Κωδικός - Υπέρβαρος

Κατ αρχάς φιλενάδα να σου απολογηθώ που εξαφανίστηκα, όχι, δεν ήμουν στην πλανεύτρα Σαλονίκη, το άλλο ΣΚ θα είμαι, απλά, δεν ξέρω πως ακριβώς, τρέχω και δεν φτάνω την τελευταία βδομάδα. Ναι, ο άνεργος. Ήταν μια βδομάδα γεμάτη συναντήσεις, γνωριμίες, ανατροπές και πάνω απ όλα κέφι.

Όμως, αυτό που θα ήθελα να συζητήσουμε έντονα φιλενάδα μου γλυκιά, αν και στα είπα στο τηλέφωνο αλλά μάλλον δεν με εννόησες καλώς για το δράμα που με ήβρε τον δύστυχο, νόμιζες πως το πήρα ελαφρά τη καρδία και όλα τα σχετικά, είναι το τι συνέβη την Παρασκευή που μας πέρασε!

Θα σου κάμω μια εισαγωγή.

Στις αρχές του 2008 ήμουν 96 κιλά. Αφράτος αφράτος σαν ψωμάκι του χάμπουργκερ, αφράτος αφράτος σαν μους σοκολάτας, τα μαγουλάκια ήταν σα 2 λαχταριστά ροδακινάκια, η κοιλιά σαν ένα μεγάλο καρπούζι και τα πόδια όχι σαν στύλοι αρχαίου ναού, αλλά σαν τσιμεντοκολώνες μπετόν αρμέ και τρέχα γύρευε. Επειδή όμως είχα φτάσει στο σημείο αφενός να μη βλέπομαι (αν δεις φωτό από τότε δεν με αναγνωρίζεις) και αφετέρου να μην μπορώ να ανέβω ούτε 5 σκαλοπάτια και με έδιωξε και ο Π που βαρέθηκε να με ταϊζει, ξεκίνησα αρχικά μόνος μου κάτι δίαιτες της λαχανόσουπας και παρεμφερή ξεράσματα και κατάφερα να χάσω μπόλικα κιλά.

Η αποκάλυψη ήρθε το 2009, τον Ιούνη, όπου ο αγαπημένος μου φίλος Κ. ο οποίος είναι διακεκριμένος διαιτολόγος και διατροφολόγος μου πρότεινε να με παρακολουθήσει γιατί είχε βαρεθεί τη γκρίνια μου. Τότε λοιπόν ήμουν 81 κιλά. Ο Κ. λοιπόν με έβαλε κάτω, με ζύγισε, με μέτρησε, μου έβαλε και μια σουλήνα στο στόμα να δούμε το μεταβολισμό μου και είδαμε ότι οκ, δεν ήταν άσχημα τα πράγματα αλλά βελτίωση μπορούσε εύκολα να επιτευχθεί. Και επετεύχθη, όταν με ισορροπημένη και καθόλου στερητική διατροφή κατάφερα μέσα σε 2 μήνες να φτάσω τα 74 που είχα να τα δω απ όταν ήμουν φανταρούδι στο Καρλόβασι της Σάμου και μας έτρεχε ο μουρλός διοικητής αριστερά - δεξιά άνευ λόγου και αιτίας.

Μετά από κάποιους μήνες ξεκίνησα και το γυμναστήριο συστηματικά και μετά και το ποδήλατο. Κι εφησυχάστηκα ο αφελής πιστεύοντας ότι έχω γίνει πολύ γυμνασμένος και θα τρώω ό,τι βρω μπροστά μου και λογαριασμό δεν δίνω γιατί άμα χτυπήσω εγώ το χέρι στο τραπέζι θα ραγίσει το γυαλί και άμα ραγίσει το γυαλί δεν ξανακολλά και στην τελική που πάει η αγάπη όταν πεθαίνει; Έλα μου ντε!

Και που και που ζυγιζόμουν μοναχός και μια πάνω, μια κάτω, γιατί θυμόμουν και τη διατροφή και τις γιορτές που πέρασαν έφαγα τη μισή συμβασιλεύουσα και τα περίχωρα και μετά είπα θα προσέξω λίγο και έτρωγα μπιφτέκια και σαλάτες αλλά το βραδάκι χτύπαγα κι ένα σοκολατοειδές. μόνο Goudy's δεν πήγα ο άθλιος.

Και την προηγούμενη Παρασκευή κανονίζω με το φίλο μου τον υπέροχο να πάω να με μετρήσει, να δω που βρίσκομα γιατί με τόσο ποδήλατο και γυμναστική δεν μπορεί, πέτρα ο μυς.

Και πάω κεφάτος, φοράω και κάτι μαύρο που κόβει, κάνω πασαρέλα, γελάμε, βγάζω τα παπούτσια και ζυγίζομαι. 83 κιλά.

