Τα γραμματάκια μεγαλώνουν με ctrl= για τους Pcάδες, και με cmd= για τους Macάδες!
Ευχαριστώ!

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Άγγελος

Ξύπνησε από κάτι που δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Τα μαξιλάρια ζεστά, το κορμί του ζεστό κάτω απ το πάπλωμα, μα το σπίτι κρύο. Ανακάθισε και συνειδητοποίησε, ένας μικρός μα οξύς πόνος στην πλάτη - στις ωμοπλάτες συγκεκριμένα. Ενοχλητικός μα όχι έντονος... Φοβήθηκε για μερικά δευτερόλεπτα, σηκώθηκε, έφτιαξε καφέ, άναψε το πρώτο τσιγάρο και το ξέχασε. Όμως ο πόνος δεν έφυγε, παρέμεινε εκεί, υπόκωφος και επίμονος σαν ψίθυρος ενοχλητικού συνομιλητή.

Ετοιμάστηκε με την ησυχία του, το σπίτι είχε ζεσταθεί καλά, η διάθεσή του όμως όχι. Ήπιε ανόρεχτα τον καφέ του, εκείνος ο πόνος δεν έλεγε να φύγει απ το κορμί του. Κοίταξε έξω απ τα παράθυρα, η μέρα λαμπερή αν και κρύα, ήταν Δεκέμβρης μα τα χρώματα ήταν σχεδόν καλοκαιρινά. Σχεδόν.

Εκείνη τη στιγμή, κοιτάζοντας στο άδειο κρεβάτι η απουσία τον χτύπησε σα γροθιά. Είχε καλομάθει, είχε ζεσταθεί τόσα χρόνια με την παρουσία του εδώ. Η παρουσία του. Εκείνος. Εκείνος που είχε αγαπήσει όσο κανέναν άλλον, εκείνος που έφερε στη ζωή του χρώματα και αρώματα ανείπωτα, υπέροχα, μαγικά. Και το γέλιο του, αχ εκείνο το γέλιο του, το πιο όμορφο τραγούδι που έχει γεννήσει η πλάση. Ένας χρόνος σχεδόν είχε περάσει από τη μέρα που έφυγε, έφυγε για μακρινό τόπο, για τόσο μακρινό και τόσο άπιαστο. Τώρα ήταν στον παράδεισο. Δεν υπάρχει αν, ο παράδεισος υπάρχει - τουλάχιστον για αυτούς τους ανθρώπους. Υπάρχει.

Ήταν ξαφνικό το τέλος, δεν υπήρξαν ούτε λίγα λεπτά για να το συνειδητοποιήσει κανείς, για να κάνει τον πόνο πιο ήπιο. Άραγε γίνεται πιο ήπιος ο πόνος με μια προειδοποίηση; Άραγε αν αντί για το ξαφνικό τέλος ερχόταν ένα πιο χρονοβόρο, θα ήταν πιο μικρός ο πόνος; Δεν το ήξερε, δεν το ήξερε και δεν τον ενδιέφερε να μάθει, σημασία έχει πάντα το αποτέλεσμα και όχι η διαδρομή. Σημασία έχει ότι έφυγε.

Ο πόνος στις ωμοπλάτες τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Μπήκε στο μπάνιο για ένα καυτό ντουζ - το καυτό νερό ενέτεινε τον πόνο αντί να τον μαλακώσει "κάποια φλεγμονή θα είναι" σκέφτηκε "πρέπει να κανονίσω να πάω στο γιατρό αν συνεχιστεί".

Ετοιμάστηκε κι έφυγε απ το σπίτι χαλαρός, είχε ετοιμαστεί πολύ νωρίτερα απ ό,τι συνήθως και προτίμησε να περπατήσει στους δρόμους της πόλης από το να οδηγήσει, ήθελε να απολαύσει το φως στους δρόμους της, κάποιοι από αυτούς βρώμικοι και άθλιοι - εκείνοι που μέχρι πριν από λίγα χρόνια ήταν αριστουργήματα. Σκουπίδια παντού - απεργία των δημοτικών υπαλλήλων, πρόσωπα χλωμά και κατσουφιασμένα παρόλο που ήταν μέρες γιορτινές, κανένα λαμπιόνι, κανένα χάρτινο αστέρι δεν μπορούσε να λάμψει τόσο δυνατά ώστε να φωτίσει τα ταλαιπωρημένα πρόσωπα.

