Στη δουλειά δεν ξαναπάω - Θεέ μου πόσο σ αγαπάω

Α παππαπαπαπαπαπα ρε φιλενάδα, τι τρέξιμο κι αυτό σήμερα, δεν πρόλαβα ούτε το κοτοπουλάκι μου να φάω - που λέει ο λόγος, αυτό μια χαρά το έφαγα, αλί στον κόκκορη που την κλαίει τη συμβία - με πεθάνανε. Με πεθάνανε στη μαλακία, μη φανταστείς ότι έκανα και τίποτα σοβαρό, τίποτα απολύτως, πέρα δώθε, μπρος πίσω, εντός εκτός κι επιταυτά ρε φιλενάδα, αφού έψαχνα να βρω το βιτριόλι να αρχίσω να το πετάω δεξιά αριστερά και όποιον πάρει ο χάρος (υποψιάζομαι ότι το πήρε η καθαρίστρια να κάνει τις λεκάνες, τι να πω το δικό μου βιτριόλι χρησιμοποιεί η δύστυχη από τότε που άρχισαν τις περικοπές εδώ μέσα, και για χαρτί υγείας, δεν θέλεις να ξέρεις, κάτι εφημερίδες, κυρίως Ελεύθερη Ώρα και Αυριανή να πάθουμε ιλεό απ το μη χέσω εδώ μέσα...).

Και σκέφτομαι ότι θα πρέπει να αισθάνομαι τυχερός που έχω ακόμα δουλειά, εδώ τόσος κόσμος έχει χάσει τη δουλειά του, τα χρήματά του, τα σπίτια του, το καθετί... Σκέφτομαι ότι παρόλες τις περικοπές και τη γκρίνια και τη μιζέρια που έχει καταντήσει ο χώρος που δουλεύω - που κάποτε για να λέμε του στραβού το δίκιο ήταν γκλάμορους, και γυρνούσαμε σαν τα γύφτικα σκεπάρνια - τα σκεπάρνια - ότι εμείς είμαστε από άλλο πλανήτη, εκείνον με τους διασήμους και τους σελέμπριτις. Και να οι αμοιβάρες, να τα βραβεία, να τα τα τούτα νάτα και τα κείνα. Τώρα βροχή.

Και σκέφτομαι ότι μέσα στη γενική ανασφάλεια αφού βγαίνει το άτιμο το μεροδούλι μεροφάι να μην παραπονιέμαι, έχω να πληρώσω το νοίκι, τα κοινόχρηστα, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, την ΕΥΔΑΠ, τον Σκλαβενίτη, το Connx (ή όπως αλλιώς γράφεται ετούτο το μαραφέτι), το κινητό, τις κάρτες, το καταναλωτικό, το φόρο, τον Πόρο, την Άρτα και τα Γιάννενα. Αλλά ρε κούκλα μου δεν μπορώ να μη γκρινιάζω ρε μανάρι μου γλυκό. Εγώ άλλα όνειρα είχα, δεν ήταν το όνειρό μου να τραβάω το μακρύ και το κοντό της κάθε ζαβής. Όχι, αυτό ούτε καν το είχα φανταστεί. Κάλλιο να βαζα περούκα και να κανα την πωλήτρια σε μαγαζί με γυναικεία, λιγότερα θα τράβαγα. Καλύτερα να ξυπνούσα στις 3 κάθε μέρα (έτσι κι αλλιώς στις 6 ξυπνάω) και να πήγαινα στο φούρνο να ζυμώσω τα καρβέλια, θα χαν σφίξει και τα μπράτσα, θα χα και ζεστό ψωμί. Κάλλιο να μοίραζα το γάλα, να άρμεγα το γάλα καλύτερα να χα και μια επαφή με τη φύση που η μόνη επαφή που έχω τώρα είναι όταν κυνηγάω κανα κουνούπι στο σπίτι που δε λένε να ψοφήσουν με τη ζέστη που έχει ακόμα, όχι ότι με χαλάει η ζέστη ρε φιλενάδα, οικονομία στο πετρέλαιο βρε κούκλα μου, και με κείνη την έρμη τη γλάστρα που χω στο μπαλκόνι και όταν το θυμηθώ την ποτίζω. Θηρίο όμως η άτιμη, δε λέει ούτε να μαραθεί, ούτε να κάνει τις ρίζες πόδια και να σηκωθεί να φύγει να πάει αλλού, σε ένα κόσμο που το νερό δεν είναι πολυτέλεια, είναι πραγματικότητα...

Ξέρεις τι θα θελα; Θα θελα να χα έναν ξενώνα σε κάποιο μέρος που συνδυάζει βουνό και θάλασσα, να έκανα τα κουμάντα μου, τα φαγητά μου, τις μαρμελάδες μου, τα ωραία μου και να υποδεχόμουν κόσμο στα δωμάτια που θα χα στολίσει με το δικό μου γούστο και μεράκι. Και θα ταν τόσο ωραία ε; ναι, σαν φαντασίωση μια χαρά θα ήταν, στην πραγματικότητα όμως θα ρχόταν και η (ο) αγάμητη (ος) και θα μου κανε τα νεύρα κρόσια, γιατί η μαρμελάδα δεν είναι γλυκιά, γιατί η θέα δεν έχει τις Πυραμίδες του Καϊρου (και άντε πείσε εσύ τη μαντάμ οτι ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΚΑΪΡΟ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙΣ ΠΥΡΑΜΙΔΕΣ) ότι το κωλόχαρτο δεν είναι έξτρα σοφτ να σκουπίσει την κυτταρίτιδά της, ότι η λεβάντα την αναστατώνει και θα θελε σεντόνι φούξια και όχι άσπρο και γιατί μαμά το μωρό μας πίνει Νέσλακ; Και θα το έκανα το έγκλημα, δεν θα το γλίτωνα το φονικό... οπότε, λες να είμαι καλά εδώ που είμαι; Βρε λες;