν θα το νιώσω ποτέ... είναι αυτό το κόλλημά μου, θα μπορούσε να είναι το ποδόσφαιρο ή τα γρήγορα αυτοκίνητα, εμένα είναι αυτό το διάολο ρε φιλενάδα, μη με μαλώνεις και μη με κολακεύεις, τίποτα απ τα 2 δε βοηθά. Οπότε, αντιλαμβάνεσαι το ότι μεγαλώνω κι άλλο κι άλλο κι άλλο και συνέχεια μου δίνει να καταλάβω ότι αυτό το στοίχημα (το ανόητο, το πεζό, το τραγελαφικό) το χω χάσει. Δεν θα γίνω ποτές μανεκέν ρε καρδιά μου, ούτε καν για πάνες ακράτειας γιατί κι εκεί τους θέλουν με πυκνό γκρίζο μαλλί και μένα ούτε πυκνό ούτε γκρίζο (αυτό πάλι που να θέλεις να βγάλεις άσπρη τρίχα και να μην εχεις ΚΑΜΙΑ στα 40 σου; Και όλοι σου οι φίλοι που έχουν γκριζάρει τόσο όμορφα να παραπονιούνται; Τελικά βρε κούκλα μου δεν μας πιάνεις πουθενά, απλά θέλουμε αυτό που έχει ο διπλανος, απαπαπαπα)

Βέβαια, αν κάτσω να το καλοσκεφτώ, τι είναι τα 40; Άλλος ένας αριθμός στο κοντέρ της πορείας μας στο μάταιο τούτο κόσμο. Αλλά η διαφορά του με άλλους αριθμούς είναι ότι είναι ακριβώς στο μέσον της ζωής που επιθυμείς να ζήσεις. Και μια κρισούλα θα σε πιάσει, δεν θα σε πιάσει; Που είμαι, που πάω, ποιος είμαι, τι έχω κάνει, τι στόχους έχω, είναι κι αυτή η γαμημένη η κρίση που μας έχει ψαλιδίσει τα θέλω μας και το μέλλον μας και δεν βοηθά ιδιαίτερα. Είναι και ο ανάδρομος κυρία Πατέρα μου, είναι κι αυτός ο άτιμος που κοψα το χέρι με το χαρτόνι της συσκευασίας με τα μακαρόνια που ήθελα να βράσω προχτές και έβραζα και έβριζα. Είναι και η έκλειψη, έιναι και η πανσέληνος...

Οπότε κούκλα, άκου να σου πω, μια χαρα είμαι, μου πέρασε ήδη, τελικά φταίγανε τα φεγγάρια!