Η Δύναμη της Ομορφιάς και Άλλες Ιστορίες

Χτες το βράδυ φιλενάδα έβαλα πλυντήριο και άπλωσα στο ταπεινό μου μπαλκονάκι. Σήμερα το πρωί που πήγα να δω τι γίνονται τα ρούχα γιατί κοντεύω να ξεμείνω από κάλτσες - τι τα θες τι τα γυρεύεις, κρίση έχουμε, δεν είμαι η Ιμέλντα Μάρκος να χω 500 ζευγάρια κάλτσες, άσε που όλο και χάνεται καμία σε εκείνο το παράλληλο σύμπαν όπου βρίσκονται οι χαμένες κάλτσες και οι χαμένοι αναπτήρες - και με φρίκη μου ανακάλυψα ότι τα ρούχα ήταν πιο υγρά απ ότι τα άπλωσα χτες.

Επιβεβαίωσα μετά την υγρασία που επικρατεί (γύρω στο 1243%) όταν σήμερα, ποδηλατώντας τα καθημερινά μου 12 χιλιόμετρα ανηφόρας - τα οποία δεν με αδυνατίζουν παρά μου σφίγγουν πόδια-πωπό μόνο - ίδρωσαν ακόμα και τα νύχια μου, από κάτω, εκεί που ενώνονται με το δέρμα. Τώρα δε έχει συννεφιάσει κι έχει ένα αγιάζι εξαιρετικό κι εγώ είμαι με τα κοντομάνικα και με βλέπω στο Αγλαΐα Κυριακού αύριο με πνευμονία.

Παρόλα αυτά, χτες μου ήρθαν τα κοινόχρηστα - 3,51€ - και επιβεβαίωσα ότι: α. Δεν φεύγω απ αυτό το σπίτι ακόμα κι αν με φαν οι κατσαρίδες και β. Δεν θα βάλουμε πετρέλαιο εκτός κι αν έχει φτηνύνει τόσο πού πια ή αγοράσουμε συλλεκτική συσκευασία των 100ml για να έχουμε να χαιρόμαστε. Και όχι, δεν φτάνουν 100ml για εντριβές, μη μου ξεφεύγεις.

Απ' την άλλη, έκανα χτες ένα σπανακόρυζο χάρμα, άλλο να στο λέω και άλλο να το τρως. Το μόνο κακό με το σπανακόρυζο - εκτός του ότι θέλεις κι ένα κιλό φέτα στο πλάι να δροσίσει - είναι ότι αφού το φας, αισθάνεσαι τα δόντια σου σα να χουν γρέζι, κάτι σα γυαλόχαρτο, δεν ξέρω πως ακριβώς να στο εξηγήσω, αλλά σε μένα το κάνει αυτό το σπανάκι. Γι αυτό κι εγώ έφαγα και λίγο γαλακτομπούρεκο μετά, που και δροσιστικό είναι και αφαιρεί αυτή την αίσθηση απ τα δόντια. Τι να κάνω βρε φιλενάδα, ήταν κατεπείγουσα περίπτωση.

Εν τω μεταξύ, λίγο πριν φάω το θεϊκό σπανακόρυζο, είπα να ανοίξω να χαζέψω λίγη τηλεόραση να ξαλαγράρω βρε αδερφέ, να χω και κάτι να σου λέω. Την ανοίγω την plasma και μου λέει δεν έχει σήμα. Τσεκάρω τα καλώδια, όλα στη θέση τους. Βγαίνω να δω αν την έχει κλέψει κανείς την κεραία και δεν έχω πάρει χαμπάρι μιας κι έχω να ανοίξω τηλεόραση απ τη Γιουροβίζιον - που χάλια τα πήγαμε - μη μου τα θυμίζεις και συγχίζομαι, τσάμπα τα στείλαμε τα τεκνά και χοροπηδάγανε δώθε κείθε στη σκηνή - στη θέση της. Στη θέση της αλλά τόσο πνιγμένη απ την υπέροχη ρολογιά που χω φυτέψει σε παρακείμενη γλάστρα που πια δεν πιάνει σήμα. Δεν πειράζει, αρκεί να θυμηθώ, αν πάρουμε τελικά μέρος στη Γιουροβίζιον, να κλαδέψω λίγο το φυτό, μην τρέχω τελευταία στιγμή και μου καούν οι πίτσες...

Και σήμερα το πρωί, εκεί που ανέβαινα κάθιδρος σε μονόδρομο και ανηφόρα, μου πετάγεται ένας τυπάκος σε μηχανάκι να πηγαίνει ανάποδα και παραλίγο να στουκάρουμε. Υπό κανονικές συνθήκες αφού θα τον είχα σκυλοβρίσει, θα τον έγδερνα να τον βάλω μπροστά στο τζάκι να μην χαλάει το παρκέ από τα αποκαΐδια που ενδεχομένως πέφτουν ανέμελα. Όμως ήταν τόσο όμορφος ο άτιμος, τι όμορφος, ένα κουκλί σωστό, είχε κάτι μάτια μελιά κι ένα πρόσωπο σχεδόν αγγελικό που όπως αντιλαμβάνεσαι αντί να τον χτυπήσω του χαμογέλασα. Άτιμη ομορφιά, πόσες πόρτες ανοίγεις...