Ακράτεια;

Δεν κρατιέμαι σου λέω φιλενάδα, δεν κρατιέμαι να τελειώσει το 8ωρο να πάω τις συναντήσω για πρώτη μου φορά τις 2 τρελές φιληνάδες μου να τα πούμε και από κοντά, βρε δεν κρατιέμαι σου λέω. Εν τω μεταξύ απ τον ενθουσιασμό μου, ξύπνησα πρωί πρωί στις 6.30 και μπορεί να με βάλουν για νάνι στα γονατάκια τους, ξύπνησα νωρίς λοιπόν, νίφτηκα, έβαλα τα καλά μου και όξω απ την πόρτα. Με το ποδήλατο φυσικά φιλενάδα, με το ποδήλατο και αν βρέξει θα με τραβήξεις φωτό και θα κάνουμε μήνυση στο meteo για ψευδείς πληροφορίες οι οποίες εκθέτουν αθλητάς όπως του λόγου μου σε κινδύνους γριπιάσματος και ούτω καθεξής, και δεν το θέλω καθόλου το άτιμο το γρίπιασμα διότι έχω και ταξίδι την επαύριο σε όμορφο παραλιακό θέρετρο και πολύ θα θελα να βάλω το καινούριο μπανιερό μου το οποίο δεν έχω δει ακόμα και να το εγκαινιάσω δεόντως.

Εν τω μεταξύ στη δουλειά μάθανε πως γαμιόμαστε (συγνώμη κουμπάρα) πλακώσανε και οι γύφτοι. Εκεί που χτες καθόμουν και κυνηγιόμουν με τα περιστέρια, σήμερα ίσα που προλαβαίνω να σου γράψω 2 αράδες και αυτό γιατί περιμένω κάτι διευκρινήσεις, οπότε αν το λάβεις μισοτελειωμένο να ξέρεις ότι οι διορθώσεις ήρθαν, οι άτιμες. (ήρθαν αλλά ας περιμένουν, έχω και ανάρτηση να κάνω). Δεν κρατιούνται σου λέω οι αγαπημένοι πελάτες, δεν κρατιούνται και τα θέλουν ΟΛΑ ΤΩΡΑ κι ας τά χανε κανά χρόνο να τα κοιτάνε. Δε βαριέσαι ρε φιλενάδα, ας τελειώνουμε να ησυχάσουμε, απλά αυτό το άγχος των πελατών και των συναδελφισσών μην αργήσουν τη στιγμή που όλοι μαζί μέχρι πρότινος κυνηγιόμασταν με τα περιστέρια, δεν το εννοώ. Πες με ότι θες, ε, δεν το εννοώ.

Από την άλλη βέβαια είπα προχτές να κόψω λίγο το φαί και το έκανα για 1 ολόκληρη μέρα (λέμε τώρα γιατί ένα μικρό μικρό γλυκάκι το έφαγα, αφού μου το προσέφερε η αγαπημένη κουμπάρα η οποία είχε την τιμή να με δει να ποδηλατώ μέχρι το σπίτι της και με λυπήθηκε, να μην το έπαιρνα;), αλλά χτες το βράδυ δεν κρατήθηκα φιλενάδα, μόλις επέστρεψα ξεπαγιασμένος και μούσκεμα σπίτι, άλλαξα ρούχα και πήγα και πήρα 2 σουβλάκια. Με πίτα. Απ όλα. Και τα τσάκισα εν ριπή οφθαλμού. Και μετά άνοιξα την κατάψυξη να βγάλω τα μπιφτέκια για σήμερα και είδα ότι είχα παγωτό. Καϊμάκι. Δεν κρατήθηκα. Το φαγα. Όχι όλο, αλλά τό φαγα. Και σήμερα είχα το θράσος να ζυγιστώ. Άστο αγάπη μου, τι το θες τι το γυρεύεις, άστο να πάει στο καλό!

Δεν κρατήθηκαν και οι 2 αγαπημένες μου και ξανατσακώθηκαν. Κι εγώ στη μέση ίσα να με πιάσει το στομάχι μου γιατί δεν έχω με τι ν' ασχοληθώ συνέχεια. Αυτές οι 2 είναι τόσο ίδιες μάνα και κόρη που δεν μπορούν να συμβιώσουν, τους είναι απλά αδύνατον. Αδύνατον σου λέω. Και με βάζουν στη μέση και προσπαθώ να τις ηρεμήσω. Και τα καταφέρνω μέχρι στιγμής αλλά γίνεται το στομάχι μου κόμπος κάθε φορά. Κόμπος. Ουφ, τι να τις κάνω που τις λατρεύω αμφότερες. Τι να τις κάνω...

Δεν κρατιέται και η γλυκιά συνάδελφος και τρώει γλυκό μπροστά μου. Την ξεμπρόστιασα χτες και τώρα μόλις με ενημέρωσε ότι σε λίγο θα φάει κι άλλο. Άκου θράσος. Δεν κρατιέται με τις υπογλυκαιμίες της κι εγώ ίσα που κρατιέμαι να μην της το βουτήξω να το χλαπακιάσω να με κυνηγάει γύρω γύρω απ το γραφείο...

Και μέσα σε όλα μου έδωσε μια κοπελιά δροσερή σαν τα γάργαρα νερά φυλλάδιο για την Ακράτεια πρωί πρωί. Σε μένα. Και τη ρώτησα πόσο χρονών με κάνει γιατί κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό όταν μου πε ότι μπορεί να με αφορά. Εμένα. Και μου είπε 32. Και τη συγχώρεσα και το πήρα. Δεν κρατιόταν η μικρή σου λέω, δεν κρατιόταν!!! Κι εγώ δεν κρατιόμουν απ τη χαρά μου που μου έκοψε 9 ολόκληρα χρόνια!!!