Περί Τυφλότητος

Που είσαι ρε φιλενάδα; Πως τα δες τ' αποτελέσματα; Είσαι ικανοποιημένη; Τι; Δεν το περίμενες το ποσοστό των νεοδικτατορίσκων; Εξεπλάγης; Αλήθεια ρε φιλενάδα; Γιατί;

Εγώ θα σου ομολογήσω ότι δεν εξεπλάγην καθόλου και άσε με να σου ξετυλίξω πολύ απλά το σκεπτικό μου το οποίο ίσως είναι απλοϊκό γιατί όπως γνωρίζεις ούτε πολιτικός αναλυτής, ούτε δημοσιογράφος είμαι, ένα απλό παιδί της διπλανής πόρτας, με την όποια μόρφωση και καλλιέργεια διαθέτω, πως θα μπορούσα εγώ να μη νιώσω σεβασμό για εκείνον τον άνδρα και να αμφισβητήσω τις όποιες αποφάσεις και πράξεις του μπροστά στο δέος εκείνο - ώπα ώπα, από αλλού είναι αυτό, η απεργός πείνας το πε και όχι εγώ, απλά ταυτίστηκα ρε φιλενάδα, τι να κάνω, ένα αχλάδι έφαγα ο δύστυχος και ζαλίζομαι απ την πείνα... τι έλεγα λοιπόν; Α ναι, η προσωπική μου άποψη για το χυδαίο -κατά τη γνώμη μου πάντα- γεγονός της εισόδου με μεγάλο ποσοστό του Πλατινέ Μουχρώματος στη γλυκειά μας τη Βουλή.

Πριν κάμποσα χρόνια, όχι και τόσα πολλά ώστε να μη γνωρίζουμε και να έχουμε ξεχάσει, η χώρα μας υπέστη μια "Επανάσταση", μια Χούντα βρε αδερφέ, μια Δικτατορία με σήμα το πουλί (γιατί άλλο το πουλί του ναύτη, άλλο του καντηλαναύτη - οπότε πόσο μάλλον αν είναι του Δικτάτορα, φλεγόμενο το πουλί), η οποία διήρκησε 7 χρόνια. Επί 7 ολόκληρα έτη λοιπόν η Ψωροκώσταινα κυβερνήτο από χυδαίους δικτατορίσκους, μικρούς κομπλεξικούς τυρράνους, οι οποίοι μέσω των οργάνων και οπαδών τους υποδούλωσαν, βασάνισαν κι εξευτέλισαν έναν ολόκληρο λαό, ένα λαό ναι μεν περήφανο και αγωνιστή, αλλά ταυτόχρονα διχασμένο σε διάφορα πολιτικά διλλήματα. Κι εδώ έρχεται η λέξις κλειδί. Όχι το βασάνισαν, ούτε το υποδούλωσαν. Το οργάνων. Ναι αυτή η απλή λεξούλα. Τα όργανα των βασανιστών.

Αυτοί λοιπόν οι συμπολίτες μας που με τον έναν ή με τον άλλων τρόπο ευεργετήθηκαν από το κατάπτυστο καθεστώς είναι λογικό αν μη τι άλλο και κρυφά και φανερά να υποστηρίζουν αυτό το οποίο τους ευεργέτησε, τους τάισε, τους βόλεψε όσο κι αν αυτό είναι στην τελική ένα αδηφάγο τέρας που για να ταίσει τα παιδιά του ξεψαχνίζει πολλαπλάσιο αριθμό ανθρώπων, ντροπιάζει κάθε έννοια ανθρωπισμού και δημοκρατίας. Κι αν μου πεις ότι που ήταν τόσα χρόνια αυτοί οι άνθρωποι, τι ψήφιζαν και δεν τους ξέραμε, δεν τους είχαμε καν υποψιαστεί, θα σου απαντήσω πως πιστεύω ότι όλα αυτά τα χρόνια είτε καταπιέζονταν ψηφίζοντας δεξιό κόμμα - τη Μεγάλη Παράταξη του Αντώνη, που τότε δεν ήταν του Αντώνη, ήταν κάποιου άλλου, είτε εκείνη την ΕΠΕΝ, είτε αργότερα προσχώρησαν στο ΛΑΟΣ αν πραγματικά ένιωθαν ότι τους εξέφραζε. Και μην ξεχνάς ότι η παλιά γενιά εκείνων των ανθρώπων έιχε και απογόνους, φυσικά επηρεασμένους από τους παλαιούς όπως γίνεται πάντα.

