Της Άννας τα γενέθλια

Σαν τα σήμερα, 43 χρόνια πριν, η ομορφιά αποφάσισε να προσθέσει άλλο ένα μέλος στη μεγάλη της οικογένεια.
Ήρθες στον κόσμο όμορφη και διαλεχτή, ήσουν η πρώτη που άνοιξε τα μάτια της σ αυτήν την οικογένεια, η πρώτη που χάρισε το χαμόγελό της και η πρώτη που δέχτηκε τα χάδια των γονιών μας!

Σαν πρώτη ήσουν και ξεχωριστή, ιδιαίτερα για τον πατέρα, πάντα ήθελε ένα κορίτσι και τον ξετρέλανες από την πρώτη στιγμή! Κορίτσι κι όμορφο, μοναδικά όμορφο, όχι όπως λένε στα περισσότερα μωρά α, τι όμορφο που είναι, έτσι από συνήθεια, πραγματικά όμορφη σα νεραϊδούλα. Βλέπεις τα σόγια φρόντισαν να σου δώσουν τα καλύτερα γονίδιά τους, το ένα τα πράσινα μάτια και το άλλο τα σκούρα μαλλιά, το ένα τα ψηλά ζυγωματικά και το άλλο τα υπέροχα πόδια, α ναι, όμορφη σαν ηθοποιός σε ταινία αισθηματική!

Κι αυτά τα μάτια σου, αχ αυτά τα μάτια σου. Πόσο υπέροχα είναι.

Εγώ ήρθα για να σου κάνω παρέα σχεδόν 2 χρόνια μετά, επέλεξα να γεννηθώ τη μέρα της γιορτής σου, έτσι, για νά ναι το δέσιμό μας ακόμα πιο δυνατό, ακόμα πιο βαθύ, πιο πολύ από αδερφικό και περισσότερο από φιλικό. Για νά ναι το δέσιμό μας αιώνιο.

Μαζί μεγαλώσαμε, μαζί παίξαμε κι εξερευνήσαμε τον κόσμο, χωρίς να μας ξεχωρίσουν - ήξεραν την ισορροπία, εκείνος εσένα κι εκείνη εμένα, μέχρι που ήρθε χρόνια μετά ο μικρός μας κι έκλεψε την παράσταση. Αλλά εσύ ήσουν για μένα η μεγάλη αδερφή, εκείνη που από τη μία θαύμαζα, από την άλλη λάτρευα και λίγο φοβόμουν λόγω του εκρηκτικού σου χαρακτήρα. Κι εκείνη που λάτρευα να παιδεύω γιατί πάντα τσιμπούσε!

7x7;

Χριστέ μου, τι καυγάδες, σου βαζα εγώ φυτιλιές στα μουλωχτά κι εσύ με κυνηγούσες να με τιμωρήσεις και την πάταγες, βλέπεις εγώ πάντα υποχθόνιος μικρός, ήταν έυκολο να σε βάζω μπροστά να δέχεσαι την τιμωρία. Και με κυνηγούσες να με δείρεις, να με πνίξεις, να με τιμωρήσεις και δίκιο είχες! Πόσο ξύλο παίξαμε μικρά. Και θυμάμαι την τελευταία φορά, θυμάσαι; Θυμάσαι τι γέλιο είχαμε κάνει εκείνη τη μέρα όταν ανακαλύψαμε ότι τέρμα το ξύλο; Σαν χτες το νιώθω!

Αυτό το θυμάσαι;

Μαζί ξεκινήσαμε τα παιχνίδια μας, μαζί βγήκαμε στον κόσμο, μαζί, αφόρητα αγαπημένοι κι ας τσακωνόμασταν κάθε μέρα. Τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες που όμως συμπλήρωναν όμορφα ο ένας τον άλλον. Δεν είχαμε μυστικά - είχαμε τα πρώτα χρόνια γιατί εγώ ήμουν τόσο μαρτυριάρης, η κουκούλα μού λειπε μόνο που δεν σε άφηνα σε χλωρό κλαρί, αλλά κάποια στιγμή έμαθα και να σωπαίνω - δεν είχαμε, όλα τα μοιραζόμαστε ακόμα και τώρα. Με συμβούλευες κι εγώ το ίδιο. Θα μπορούσαμε να είμαστε δυο εντελώς διαφορετικοί δίδυμοι, τόσο αλλιώς και τόσο ίδιοι.

