Πώς;

Πώς να σε κάνω να γελάσεις όταν μετά βίας αναπνέω;

Πώς να σε κάνω να χαμογελάσεις έστω όταν η κούραση έχει καταβάλλει κάθε κύτταρο του σώματός μου;

Πώς να σε κάνω να τραγουδήσεις όταν οι μουσικές μου έχουν στερέψει;

Πώς να σου ψιθυρίσω αγαπημένα λόγια όταν ακόμα και το ανοιγοκλείσιμο των ματιών μου είναι επώδυνο;

Πώς να σου δώσω ελπίδα όταν έχω χάσει τη δικιά μου;

Πώς να σου δώσω κουράγιο όταν το δικό μου έχει στερέψει;

Πώς;

Όταν έχει απομείνει μόνο κούραση δεν μπορώ να κρυφτώ άλλο, δεν μπορώ να χαμογελάσω, δεν μπορώ να αστειευτώ, χρειάζομαι λίγο χρόνο να συνέλθω, να αναλάβω δυνάμεις, χρειάζομαι λίγη ενέργεια ζωτική γιατί η δικιά μου στέρεψε, χρειάζομαι κάτι να με κάνει να σκαρφαλώσω πιο ψηλά στην ανηφόρα. Είμαι τόσο κουρασμένος ρε καρδιά μου κι έχω μακρύ δρόμο μπροστά μου, μακρύ και δύσκολο και βαρυγκομώ, ντροπή μου το ξέρω αλλά βαρυγκομώ.

Ελπίζω αύριο να μην πονάω τουλάχιστον για ν' αντέξω. Γιατί απλά πρέπει. Γιατί δεν έχω άλλη επιλογή.