Μα τι γράμμα να σου στείλω

(Το παρόν πρωτοδημοσιεύτηκε στο boemradio, εκεί που σήμερα στις 21.00 θα έχουμε παρέα εκπομπή με τραγούδια κινηματογραφικά και ουχί γραφικά)

Αγαπητέ Αλέξη

σου στέλνω αυτό το γράμμα αρχικά για να σε συγχαρώ για το εκλογικό αποτέλεσμα και το γεγονός ότι είσαι πλέον ο πρωθυπουργός της πολύπαθης Ψωροκώσταινας, της υπέροχα όμορφης αυτής χώρας με τους τόσο, μα τόσο περίεργους ανθρώπους.

Αγαπητέ Αλέξη, 5 χρόνια πέρασαν από τη μέρα που ο τότε πρωθυπουργός αποφάσισε - για οποιουσδήποτε λόγους, δεν είμαι εγώ σε θέση να γνωρίζω - να ζητήσει τη βοήθεια των εταίρων μας και του ΔΝΤ και να γίνουν όσα έγιναν σε βάρος της πτωχής και της μεσαίας τάξης. Διότι, αγαπητέ Αλέξη, η ανελέητη φορολόγηση των ελευθέρων επαγγελματιών από το 1ο ευρουλάκι, η καταβαράθρωση των μισθών των υπαλλήλων του Δημοσίου, η έξτρα φορολόγηση των Ιδιωτικών υπαλλήλων, οι περικοπές των συντάξεων, των επιδομάτων και των δώρων, η υπερφορολόγηση του πετρελαίου θέρμανσης, της βενζίνης και της κατοικίας, έφεραν ένα λαό στο χείλος της καταστροφής - ή ακόμα καλύτερα στην καταστροφή την ίδια.

Πείνα, απελπισία, άγχος, μιζέρια και όλα αυτά τα υπέροχα είναι πλέον φανερά στις μούρες μας, με την ανεργία να καλπάζει, με τις επιχειρήσεις να κλείνουν η μία πίσω απ την άλλη, με τους εργαζόμενους απλήρωτους - ναι, έχω περάσει από κει - και τελικά πεταμένους στους δρόμους ωσάν λεμονόκουπες - ναι, έχω περάσει και από κει. Βλέπεις, αγαπητέ Αλέξη, το πολιτικό σκηνικό μας θεωρεί λεμονόκουπες, η πολιτική ελίτ μας στίβει στο σπανακόρυζό της και μετά στον κάλαθο των αχρήστων, και θεωρώ ότι αυτό πρέπει λιγάκι να αλλάξει. Τι λες;

Αγαπητέ Αλέξη, εγώ να σου πω ότι προσωπικώς μια χαρά είμαι, και την υγεία μου την έχω και την υπέροχη οικογένειά μου την έχω και την καριέρα μου - ναι, πόσο σπάνιο - την έχω. Βλέπω όμως γύρω μου, οφείλω να βλέπω, φίλους, γνωστούς, αγαπημένους και μη, να μην έχουν πια τίποτα, να μην έχουν ούτε καν αυτή τη σπίθα θέλησης ώστε να συνεχίσουν άλλη μια μέρα, άλλη μια ώρα, άλλο ένα λεπτό. Βλέπεις, αγαπητέ Αλέξη και συγχώρησέ μου τον ενικό, είμαι 3 χρόνια μεγαλύτερός σου, οι κυβερνώντες μέχρι προχτές - και δεν εννοώ μόνο την παρέα του Σαμαρά αλλά πάω πολύ πίσω από εκείνον, εκείνος για μένα είναι απλά το κερασάκι στην τούρτα - νοιάστηκαν για τα νούμερα, τις κοιλιές και τα ψέμματά τους, ουχί για τον κόσμο, ουχί για τα εκατομμύρια ανθρώπων που, καλώς ή κακώς, τους έβαλαν σε εκείνες τις καρέκλες. Νοιάστηκαν για τους ημέτερους, νοιάστηκαν για την εικόνα τους, νοιάστηκαν τέλος πάντων για τη μέθη της εξουσίας και όχι για την ευθύνη της, γιατί Αλέξη μου, η εξουσία είναι γλυκιά αλλά φέρει ευθύνες - έχω κάνει επιλοχίας στο στρατό και ξέρω. Ξέρω ότι με κοίταζαν με σεβασμό και φόβο και ξέρω ότι έπρεπε να τους φροντίσω και να τους κάνω να με εμπιστευθούν και να με αγαπήσουν.

Κατανοώ τις δυσκολίες, η παραλαβή ενός κράτους-φαντάσματος, από μια απαράδεκτη συγκυβέρνηση, δεν είναι απλό πράγμα, όμως σε εκλιπαρώ αγαπητέ Αλέξη. Βάλε προτεραιότητες. και αυτές ας είναι ο κόσμος που έχει καταρρεύσει, ο κόσμος που πεινά, που δεν έχει δουλειά, που φυτοζωεί, που χάνει το σπίτι του, που χάνει την αξιοπρέπειά του, που χάνει τη ζωή του.

Ξέρεις Αλέξη, συνήθως είμαι χιουμορίστας, αλλά χιουμοριστικά θα απευθυνθώ στη Σπυράκη και τη Βούλτεψη, σε σένα θα απευθυνθώ με σοβαρότητα. Μην τα κάνεις θάλασσα. Σε παρακαλώ πολύ. Μην τα κάνεις θάλασσα γιατί οι αντοχές και οι ανοχές έχουν τελειώσει προ πολλού, γιατί η ζωή δεν περιμένει και διότι τα πειράματα εις βάρος μας κράτησαν αρκετά. Ας ανοίξουμε άλλη σελίδα αγαπητέ Αλέξη, και ας είναι λίγο πιο όμορφη από τις προηγούμενες.

Υ.Γ. Δεν ελπίζω σε πολλά, δεν είμαι τόσο αιθεροβάμων όσο θα ήλπιζα να είμαι, αλλά, έτσι, ένα ψήγμα το έχω.

Με εκτίμηση.