εγώ κι εσύ, στη γιορτή σου και γενέθλιά μου, πολλάαααααα χρόνια πριν

Κι όσο μεγαλώναμε μάθαμε να εκτιμάμε ο ένας τον άλλον, μάθαμε να τα λέμε έξω απ τα δόντια, από τα πιο όμορφα μέχρι εκείνα που πονούν. Α, και ήσουν πάντα πλάι μου, χαιρόσουν με τις χαρές μου και λυπόσουν με τις λύπες μου και πάντα ήσουν έτοιμη να βοηθήσεις. Ήσουν η πρώτη απ την οικογένεια που ρώτησες να μάθεις για μένα και αυτό είναι τόσο υπέροχο. Θυμάμαι το γέλιο που κάναμε μέσα στο αυτοκίνητο όταν αμήχανα με ρώτησες τι δουλειά έκανε ο τότε γκόμενός μου μιας και δεν ήξερες τι ακριβώς να ρωτήσεις;

Ήσουν και είσαι πάντα πλάι μου, κι εγώ προσπαθώ το ίδιο. Ήσουν και είσαι η υπέροχα όμορφη αδερφή μου, η αδερφή μου που βγήκε από τις σελίδες περιοδικού για να κάνει τον κόσμο μου πιο λαμπερό, πιο αγαπησιάρικο, πιο όμορφο. Κι ας παίρνεις εκείνο το άγριο βλέμμα αιλουροειδούς συχνά, εγώ ξέρω. Ξέρω πόση αγάπη έχεις να δώσεις και πόση ανάγκη έχεις να λάβεις. Και ξέρεις κάτι αδερφή; Την αξίζεις όσο κανείς.

Αντράκι. Ποτέ δεν κουτσομπόλεψες, γι αυτό και δεν ήσουν ποτέ σε γυναικοπαρέες, σε κούραζε αυτό και μάλλον δεν μπόρεσες ποτέ να το κατανοήσεις σαν ανάγκη, εσύ είσαι σαν τον πατέρα σου, σταράτες κουβέντες και ντόμπρες, δεν έχει γαλιφιές, αυτό είναι αυτό και όχι κάτι άλλο. Άξιον θαυμασμού. Δύσκολος δρόμος αλλά άξιος.

Δεν συμφωνούμε στα πάντα, μας έχει φέρει η ζωή αναποδιές και στους δυο μας αλλά ακόμα κι έτσι ξέρουμε πολύ καλά ότι μαζί θα πορευτούμε μέχρι να φύγει ο ένας απ τους δυο. Το γιατί είναι απλό. Μαζί μεγαλώσαμε, μαζί παίξαμε, μαζί νιώσαμε τον κόσμο μας να αλλάζει - ακόμα κι αν οι συχνότητες ήταν διαφορετικές, εγώ ο πειθήνιος κι εσύ η επαναστάτρια (κι αυτό ακόμα στο επαινώ, μου στρωσες το δρόμο για να μου ρθουν εμένα πιο εύκολα στο σπίτι), μαζί αν θες αντρωθήκαμε κι ας είσαι εσύ γυναίκα, σου πα, είσαι πιο άντρας κι απ τον πιο σκληρό άντρα, μαζί πορευόμαστε ακόμα και μαζί θά μαστε. Γιατί ο Θεός μετά τους 2 υπέροχους γονείς μού δωσε και αυτήν την θαυμάσια αδερφή να χω μαζί στο διάβα μου ναι ναι λιγότερο κακοτράχαλο και πιότερο ανθισμένο.

Άννα, δεν θα σου πω άλλα, δεν θα μακρυγορήσω. Μόνο χρόνια πολλά. Χρόνια υπέροχα. Χρόνια ευτυχισμένα. Και μην ανησυχεις, θα τα κάνουμε μαζί ευτυχισμένα.

Σ αγαπώ πολύ!

Και κάτι ακόμα

Κρήτη
Εύβοια
Δωδεκάνησα
Επτάνησα
Κυκλάδες

και

Βόρειες Σποράδες!