Από τη στιγμή όμως που τα πράγματα στην πολιτική άλλαξαν κατά πολύ και ο σοσιαλισμός του ΠΑΣΟΚ με το φιλελεύθερο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας έγιναν ένα και το αυτό, οι άνθρωποι αυτοί δεν ήθελαν - μπορούσαν να ψηφίσουν την Τέως Μεγάλη Παράταξη για τον απλούστατο λόγο ότι πλέον δεν τους εξέφραζε. Και από τη στιγμή που το ΛΑΟΣ συγκυβέρνησε για όσο συγκυβέρνησε μαζί τους, δεν τους εξέφραζε επίσης. Οπότε τι πιο λογικό να μην τηρηθούν πλέον ούτε τα προσχήματα και να ψηφίσουν αυτό που τους εκφράζει ή που νομίζουν ότι τους εκφράζει; Διότι τι ξέρουμε για το Πλατινένιο Μούχρωμα; Τίποτα. Δεν βγήκε κανείς στην τηλεόραση εκπρόσωπός του να μας διαφωτίσει, να μας στρέψει προς αυτό ή εναντίον του. Τώρα το γιατί, ακούγεται ότι δεν δέχτηκαν οι ίδιοι, ίσως γιατί ήξεραν ότι δεν θα κρατήσουν σε πολύ ξεσκόνισμα, η μάσκα των προστατών που προσπάθησαν να πουλήσουν πριν τις εκλογές θα αναγκαζόταν να βγει αν τους περιελάμβανε κάποιος έμπειρος και σωστός δημοσιογράφος...

Βέβαια, κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν ψήφισαν μόνο οι Φιλοπουλικοί το Πλατινένιο Μούχρωμα. Όχι. Κάποιοι ψήφισαν γιατί ζώντας σε περιοχές προβληματικές από εγκληματικότητα και ανεργία, σε δοκιμασμένους δρόμους μέσα σε ένα κράτος ανάλγητο που δεν σέβεται και δεν υπολογίζει στο ελάχιστο τον πολίτη, βαρέθηκαν να ακούνε θα θα θα θα θα θα θα και αποφάσισαν - βλακωδώς κατ εμέ- να δώσουν την ψήφο τους σε προστάτες. Κάποιοι ίσως από περιέργεια. Κάποιοι για πλάκα και ούτω καθεξής. 

Εν τω μεταξύ, αν κάτσεις και ρωτήσεις γνωστούς, φίλους, συγγενείς, όλο και κάποιος θα έχει κάνει το ατόπημα. Ξέρεις ε; Δεν κατέβηκαν τέρατα απ τον Άρη να ψηφίσουν, εγώ, εσύ και γνωστοί και φίλοι μας ψήφισαν. Τραγικό; Ναι. Αναμενόμενο; Απόλυτα. 

Γιατί; Γιατί έτσι. Τώρα να δούμε τι θα τους κάνουμε κι αυτούς που φορτωθήκαμε, δεν μας έφταναν όλοι οι άλλοι....

Α, και που σαι Αλέκα, μια κουβέντα μόνο επειδή σ αγαπώ πολύ, με τα συνεχόμενα όχι δεν κερδίζεις ψήφο ούτε πας μπροστά. Με τα συνεχόμενα όχι χαίρεται ο Αλέξης και καλά κάνει. Νυσάφι πια.

Υ.Γ. Άσχετο αλλά θέλω να το αναφέρω. 

Αξιέραστε κε Βαλλιανάτο, διάβασα κάπου και δεν θυμάμαι που, ότι έγραψες στο φατσοβιβλίο σου πως ο εκλιπών Μητροπάνος ήταν ομοφοβικός. Μου δημιουργήθηκαν οι εξείς σκέψεις ως αδερφή που σέβομαι τον εαυτό μου.

α. Χέστηκε ο Πολύδωρος Γρηγόρη παιδί μου

β. Χέστηκε η Φατμέ

γ. Χέστηκα κι εγώ που μου άρεσε ο μακαρίτης

δ. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε

ε. Ο κόσμος δεν περιστρέφεται ούτε γύρω απ το δικό σου κώλο, ούτε γύρω απ το δικό μου. Έχει κι άλλα πράγματα να κάνει. Ασχολήσου με ό,τι σε παίρνει και άσε το συγχωρεμένο στην ησυχία του.

Υ.Γ.2 Και για να δικαιολογήσω εντελώς τον τίτλο να σου πω ότι σήμερα παραλίγο να τυφλωθώ από κομμάτι καπνού που μπήκε στο μάτι μου πρωί πρωί και είδα κι έπαθα να το βγάλω. Τέτοιο πόνο στο μάτι δεν έχω ξαναπεράσει, άστα φιλενάδα, τον πειρατή θα παίζαμε στο τέλος... (επίδομα μονοφθαλμίας υπάρχει; Λέξη τέτοια υπάρχει;)