Με κοιτάζει με ύφος αυστηρό.

Α, μην Ανησυχείς, του λέω, μυς είναι.

Μυς είναι μου λέει;

Ναι, μις Γιανγκ, μις Πελοπόννησος, δεν ξέρω τι μις αλλά είναι μυς!!!

Καλά, μου λέει και με βάζει στον καναπέ. Κι εκεί που νομίζω ότι θα με ψυχαναλύσει και αρχίζω και του λέω "Γιατρέ μου, ο άντρας μου με απατά με τη γραμματέα του" μου βάζει ένα μανταλάκι στη μύτη και ένα σουλήνα στο στόμα να μετρήσουμε μεταβολισμό. 15 λεπτα ξάπλα, με το μανταλάκι στη μύτη και τη σουλήνα στο στόμα. Να σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να πνιγώ, δεν πρέπει να βήξω, δεν πρέπει να τραγουδήσω (ελάτε πάλι, στο Χάλι Γκάλι, επ ουδενί), και να κατεβάζω ιδέες πως να σου κάνω τη διαδικασία ανάρτηση να πεθάνεις στο γέλωτα.

Όμως, όταν ο άνθρωπος προγραμματίζει, ο Θεός γελά. Τελειώνει το 15λεπτο και μου βάζει ηλεκτρόδια στο χέρι και στο πόδι να μου κάμει λιπομέτρηση. Εγώ αρχικά τον παρακαλώ να μην μου κάμει ηλεκτροσόκ και κάνω και κάτι βζιν βζιν σαν τη Τζέσικα Λανγκ, με κοιτά αυστηρά και κάθομαι καλό παιδί.

Με μετράει μία, κοιτάζει, κουνάει ανεπαίσθητα το κεφάλι.
Με μετράει δύο, τον βλέπω συννεφιασμένο.
Με μετράει τρεις για να σιγουρευτεί και αρχίζω να νιώθω σαν το πουλάκι τσίου πριν το πατήσει το τρακτέρ.

Και χωρίς να μου πει τίποτα, πηγαίνουμε στο γραφείο και με μια θλίψη στα μάτια με πληροφορεί ότι είμαι μεσ στο λίπος. Ναι φιλενάδα. Μεσ στο λίπος. Πάνω απ τα φυσιολογικά όρια. Επιπροσθέτως ο μεταβολισμός μου έχει μειωθεί - σε καλά επίπεδα είναι ακόμα αλλά όχι τόσο καλά - κι εκεί που θέλει να με βουτήξει απ τα πέτα που δεν φορούσα γιατί είχα πάει με το ποδήλατο, γιατί όπως προαναφέραμε είμαι πολύ αθλητικός τύπος, και να μου φωνάζει τραντάζοντάς με "ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΤΡΩΓΕΣ ΤΟΣΟΝ ΚΑΙΡΟ;", με κοιτάζει με θλιμμένο χαμόγελο και μου λέει ο γλυκός μου "Δεν προσέχαμε ε; Ξεφύγαμε λιγάκι".

Εγώ φιλενάδα, χωρίς υπερβολή, ένιωσα σα να με έχεις περιλούσει με παγωμένο νερό. Σαν να μου χες ρίξει χαστούκι. Άλλα περίμενα, άλλα είδα μπρος μου. Άλλα ντ άλλα τα μεγάλα, της Παρασκευής το γάλα. Τόση προσπάθεια, έλεγα, τόσα χιλιόμετρα, τόσα βάρη, όλα αυτά για το τίποτα; Μα για το τίποτα; Ειλικρινά σου μιλάω, τέτοια απογοήτευση ούτε όταν έκλεισε η εταιρεία δεν ένιωσα. Άλλο βλέπεις το οικονομικό και η καριέρα κι άλλο η ματαιοδοξία.

Μόλις άρχισα λίγο να ξαναβρίσκω τις αισθήσεις μου, με καθησύχασε, μου έφτιαξε πρόγραμμα και ξεκίνησα χτες. Και ξεκίνησα γιατί αντιλήφθηκα με βίαιο τρόπο ότι δεν φτάνει η γυμναστική, πρέπει και το στόμα να είναι ραμμένο κατ αρχάς και να υπάρχει μέτρο. Σε όλα. Μα σε όλα σου λέω.

Οπότε μην εκπλήσσεσαι που χτες που πήγαμε όλη η τρελοπαρέα στην ταβέρνα κι εσύ έτρωγες τα κοψίδια και τα τηγανιτά εγώ την έβγαλα με σαλάτα και λίγα μυγδαλάκια που είχα κρυμμένα στην τσάντα. Μην παραξενεύεσαι καθόλου. Ξέρεις τι έλεγε το χαρτί κάτω κάτω στις μετρήσεις;

Υπέρβαρος.