Περί Μοναξιάς και Άλλων Δεινών

Άκου να σου πω φιλενάδα, ξέρεις πολύ καλά πως όταν ανακάλυψα την ερωτική μου ταυτότητα, κάπου εκεί στα 23 γιατί μέχρι τα 23 δεν θες να ξέρεις τι έκανα, άστο, δεν είναι πρέπον, μην επιμένεις, καλά θα σου πω, έκλαιγα τη μοίρα μου, δεν έμεινα ποτέ μόνος παρά κάτι μικρά διαστήματα που το επέλεξα μέχρι που τέλειωναν τα μικρά διαστήματα και το ξεεπέλεγα γιατί για μένα η μοναξιά - αν και μπορώ να τη διασκεδάσω αφάνταστα - δεν είναι τρόπος ζωής.

Επειδή λοιπόν έχω υπάρξει κι εξαιρετικά τυχερός άνθρωπος και έχω γνωρίσει στη ζωή μου υπέροχους ανθρώπους - όχι έναν και δύο αλλά περισσότερους από το μέσο όρο, δεν έχω και ιδιαίτερα τραύματα να κουβαλάω, μη σου πω κανένα, οπότε το να ξεκινήσω μια ερωτική σχέση για μένα είναι τόσο φυσιολογικό όσο να πίνω νερό ή να αναπνέω αέρα ή να τρώω γαλακτομπούρεκο. Δεν τρόμαξα ποτέ, δεν φοβήθηκα ποτέ, δεν έμεινα ποτέ σκεπτικός για το αν πρέπει, δεν πρέπει κ.ο.κ. Βουρ στον πατσά ήμουν πάντα και μάλλον μου έχει βγει σε καλό, γι αυτό άλλωστε και αρκετοί πρώην μου είναι πλέον εξαιρετικοί μου φίλοι. Γιατί τους αγάπησα βαθιά και γιατί όταν πλέον τελειώσαμε δεν είχαμε κακίες ο ένας για τον άλλον.

Έτσι λοιπόν, μετά τον χωρισμό μου με τον υπέροχο Αρχάγγελο ήρθε ένας νέος άνθρωπος στη ζωή μου σχετικά γρήγορα, ένας εξαιρετικός άνθρωπος που είναι ερωτευμένος μαζί μου όσο δεν πάει, που με φροντίζει πολύ, που τα κάνει όλα να φαίνονται μαγικά. Κάνει την καθημερινότητά μου πολύ πιο όμορφη, ζεστή κι εύκολη, ξέρει ακριβ;vς ποιος είμαι και προσπαθεί να το διαχειριστεί όσο καλύτερα μπορεί, είναι ακριβώς αυτό που πρέπει τη δεδομένη στιγμή, τη δεδομένη περίοδο. Και όλα όχι μόνο καλά, όλα υπέροχα. Διότι αν φιλενάδα, γνωριστούν 2 άνθρωποι κι ερωτευτούν βαθιά. Tότε όλα γίνονται μαγικά.

Έλα όμως που σήμερα που έχω πιάσιμο τρελό στην πλάτη και υποφέρω και θέλω να μου βάλει έμπλαστρο, λείπει σε επαγγελματικό ταξίδι και πρέπει να το βάλω μόνος μου και δεν φτάνει το κωλόχερό μου στην πλάτη τόσο πολύ γιατί ο Tremens είμαι βρε φιλενάδα, δεν είμαι η Κομανέτσι να το τυλίγω το χέρι 3 σβούρες γύρω γύρω και όσο πάει... άσε με, αλλλού ντ αλλού θα το βάλω το Λέοντος, αλλού ο πόνος αλλού η καψαϊκίνη. Και ντρέπομαι να χτυπήσω στη γειτόνισσα που είναι και μεγάλη γυναίκα και δεν είναι τώρα στην ηλικία της να βλέπει πλατάρες σαν τη δική μου νυχτιάτικο, θα θυμηθεί τα παλιά και θα χουμε δράματα...

Ζω ένα δράμα μοναξιάς και ποιος θα με συντρέξει.

Αύριο ευτυχώς, ξημερώνει μια άλλη μέρα...