Κοίταζε γύρω του, από τη μια ξαφνιασμένος με τη συνειδητοποίηση της απώλειας, όχι του αγαπημένου του αλλά της πόλης που αγαπούσε, από την άλλη σχεδόν απελπισμένος. Ένας όμορφος νεαρός έπεσε πάνω του και τον χτύπησε. "Δεν πειράζει" προέτρεξε, "Άντε γαμήσου γκαβομαλάκα" του επιτέθηκε ο άλλος, με τα δόντια και τις γροθιές σφιγμένες. Τρόμαξε. Απογοητεύτηκε αλλά συνέχισε να περπατά με το κεφάλι σκυφτό αυτή τη φορά. Ο πόνος δυνάμωσε και άλλαξε. Θύμιζε πια γδάρσιμο, από μέσα όμως.

Η μέρα πέρασε αδιάφορα. Στη δουλειά όλοι σκυφτοί. Περίμεναν να πληρωθούν μια απ αυτές τις μέρες και το αφεντικό με τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα τους εξήγησε ότι δεν υπήρχε φράγκο στο ταμείο. Τους εξήγησε ότι αν συνεχιστεί αυτό θα αναγκαστεί να κλείσει την επιχείρηση. Τρόμαξε. Που θα πήγαινε; Ήταν αρκετά μεγάλος πια για να ξεκινήσει απ την αρχή. Ο πόνος έγινε πιο δυνατός, ένιωθε κάτι σαν ανάδευση μέσα απ το δέρμα αλλά δεν μπορούσε να το προσδιορίσει. Ήπιε ένα παυσίπονο για να ηρεμήσει. Δεν βοήθησε.

Το βράδυ που γύρισε σπίτι ένιωθε σχεδόν ήρεμος παρά τη μέρα που είχε περάσει. Μέρα με γκρίνια, με πίκρα, με προβλήματα. Μίλησε με φίλους για να ξεχαστεί αλλά κι εκείνοι ήταν αγχωμένοι, ήταν σχεδόν απελπισμένοι, κανείς δεν είχε να του προσφέρει λίγο χαμόγελο, κανείς. Κι εκείνος που θα μπορούσε να το κάνει είχε φύγει. Κοίταξε τη φωτογραφία τους, γελούσαν και οι δύο, κοντινό πλάνο το γέλιο τους με φόντο μια όμορφη πόλη κάπου αλλού. Μια αγαπημένη πόλη που ήταν ο ιδιαίτερος τόπος τους. Το μέρος που ταξίδευαν με αγωνία όσα χρόνια ήταν μαζί. Ποιος να το λεγε... Το δάκρυ του αυλάκωσε το πρόσωπο.

Ξάπλωσε νωρίς, ήταν αποκαμωμένος και ο πόνος στην πλάτη δεν βοηθούσε. Ήπιε άλλο ένα παυσίπονο και έπεσε σε όνειρα ομιχλώδη και ταραγμένα.

Ξύπνησε ξαφνικά στις 3.00 το πρωί. Ο πόνος είχε γίνει ανυπόφορος, δεν μπορούσε να τον ανεχτεί άλλο. "Τελειώνω" σκέφτηκε, μα εκείνη την ώρα, σε ένα απίστευτο κρεσέντο η πλάτη του άνοιξε, το δέρμα σκίστηκε με έναν σχεδόν λυτρωτικό ήχο και δυο τεράστιες, λευκές φτερούγες άνοιξαν. Τα φτερά του. Τα φτερά που ενώ ήξερε ότι είχε δεν τα είχε δει ποτέ. Κοίταξε αποσβολωμένος το είδωλό του στον καθρέφτη. Ήταν ο ίδιος αλλά όχι. Ήταν λίγο πιο όμορφος, λίγο πιο νέος, λίγο πιο φωτεινός κι εκείνες οι φτερούγες ξεφύτρωναν πίσω του, πανέμορφες, κατάλευκες σα χιόνι.

