Η χώρα του ήλιου

Φιλενάδα, άρτι αφιχθής εκ Ζυρίχης και ένα έχω να σου πω, αυτή τη μούχλα της Αθήνας καθόλου δεν την αποζήτησα.

Ξέρεις, πάντα ήμουν (και θα είμαι) υπέρμαχος της χώρας και της πόλης μου, αγαπώ τους ανθρώπους (μου) εδώ και αγαπώ την πόλη μου, συνηθισμένος δε στα ταξίδια - ενθουσιάζομαι αλλά η καρδιά μου είναι δωσμένη στη Διαμαντόπετρα. Ή ήταν.

Ας εξηγηθώ.

Τα τελευταία χρόνια περνάμε δύσκολα. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Περνάμε δύσκολα οικονομικά, δύσκολα ψυχολογικά, δύσκολα και επαγγελματικά και γιατί όχι και σωματικά. Πέρασα κι εγώ τα μεγάλα μου δράματα (τραγουδιέται όπως τα Γαλάζια μου Γράμματα), χάνοντας τη δουλειά μου και την οικονομική μου ευμάρεια - δουλειά ξαναβρήκα ευτυχώς αμέσως, την ευμάρεια ακόμα την ψάχνουμε, κάπου μεταξύ ΕΝΦΙΑ και Φόρου Εισοδήματος, εκεί δίπλα στην Εισφορά Αλληλεγγύης και στα Απανωτά Εγκεφαλικά. Παρόλα αυτά κι επειδή με διέπει μια εξαίσια γκρινιάρικη αισιοδοξία, κάτω δεν το έβαλα. Όπως δεν το έβαλαν εκατομμύρια έρμοι κάτοικοι της Ψωροκώσταινας.

Αλλά.

Κουράστηκα ρε φιλενάδα. Με κούρασε πραγματικά η καθημερινότητα σε μια πόλη που έχει κάνει τη μιζέρια πέπλο πιο πυκνό και απ αυτό της υγρασίας που την τυλίγει τα τελευταία χρόνια, με κούρασε μια διακυβέρνηση από ανθρώπους ανίκανους ακόμα και να μιλήσουν, από media που μας δουλευουν ψιλό γαζί, βαρέθηκα να βλέπω τη στενοχώρια και την ανασφάλεια στα πρόσωπα αγαπημένων και οικείων μου.
Με κούρασε ο τρόμος που περνάω κάθε μέρα για το ποιος θα με πατήσει όταν κάνω ποδήλατο, ποιος θα με βρίσει όταν οδηγώ και ποιος θα με φτύσει όταν περπατάω. Πραγματικά. Και πίστεψέ με, δεν είμαι απ τους ανθρώπους που κουράζονται εύκολα.

Βαρέθηκα να θεωρούμαι δεδομένος σε μια δουλειά που εκ των πραγμάτων είμαι πολύ πάνω απ το μέσο όρο, ναι, αυτό το γνωρίζω πολύ καλά, όπως και γνωρίζω ότι αν είχα το μυαλό και την τόλμη να πάω κάπου αλλού στην ευρώπη - οπουδήποτε αλλού, ή θα με είχαν σα Θεό, ή θα με έδιωχναν κλωτσηδόν μιας και θα τους χαλούσα τη μανέστρα με την ταχύτητά μου - δεν βαυκαλίζομαι - το γνωρίζω.

Και θα μου πεις, γιατί ρε Tremens όλα αυτά; Τι σε έπιασε σήμερα, 16 του μηνού και μας καταθλίβεις; Θα στο πω φιλενάδα γιατί τα ταξίδια έχουν ένα καλό εκτός από τον καπουτσίνο σε κάποια άλλη πλατεία. Βλέπεις τον κόσμο. Βλέπεις πως κινείται, πως περπατά, πως αντιδρά, πως φέρεται. Ε, και αυτό που είδα στην Ελβετία - όπου πίστεψέ με ποτέ δεν την είχα στα πλάνα μου για επίσκεψη - δώρο γενεθλίων ήταν το ταξίδι αυτό - πολύ μου άρεσε. Πολύ μου άρεσε να βλέπω τον κόσμο ξένοιαστο, όμορφο, καλοντυμένο και καλοταϊσμένο να περπατά σε μια πόλη πεντακάθαρη, σε μια πόλη μαγική, υπέροχα στολισμένη, με εξαιρετική τάξη και ομορφιά. Με ωραίους δρόμους και ποδηλατόδρομους παντού, με μεγάλα πεζοδρόμια και μια άνεση στο μάτι και στην ψυχή. Και περπατάω εδώ και με πιάνει η ψυχή μου. Γιατί ξέρω ότι αν ζούσα εκεί, ότι αν ζούσαμε έτσι, θα ήμασταν ευτυχισμένοι. Και ευγενείς. Και όμορφοι. Αλλά δεν το κάνουμε. Δεν το κάνουμε γιατί δεν προσπαθούμε, κανείς μας. Κανείς μας δεν προσπαθεί για το όλον. Βαυκαλιζόμαστε με την αρχαιολατρεία μας και τον ωραίο μας καιρό και αφήνουμε τη Βούλτεψη να αλωνίζει.

Και στο κάτω κάτω - σκέψου ρε φιλενάδα, αφού αυτή αλωνίζει, αυτή μας αξίζει. Αλλά δεν πειράζει, γιατί εμείς εδώ έχουμε ήλιο.

Α, ξέχασα να σου πω, στη Ζυρίχη πήγα την Παρασκευή. Εδώ έριχνε καρέκλες. Εκεί είχε ήλιο. Μέχρι την Κυριακή που γύρισα, εκεί είχε ήλιο. Και όχι μονο στον ουρανό, είχε ήλιο και στα χαμόγελα των ανθρώπων της.