Eurovision 2014

Πάω που λες ρε φιλενάδα επροχτές στο ΑΤΜ να πληρώσω εκείνο το ρημαδιασμένο το δάνειο το οποίο και πήρα πέρσι και καλά στεγαστικό για να ξεχρεώσω τις μπουχάρες που τις είχα χρεώσει στις πιστωτικές κάρτες τις οποίες δεν μπορούσα να ξεπληρώσω γιατί προ κρίσης μπουχάρες ήθελε ο κώλος μου, τώρα και σε κουρελού βολεύομαι, δε βαριέσαι, υγεία και δουλίτσα να υπάρχει. Κι εκεί που πάω στο ΑΤΜ έχει μια κυρία η οποία παλεύει με το μηχάνημα όπως ακριβώς ο Αη Γιώργης επάλεψε με το θεριό, μια έτερα κυρία με το ένα χέρι μπανταρισμένο και το άλλο να ψάχνει απεγνωσμένα στην τσάντα διαστάσεων διόρωφου λεωφορείου ΜΕ φυσαρμόνικα, να βρει την τσάντα της κι ένα ζεύγος.

Και κάμει η πρώτη η κυρία κάνα πεντάλεπτο (εν τω μεταξύ έχω παρκάρει το αυτοκίνητο με τα αλάρμ σε σημείο όχι και τόσο καλό, σε σημείο μάλλον επικίνδυνο αλλά σκέφτηκα ότι θα κάνω κάνα δυο λεπτά), πάει η κουλή κυρία με την τσάντα αερόστατο, ψάχνει ακόμα για κάνα δίλεπτο την κάρτα, και μετά μέχρι να τα καταφέρει με το ένα χέρι να κουμαντάρει κάρτα - τσάντα - φράντζα - γυαλί ηλίου, της πήρε κάνα 5λεπτο επίσης να κάμει τη ρημάδα την ανάληψη. Αλλά ΟΚ, κουλή είναι, κουλά θα κάνει.

Και μετά πάει το ζεύγος. Ηλικία 35-40. Εκείνη μαύρο κορακί μαλλί, περιφέρεια λίγο μεγαλύτερη από την περιφέρεια Αττικής, κολάν (μαύρο ευτυχώς) και από πάνω ένα λευκό τοπάκι και σκισμένο τζιν μπουφάν.

Εκείνος καραφλοχαιτάς, κολλητή λευκή φανέλα με το μπυροκοίλι να πετά επιδεικτικά, τζιν πιο λερωμένο κι απ την υπόληψή μου και αμάνικο, τζιν επίσης, μπουφανάκι να κομποζάρει. Παραδίπλα ένα παπί κόκκινο (une canard rouge) σε άθλια κατάσταση, πιο βρωμικό κι απ το τζιν του κυρίου, να περιμένει καρτερικά όπως όλα τα παπιά που σέβονται τον εαυτό τους.

Κι εγώ  από πίσω.

Και πάει που λες φιλενάδα το ζεύγος να βγάλει λεφτά. Και πηγαίνει αυτός μπροστά κι εκείνη νωχελικά και πειθήνια στο πλάι. και βγάζει αυτός την πορτοφόλα η οποία έδενε με αλυσίδα περασμένη στην κωλότσεπη και βγάζει και εκείνη έναν φάκελο. Και παλεύουν να βρουν τι πρέπει να κάνουν. Κι εγώ πίσω να σιγοβράζω. Κι εκείνη να του απαγγέλει το PIN το οποίο διαβάζει απ το φάκελο. Κι εκείνος να πατά τα πλήκτρα. Και να τα πατά λάθος. Μία φορά, δύο φορές, τρεις και την κακιά τους ώρα και τους τρώει το μηχάνημα την κάρτα.

Και παθαίνει εκείνη σοκ.

Και βγάζει εκείνος άλλη κάρτα.

Και εγώ σιγοβράζω.

Και μετά από κάνα τέταρτο να μην στα πολυλογώ κατάφεραν και το βγάλανε το πενηντάρικο.

Που αν μου το χαν ζητήσει θα τους το χα δώσει εγώ ευχαρίστως. Και απλά θέλω να ξέρεις ότι αυτοί μαζί με κάτι άλλους, ψηφίζουν. Και μετά μου αναρωτιέσαι γιατί πάμε κατά διαόλου.

Αυτά.

ΥΓ. Για τη Eurovision δεν έχω να σου πω τίποτα, δεν έχω προλάβει φέτος να παρακολουθήσω τις συμμετοχές!