Τις ξεδίπλωσε και τις δίπλωσε. Έπαιξε μαζί τους, με την κίνησή τους, δεν ήταν βαριές όπως έδειχναν, ήταν δυνατές κι ανάλαφρες. Ο αέρας που έβγαζαν στις κινήσεις που έκανε αναστάτωσε όλη την κρεβατοκάμαρα. Έριξε κάτω διάφορα που έσπασαν με κρότο, αλλά ούτε που το πρόσεξε. Σηκώθηκε όπως ήταν, γυμνός, με τις υπέροχες φτερούγες του διπλωμένες και βγήκε στο μπαλκόνι.

Το κρύο τσουχτερό, το ήξερε αλλά δεν το ένιωθε παρόλη τη γύμνια του. Άνοιξε τα φτερά του και θρόισαν στον άνεμο, τα έκλεισε και διστακτικά τα άνοιξε ξανά - ήξερε όμως τι έπρεπε να κάνει. Κοίταξε την πόλη κάτω απ τα πόδια του σα να την έβλεπε τελευταία φορά, κοίταξε τον καθαρό σκοτεινό ουρανό με τα μυριάδες αστέρια του. Τον περίμεναν.

Ανέβηκε στο κάγκελο, δεν φοβόταν καθόλου, τα φτερά του δυνατά και υπέροχα άνοιξαν κι εκείνος πήδηξε χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν υπήρξε πτώση, τα φτερά ενώθηκαν με τα ρεύματα του ανέμου και τον σήκωσαν ψηλά. Τον σήκωσαν σαν άγγελο μέσα στην κρύα νύχτα. Ήξερε που πήγαινε και ήταν ευτυχισμένος. Εκεί.

49 σχόλια:

  1. Τρεμενς είσαι καλά???
    Κατέβα τώρα από το κάγκελο...
    Και μην ξαναπάρεις ότι πήρες χθες...


    Υπέροχο το κείμενο σου, ελπίζω στην αλληγορία του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μην ανησυχείς, όλα καλά, το κείμενο δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα!

      Διαγραφή
  2. Φιλαράκο, δεν θέλω να διαβάζω τέτοια από σένα ούτε ως αλληγορίες.
    Αντιπροτείνω να τσακίσεις μια πιατέλα τουλουμπάκια να ανέβουν τα σάκχαρα.
    Μια δουλειά απλήρωτη χάθηκε. Στα κομμάτια να πάει.
    Υπερεκτιμημένα τα ασήμαντα και τα αληθινά σπουδαία να μην τα βλέπουμε;
    Αν μπορούσα να διακτινιστώ, θα σου έριχνα μια καρπαζιά μ΄όλη μου τη δύναμη.
    Εν κατακλείδι, έλα μυαλό στον τόπο σου!



    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα συμφωνήσω με τη misoagnosti!
      Αγαπημένε μου, όχι τέτοια...
      Πήγαινε πάρε μια ωραία τυρόπιτα!
      Πήγαινε μια βόλτα στον ήλιο.
      Θα σου φτιάξει τη διάθεση και μπορεί να κατεβάσεις καμιά ιδέα.
      Αν θέλεις πάμε το Σάββατο μαζί να δούμε Coula, Γιαγιά Αντιγόνη, άσωτο....να πιούμε κι ένα καφεδάκι.
      Σε γλυκοφιλώ καλέ μου:)

      Διαγραφή
    2. Αχ κουκλίτσες μου, ήθελα να γράψω κάτι διαφορετικό, κάτι που το σκεφτόμουν μήνες τώρα, δεν έχει σχέση με την τωρινή κατάσταση... εξάλλου δεν είναι πεσιμιστική η ιστορία, στο τέλος πετάει!

