Που πάει ο έρωτας όταν πεθάνει

Χτες που λες φιλενάδα, μετά από μέρες πείνας και δυστυχίας - οι οποίες όμως ευόδωσαν και πλησιάζουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα - είχα free day. Τι σημαίνει free day; Σημαίνει ότι για μια μέρα, που δεν είναι Χριστούγεννα, μπορώ να φάω όσο και ότι θέλω. Αμέ! Γιορτή και χαράς ευαγγέλια.

Οπότε, μεταξύ άλλων, αποφασίζω να πάρω παγωτάκι, γρανίτα, μη φανταστείς, να το γιορτάσω και να δροσίσω τον ταλαίπωρο ουρανίσκο μου που πια δεν καταλαβαίνει τη γεύση του τόνου του άθλιου - διότι εσύ ακούς τονοσαλάτα και σου' ρχεται στο μυαλό μαρούλι και ένα σωρό καλούδια, με μαγιονέζες και τα κρουτόνια και τα συναφή, η πραγματικότητα η δική μου όμως όσο αναφορά την τονοσαλάτα είναι πολύ διαφορετική, σκέτο χόρτο με βρωμόψαρο και λίγο (πολύ λίγο) λάδι και άντε και ξύδι που λιποδιαλύει και ομορφαίνει και κάπως σκεπάζει την ειδεχθή ψαρίλα.

Και πάω που λες να πάρω το παγωτάκι που πολύ το είχα αποθυμήσει - είχα δει και πριν φωτό της Ζέτας, μη με ρωτάς ποιας Ζέτας, της αιώνιας αρραβωνιάρας - κάτι σαν τη Χριστίνα μας, αλλά το Ζετάκι πληρώνεται ενώ η Χριστίνα το κάνει αφιλοκερδώς - εκείνης της κοπελάρας που για να πνίξει τον καημό της που ακόμα την έχει αστεφάνωτη ο Μιχαλάκης το ρίξε λέει στα πιτόγυρα, και πολύ με συγκίνησε η εικόνα αυτή και λέω άμα τρώγει το Ζετάκι πιτόγυρα και βγαίνει μια θεά στην οθόνη, στη σκηνή, στο σπίτι, το γραφείο, την εξοχή, δεν δικαιούμαι κι εγώ ένα Lolipop? (με παρακολουθείς ή μπερδεύτηκες;)

Πάω το λοιπόν να αγοράσω το Lolipop, ξέρεις, εκείνο το άτιμο γρανιτοειδές που υπάρχει αυτούσιο 1627 χρόνια, παιδί το θυμάμαι, φράουλα και λεμόνι λέει, δηλαδή νερό, ζάχαρη κι ένα σκασμό κουλέρ αρτιφισιέλ και πόσα Ε δεν θυμάμαι και λίγο τεχνητό άρωμα (απ αυτό που βάζουν στη Μυρτώ ενδεχομένως), το οποίο το αγαπώ διακαώς, θέλω να το παντρευτώ και να του κάνω έρωτα και πολλά παιδιά και τέτοια γαστριμαγικά.

Και ανοίγω το ψυγείο των παγωτών, το οποίο δεν έχει συρταρωτή πόρτα αλλά ανοίγει προς τα πάνω και μου θύμισε ένα εργατικό ατύχημα που είχα πριν χρόνια που ήμουνα χωμένος σε ένα τέτοιο ψυγείο και πέρασε ένας εξαίρετος κύριος κι έδωσε μια στην πόρτα και δεν πρόλαβα να βγω ολόκληρος και μου σκίσε η κλειδαριά το χέρι τόσο βαθιά που αιμορραγούσα για ώρες και έχει μείνει και σημάδι και με ρωτούν αν το' παθα από οβίδα στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο και τους λέω όχι από παγωτό είναι (τι σκατά έλεγα; κάτσε να δω), α ναι, και βγάζω που λες επιφυλακτικά το Lolipop γιατί κάτι μου φάνηκε διαφορετικό.

Τι διαφορετικό φιλενάδα, έχει ρέψει το Lolipop, μισό είχε μείνει στην ισχνή αλλά ανανεωμένη συσκευασία του. Φρίκη με κατέβαλλε, οδυρμός και κλαυθμός κατέκλυσε το είναι μου, ιδιαίτερα όταν επιβεβαίωσα ότι η τιμή παραμένει η ίδια με τα πέρσι που τανε το Lolipop τσουπωτό και αφράτο, κύλησε κόκκινος θυμός μέσα στις φλέβες μου.

Κι έρχομαι να συμπεράνω ότι οι εταιρίες που παράγουν διάφορα εξόν του Lolipop μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Άλλαξε η γλυκιά παραγωγός εταιρία τη συσκευασία να σε ξεγελάσει και να μην πάρεις χαμπάρι ότι άλλαξε και τον όγκο, αλλά αυτά στον παλιό διαφημιστή δεν περνούν. Όχι, δεν περνούν. Εγώ κρίνω το αποτέλεσμα μαντάμ με το χέρι, πόσο ζυγίζει το προϊόν, όχι με το μάτι. Εξάλλου, από 87 γραμμάρια που ήταν έγινε 50. 50 να ναι οι ώρες σας και κείνες στο κρεβάτι με τη σύγχιση που μου δώσατε.

Οπότε, αντιλαμβάνεσαι, ότι ναι μεν το πήρα χτες και τέλειωσε πριν προλάβει να λιώσει το ο,τιδήποτε και να λερωθώ και να κολλάω και να με φαν οι μύγες να ησυχάσω, αλλά δεν πρόκειται να το ξαναγοράσω. Ποτέ. Και στο δηλώνω ευθαρσώς κι ανυπερθέτως. Αυτή η μακροχρόνια σχέση έληξε άδοξα χτες το απόγευμα. Αυτός ο έρωτας έσβησε οικτρά. Ξέρω ότι δεν θα αναπληρωθεί εύκολα αλλά πρέπει να είμαι δυνατός. Πρέπει να συνεχίσω τη ζωή μου και να προχωρήσω μετά από αυτό το χτύπημα.

Ζω, Lolipop, μετά από σένα ζω...