Τώρα βροχή

Πάλι καλά που δεν έβαλα την άσπρη τη βερμούδα φιλενάδα, με τέτοια βροχή και λασπουριά, μαύρη θα γινόταν η δύστυχη. Μα είναι δυνατόν κάθε μέρα το μεσημέρι να βρέχει; (Που είσαι βρε Coula να με υποστηρίξεις;) 

Και καλά χτες, έριξε έτσι λιγάκι, ίσα που με δρόσισε πάνω στο ποδήλατο και μετά όλα καλά. Γύρω στα 20 χιλιόμετρα έκανα ποδήλατο, τα 2 βροχερά, ένα 10% είναι ένα λογικό ποσοστό. Σήμερα, τι νεροποντή είναι αυτή; Άσε που ήμουν έξω για τσιγάρο κι έσκασε ένας κεραυνός σχεδόν πάνω απ το κεφάλι και με κοψοχόλιασε κι εμένα κι ένα περιστέρι δυστυχισμένο που τα χασε απ την τρομάρα του και πέταξε κατευθείαν πάνω στα μούτρα μου, τα γρήγορα αντανακλαστικά μου όμως με ώθησαν σε βουτιά αποτελεσματική και ναι μεν γλίτωσα το περιστέρι μ έχει πιάσει ο σβέρκος μου τώρα...

Το πρωί δε, είδα κάτι στον ηλεκτρικό που μου έκανε πολύ περισσότερη εντύπωση από τα 2 κουκλιά που κάθονταν πίσω μου κι έκανα ότι δεν τα κοίταζα για να μην τα τρομάξω τα δύστυχα πρωί πρωί. Έναν Πακιστανό ή Ινδό τόσο όμορφο όσο δεν θα μπορούσα ποτέ να πιστέψω. Ο άνθρωπος ήταν κούκλος. Και πεντακάθαρος. Και καλοντυμένος. Και δεν μύριζε κρεμμύδι. Και δεν μίλαγε στο κινητό συνέχεια. Και δεν κουβαλούσε άδεια κουτάκια αναψυκτικού. Και ήταν απίστευτα όμορφος, ένα πρόσωπο τέλειο, ένα σώμα αγαλματένιο, τι να σου πω ρε φιλενάδα, αυτό δεν το περίμενα. Μετά κατέβηκε στη Ν. Ιωνία και είχαν ήδη κατέβει και τα προαναφερθέντα κουκλιά (ειδικά το ένα ήταν απίστευτο, τι μάτια Θεέ μου) και δεν είχα με τι ν' ασχοληθώ και άρχισα τα τηλέφωνα... (δεν ξέρω αν στο χα εξομολογηθεί αλλά είμαι τρελός ματάκιας μιλάμε, και όσο γερνάω γίνομαι χειρότερος, φοβαμαι ότι σε λίγα χρόνια θα αρχίσω να σφυρίζω στα τεκνάκια στο δρόμο και να με τρέχουν στο τμήμα).

Κοίταξα τώρα απ το παράθυρο και είδα ότι οι δρόμοι έχουν πλημμυρίσει, Παναγία μου δηλαδή, ελπίζω όταν φύγω να έχουν αποστραγγιχτεί τα όμβρια διότι θα γίνω μη σου πω πως... ευτυχώς που δεν πότισα το πρωί, δεν έχω βάλει πλυντήριο και δεν έβαλα την άσπρη τη βερμούδα (στο ξανάπα αυτό ε;), μια πτι (όχι και τόσο πτι) καρό φορώ με πανάκριβο πάνινο παπουτσάκι απ αυτά που έχουν μείνει από την εποχή των παχιών αγελάδων. 

Και μιας και είμαστε εκεί σκεφτόμουν το πρωί ότι τα 3 περασμένα χρόνια, του Αγ. Πνεύματος που ως γνωστόν φιλενάδα για μας τους ανθρώπους του Πνεύματος είναι αργία, ταξίδευα. 2 ταξίδια στο εξωτερικό κι ένα εντός αλλά ωραίο. (Μη με ρωτάς πριν 4 τι έκανα γιατί μέχρι πριν ένα λεπτό δεν θυμόμουν αλλά μόλις θυμήθηκα και συγχίστηκα). Φέτος βροχή. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Βροχή στο δρόμο, βροχή στην πόλη, βροχή στην τσέπη. 

Μια φορά θυμάμαι με καλοπλήρωνες, τώρα βροχή...

Υ.Γ. Κυρία Λαγκάρτ, δεν θέλω τη συμπάθειά σας, κανά ταληράκι σας περισσεύει; Τους πλήρωσα τους φόρους μου!