      Διαγραφή
  3. ..... το διάβασα τρείς φορές (ποιός εγω) για να το καταλάβω. Λέξη- λέξη και... άκουσα το θροϊσμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα σταθώ μόνο στο ίδιο το κείμενο κι όχι στην αλληγορία του: είναι εξαιρετικό στη σφαίρα της φαντασίας που κινείται, έχει μια κορύφωση συγκλονιστική.
    Με τη σιγουριά ότι είσαι προσγειωμένος και δεν θέλεις να πετάξεις σε φιλώ κι ελπίζω να τα πούμε κι από κοντά, να είσαι καλά papi

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιόκα μου σ ευχαριστώ, ήθελα απλά να γράψω κάτι διαφορετικό και όμορφο - πιστεύω!

      Διαγραφή
  5. Η Ζωή, κύκλους κάνει...
    Τα δικά μου φτερά αυτή την περίοδο είναι μαύρα με νηκτικές μεμβράνες.
    Θα συναντηθούμε κάπου, στον σκοτεινό ουρανό...
    Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα δικά μου αγαπημένε όπως του ήρωα, ολόλευκα και τεάστια, τα νιώθω κάθε μέρα να με βοηθούν να πετάξω!

      Διαγραφή
  6. Απλά υπέροχο.. Ξέρω με σιγουριά πως πονάς...σβήνω και ξαναγράφω και ξανασβήνω..δεν έχω τί να σου πω να απαλύνει τον πόνο σου...να προσέχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όλως παραδόξως είμαι καλά αγαπημένη μου, είμαι σε πολύ καλή διάθεση και σκέφτομαι πολύ θετικά, το κείμενο αυτό ήθελα να ναι όμορφο και όχι στενόχωρο, ήθελα να δείξει τις διεξόδους και όχι τα αδιέξοδα. Υπάρχουν και θα τις βρούμε!

      Διαγραφή
  7. Μην κάνεις τέτοια κείμενα (αν και είναι πολυ καλό) με αγχόνεις!
    Και όπως λέει και η e-Diary κατέβα από το κάγκελο και από τη μέσα μεριά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μην αγχώνεσαι, δεν υπάρχει λόγος, είμαι μια χαρά, θα τις βρω τις λύσεις, όλοι θα τις βρούμε!

      Διαγραφή
  8. Έγραψες κάτι καταπληκτικό...δε θέλω να κάνω συνειρμούς, δε θέλω να φοβηθώ...θέλω να μείνω στο κείμενο...να πω για τα φτερά που δίνει η ίδια ζωή ακόμα κι αν φαίνεται πως μας τα κόβει την ίδια στιγμή..και θα το δω μέχρι εκεί..αλλά θα πω πως σε καταλαβαίνω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ ευχαριστώ για τα λόγια σου και σ ευχαριστώ που δεν φοβήθηκες, εδώ θα είμαι για πολύ ακόμα...

      Διαγραφή
  9. Εσύ είσαι ο Άγγελός σου...
    Αυτός που πάντα ένιωθες να σε προστατεύει, αυτός που η παρουσία του σε κάνει να νιώθεις ασφαλής και τυχερός.
    Καμιά φορά πρέπει να σκύψεις το κεφάλι πολύ χαμηλά για να δεις στη λακκούβα με τα λασπόνερα να καθρεφτίζεται το είδωλό σου.
    Γιατί αν δεν το δεις είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό και δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις.
    Χρόνια πολλά αν και λίγο καθυστερημένα. Τις απώλειες ξέρω οτι μπορείς να προσπεράσεις με ένα απλό τίναγμα των φτερών σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και αυτό ακριβώς θα κάνω, με άλματα, με πτήση στα καλύτερα... όλα καλά. Σ ευχαριστώ

