Άν ραγίσει το γυαλί...

Αχ φιλενάδα, τι τραβάω να ξερες τι τραβάω, άγαλμα θα μου χες κάνει στην Πλατεία Ειρήνης που είναι το νέο trend της πόλης απ' ότι ακούω, γιατί εγώ δεν ξέρω, έχω να βγω για drink ούτε που θυμάμαι από πότε. Θα με ρωτήσεις το γιατί και θα σου απαντήσω ευθαρσώς. Απλά δεν μου λειψε βρε συ, δεν μου λειψε καθόλου το πάστωμα σε bars και clubs, την καταβρίσκω με φίλους και το μωρό σε κανα σπίτι, να τρώμε, να πίνουμε και να γκρινιάζουμε ότι ήρθε το καλοκαίρι και πως θα βγούμε στην παραλία και όλα αυτά τα φιλοσοφικά (Ούτε μαγιό δεν έχω πάρει ακόμα, δεν τολμώ σου λέω, θα πρέπει να πάρω εκεί στο Φαινόμενο στα XXL κανά τεντόπανο να κρύψω τη γύμνια μου στην αμμουδιά... άσε με σου λέω και ξαναμαναπεινάω).

Ένα θα σου πω κι ότι κατάλαβες κατάλαβες.

Άλλος για Ρόδο τράβηξε - πήγε - κι άλλος για Σαλονίκη. Ξενιτευόμαστε για τον φτερωτό τον έρωτα, θα μου πεις εντός των συνόρων ξενιτεμός είναι; Ναι μαντάμ, όταν δεν μπορείς να συνεννοηθείς για το άτιμο το σουβλάκι, ξενιτεμός είναι (πλάκα σου κάνω μικρή μου, τη Σαλονίκη δεν την αλλάζω με τίποτα). Κάποιοι σε λίγο δεν θ αλλάζουν τη Ρόδο - ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε, με ξέρεις δα - και θα μαστε όλη η παρέα σκορπισμένη στις 4 γωνιές της Ελλάδος να ερωτοτροπούμε. (Και στο λεγα κουμπάρα για το βοσκό στον Ψηλορείτη και τίποτα εσύ, κάτσε καλά γιατί θα σου βρω τεκνό στο Καστελόριζο και να σε δω πως θα πηγαίνεις, και όταν λέω τεκνό εννοώ τεκνό, να μην μπορείς ν αντισταθείς, όχι μέτριο πράμα, αλλιώς πως θα σ έχω στα καράβια δις μηνιαίως τουλάχιστον να τραμπαλίζεσαι;)

Τι έλεγα; Α ναι, για τη μοίρα μου τη μαύρη που δε λέει να μ' αφήσει 1 μέρα να χαλαρώσω, να ξεκουραστώ, να χαμογελάσω...

Ξυπνάω λοιπόν το Σάββατο στις 5 το πρωί να ετοιμαστώ να πάρω εκείνο το Υπέροχο Τρένο Που Πάντα Για Κάποιο Απροσδιόριστο Λόγο Αργεί, και κατά τις 6.20 βγαίνω ν αλλάξω θέση στο αυτοκίνητο γιατί θα έλειπα 3 μέρες και ήθελα να το βάλω κάπου πιο κοντά στο σπίτι (αν έβρισκα θέση).
Βγαίνω που λες, πάω στο σακαρακάκι μου και ανακαλύπτω με σοκ και δέος ότι κάποιο αχαρακτήριστο ον έχει πάρει μια κοτρώνα κι έχει σπάσει το πίσω τζάμι. Στην αρχή προσπαθούσα να καταλάβω το γιατί, μετά είδα ότι είχαν ρίξει το πίσω κάθισμα για να έχουν πρόσβαση στο πορτ μπαγκάζ και να κλέψουν από μέσα:

•Τα βατραχοπέδιλα, τα οποία τα χω αγοράσει 6-7 χρόνια και τα χω χρησιμοποιήσει μια φορά μόνο στο Πήλιο που χα πάει κάτι χιλιόμετρα μέσα για να γυμναστώ και κουράστηκα και είχα και την Κούκου την τρελή μαζί, χωρίς βατραχοπέδιλα αυτή να ρχεται τσούκου τσούκου και οι άλλοι να καλούν την ακτοφυλακή για να μας μαζέψει γιατί μας είχαν χάσει απ τα μάτια τους. Επειδή λοιπόν ξέρω να κολυμπώ καλά και δεν το ξανακάνω τόσο βαθιά, δεν τα ξαναχρησιμοποίησα αν και κακώς γιατί σφίγγουν τις γάμπες και αποβάλλουν τις τοξίνες. Μετά κάνεις ένα τσιγάρο μόλις βγεις να τις ξαναπάρεις, μη μου ανησυχείς.

• Την ψάθα την μπλε ριγέ που δεν χρησιμοποιώ σχεδόν ποτέ γιατί προτιμώ εκεί που χει ξαπλώστρες και φρεντοτσίνους - ναι φιλενάδα, είμαι κι εγώ από Εκείνους...

• Σετ μάσκα-αναπνευστήρας, επίσης μάλλον αχρησιμοποίητο. Φοβούμαι δε, ότι μετά από τόσα χρόνια στο πορτ μπαγκάζ και με τη ζέστη που χουν φάει θα χουν λιώσει αμφότερα και θα χουν αλλάξει σχήμα.

• Ρεζέρβα και σετ γρύλος - αχρείαστα να ναι γιατί με τη σκόνη που χουν πιάσει οι ρόδες ούτε ο Σουγκλάκος δεν μπορεί να τις ξεβιδώσει.

• Πυροσβεστήρας, που άμα πιάσω (χτύπα ξύλο) φωτιά πιο πιθανό είναι να βγάλει κομφετί παρά αφρό μετά από τόσα χρόνια.

• Τρίγωνο κινδύνου το οποίο επίσης έχει λιώσει απ τη ζέστη κι έχει γίνει τραπέζιο της συμφοράς.

• Καλώδια για να παίρνεις ρεύμα από άλλες μπαταρίες (το μόνο χρήσιμο μέχρι στιγμής μαζί με τη ρεζέρβα).

• Φαρμακείο το οποίο δεν έχω ιδέα τι έχει μέσα, είμαι σίγουρος δε ότι και να ξερα δεν θα μου χρησίμευε.

• Μια ομπρέλλα θαλάσσης μπλε ριγέ επίσης σπασμένη την οποία απλά έχω βαρεθεί να πετάξω.

• Αυτο Εκεί Που Βάζεις Το Καλοκαίρι Στο Παρπρίζ και ανάθεμα κι αν το θυμάμαι ποτέ να το βάλω.

• Σκόνη, Χώμα, Αίμα, Δάκρυα και Ιδρώτα...

Αφού όπως αντιλαμβάνεσαι δεν είχαν κλέψει τίποτε απ όλα αυτά και δεν μπήκαν στον κόπο ν ανοίξουν το ντουλαπάκι μπροστά να πάρουν το διαολεμένο το ηχοσύστημα ή κάτι τσίχλες που χω εκεί μέσα αφημένες το μόνο που κατάφεραν ήταν να μου ανεβάσουν το αίμα στο κεφάλι πρωί πρωί και να με βάζουν σε διαδικασία να δω τι θα κάνω που ταξίδευα σε λίγο.

Ευτυχώς η λογική επρυτάνευσε και πήρα το τρένο ενώ ειδοποίησα την αδερφή μου την καλή να το αναλάβει. Κι έτσι κι έγινε, ήρθα σήμερα και το τουτού έχει όλα του τα τζάμια...

Α, κοίτα φιλενάδα, αν κάνεις ασφάλεια βάλε και θραύση κρυστάλλων γιατί σου τ' αλλάζουν τσάμπα με ένα τηλεφώνημα κι έτσι όπως είναι πια τα πράγματα, δυστυχώς, μας βλέπω να μας σφάζουν για 5 ευρώ και 2 κιλά ντομάτες...

Πάρε και τη νικήτρια, γιατί το αξίζει!