      Διαγραφή
  10. είδες που ολοι περιμενουν απο σενα να τους κανεις να γελάσουν,εγω ομως οχι γιατι εχω δει στα ματια σου τι σπανιο παιδι είσαι! εννοειται οτι με ενα απλο τιναγμα φτερών..,.ολα! πάμε για αλλα, οτ γινεται ειναι για καλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Γράφεις εκπληκτικά. Ήταν εξαιρετικό κείμενο, με άφησες άφωνη.
    Ξέρω πως δεν μας έχεις συνηθίσει σε τέτοια, συνήθως μας κάνεις να γελάμε. Ξέρω πως τώρα με την δουλειά η ψυχολογία σου δεν είναι και η καλύτερη. Εύχομαι όμως όλα να πάνε καλά και το χαμόγελο σου να ξεπηδήσει απ' τα βάθη της ψυχής σου φωτεινότερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είπα να γράψω κάτι διαφορετικό, μια ιστορία που την σκεφτόμουν μήνες... χαίρομαι που σε άγγιξε, έιναι ένα όνειρο που βλέπω χρόνια!

      Διαγραφή
  12. Μην στεναχωριέσαι, κάθε τέλος και μια νέα αρχή.
    Απίστευτο το κείμενο σου, ανατρίχιασα... και όχι δεν ήταν από το κρύο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Έι, ψιτ ... ... να σου πω ...

    Κατέβα απ' το μπαλκόνι (από την μέσα μεριά) και βάλε τα φτερά στην κανονική τους θέση, μέσα στην ψυχή σου δηλαδή και κοντά στην καρδιά σου. Από κει, αυτά από μόνα τους, θα σε οδηγήσουνε στην ευτυχία.

    Σφιχτή, ζεστή αγκαλιά και γλυκό φιλί στο μάγουλο σου στέλνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, στην πλάτη τα έχω και είμαι έτοιμος να πετάξω, επιτέλους, νιώθω έτοιμος! Εδώ είμαι, μην ανησυχείς!

      Διαγραφή
  14. Έχω ανατριχιάσει....τρεμένς μου, να ανοίξεις τα φτερά σου για δυναμική επάνοδο στη ζωή..μπορεί να καθυστερήσει, να βρεις δυσκολίες, αλλά θα έρθει και πρέπει να πείσεις τον εαυτό σου να το πιστέψει!! Είσαι ένας όμορφος άνθρωπους με όμορφους ανθρώπους δίπλα σου...
    Το κείμενό σου είναι υπέροχο κ απίστευτα γοητευτικό και μαγευτικό!
    Σε φιλώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι ακριβώς, τα ανοίγω και θα πετάξω ψηλά, δεν φοβάμαι τίποτα ομορφιά μου...

      Σ ευχαριστώ για τα υπέροχα λόγια σου!

      Διαγραφή
  15. Ωραίο κείμενο!
    Σαν παραμυθένιο όνειρο!
    Εύγε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Τρεμενσάκο υπέροχο το κείμενο αλλά μου έκανες την καρδιά χίλια κομμάτια...

    Να την βράσω την τέχνη αν αυτό σημαίνει ότι δεν είσαι ευτυχισμένος.

    Μη σε πιάνει απελπισία αγαπημένε, εμείς γελάμε στη ζωή κατάμουτρα, ε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καμία απελπισία αγαπημένη μου, αντιθέτως είμαι πολύ καλά ψυχολογικά 9είμαι μουρλό εγώ, μη με βλέπεις έτσι)!

      Γελάμε και θα γελάμε μέχρις τελικής πτώσης!

      Διαγραφή
  17. Καταπληκτικό κείμενο!
    Ομως η ζωή σε περιμένει εδώ κι έχεις πολλά ακόμα να δώσεις και να πάρεις!
    Απλά καμμιά φορά θολώνει το τοπίο και δύσκολα τα διακρίνεις!
    Smile Tremens...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ ευχαριστω φίλε μου! Χαμογελώ, μην ανησυχείς, χαμογελώ και θα χαμογελώ για πάντα!

      Διαγραφή
  18. ωω!τι όμορφα λόγια...με συνεπήραν!
    φιλάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αγαπημένε μου καλημέρα, τα φτερά δεν είναι δικά σου,είμαι σίγουρη ότι ο κάτοχος τους απλά τα έχει ανοίξει από πάνω σου να σε προστατεύει, θα στεναχωρηθεί πολύ που τα δανείστηκες έστω και μόνο για να δεις αν σου ταιριάζουν,και πίστεψέ με δεν σου ταιριάζουν, είναι μεγάλα σου..
    Νιώθω όσα γράφεις και να ξέρεις δεν είσαι μόνος,σκούπισε το δάκρυ, σφίξε τα δόντια,τίποτα δεν χάθηκε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δικά μου είναι αγαπημένη μου, ο καθένας μας έχει, έχει για να πετάξει στην ευτυχία, έχει για να πετάξει στην ομορφιά.

      Α, γλυκιά μου, έιναι τόσο όμορφη η ζωή, γεμάτη ομορφιά και χάρες!

      Διαγραφή
    2. εχω στενοχωρει απο οταν μου ειπε ο Κωστας τα νεα σου...σε σκεφτόμουν συνεχεια και βλεπω τωρα τις απαντησεις στα σχολιά σου...χαιρομαι και μακαρι ετσι να συνεχίσεις...μολις εκανα ενα ποίημα στο Λύκειο το''Λήθη'' και εξηγούσα τις χαρες τις ζωής και πως ο θάνατος δεν ειναι λύση....δυσκολιες και βασανα υπάρχουν για ολους στη ζωή αλλά και πολλες απολαυσεις που ελπίζω να ερθουν συντομα πάλι σε σένα!!!!!!!φιλάκια πολλα τρεμουλάκο!!!Νασια

      Διαγραφή
    3. Μη στενοχωριέσαι Νάσια μου, θα το ξεπεράσω και αυτό. Κάτι θα γίνει καλό και για μένα! Το πολύ πολύ να σου ρθω στο νησί!

      Διαγραφή
  20. γι αυτό σε αγαπάω. γιατί εκτός από γερή πένα, έχεις τόση τρυφερότητα και ευαισθησία που δεν τη συναντά κανείς σήμερα στους ανθρώπους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Είμαι σίγουρη πως ο δικός σου άγγελος είναι εκεί ψηλά, σε κοιτά και γελά!
    Δύναμη καλέ μου!
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ είμαι ο άγγελός μου μυρωδάτη μου, εσύ ο δικός σου, έχουμε δύναμη μέσα μας! Σε φιλώ γλυκά

      Διαγραφή
  22. Πολύ όμορφο...
    Τα μεγάλα πνεύματα λεει συναντιούνται... δεν ήξερα όμως ότι θα συναντιόμασταν και οι δυο στο μεγάλο άλμα με 2 φτερά στις πλάτες... :)
    Mαζί λοιπόν... κράτα μου το χέρι και 1-2-3 πάμε!!

    http://the-red-thin-line.blogspot.gr/2012/05/in-end.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, τόσο διαφορετικό μεσ στις ομοιότητές του, το είχα διαβάσει, πρώτος πρώτος είχα σχολιάσει... σε φιλώ γλυκιά μου!

      Διαγραφή
  23. Εμένα πάλι εξακολουθεί να μου φαίνεται ένα πολύ αισιόδοξο κείμενο. Φαίνεται η δύναμή σου και η αγάπη σου για τη ζωή σ'αυτές τις γραμμές.
    Πώς θα ήταν άραγε η ζωή μας αν ήταν εύκολη; Πιο εύκολη και λιγότερο δεν έχει. Η ζωή είναι εύκολη ή δύσκολη. Αλλά αυτοί που ζουν την εύκολη ζωή δεν ξέρω αν τη γεύονται.
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μ αρέσει που το διαβάζεις έτσι, μ αρέσει πολύ, αυτό ήθελα να βγάλω!

      Διαγραφή