Γιουροβίζιον, 2ος ημιτελικός ολοκληρωμένος - έτσι για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι!

Και ξεκινά που λες το θέαμα, και βγαίνουν οι παρουσιασταί ατραποβόλοι και λαμέ, η Πούλια κι ο Αυγερινός, και κάνουν ένα εξαιρετικό μουσικό σκετς, ένα musical διαλεχτό για το τι είναι τέλος πάντων η Eurovision. Καλοδουλεμένο, με ωραία χορευτικά, κλέβει την παράσταση, μακάρι να διαγωνιζόταν αυτό αντί για μια πλειάδα άλλων κομματιών, και καλά έκαναν στο τέλος τέλος! Μας άρεσε!

Και ξεκινά το διαγωνιστικό μέρος – είσθε έτοιμοι;

1. Λετονία. Just (προφέρεται Γιουστ) – Heartbeat. Όμορφο παλικαράκι με φραντζούλα διαλεχτή, κάνει το φιλοθεάμον κοινό να παραληρεί με το που βγαίνει όξω, αρχίζει το κομματάκι το ποπ το σωστό το μπιτάτο, έχει ωραία φωνή, δεν τρελαίνεται βέβαια κανείς, δεν είναι βρε παιδί μου το τραγούδι αποκάλυψη, αλλά είναι ευχάριστο, δεν κουράζει και φυσικά περνά!

2. Πολωνία. Michat – Color of your life. Αοιδός με φυσίκ Χριστούλη κι ένδυμα Καρυοθραύστη, με κακά αγγλικούλια, γλυκιά φατσούλα και ωραία φωνούλα, έχοντας παρέα μια πλειάδα εγχόρδων, έτσι, για δροσιά (3 βιολιά έξω δεξιά, ένα βιολεντσέλο και κάτι άλλο που δεν συγκράτησα έξω αριστερά όπως βλέπεις στη σκηνή) τραγουδά ένα γρήγορο μπαλαντοειδές, έξτρα γιουροβιζιονικό το οποίο δεν είναι κακό, καθόλου κακό, είναι ευχάριστο αλλά περιμένω έξαρση, έχει τελικά έξαρση – μικρούλα, μη φανταστείς, έχει και βαμμένο μαύρο νύχι, μια χαρά όλα, την ψαλίδα λίγο θα θελα να χει πάρει – περνάει.

3. Ελβετία. Rykka – The last of our kind. Μετανάστρια εκ Καναδά, μαλλί μπλε μαρέν γοργόνας, φόρεμα νεράιδας το οποίο με κάποιον τρόπο βγάζει καπνούς για εφέ και με τη διαφάνεια που διαθέτει φαίνεται η βράκα η Σλόγκη η σωστή, η μη πρόστυχη, τραγουδά ψιλοχάλια κάτι το αδιάφορο – ξυπόλητη δε – και για κάποιο λόγο κάνει επικύψεις, σα να κατουριέται και να έχει τον ασυγκράτητο. Οι επικύψεις ενώ βοηθούν στη σύσφιξη μηρών, καθιστούν το χιαστό σύχρηστο και προσφέρουν ένα τόσο αμήχανο θέαμα που οι ψηφοφόροι στέλνουν τη γλυκιά Rykka πίσω στο Βανκούβερ όπου και ανήκει.

4. Ισραήλ. Hovi Star – Made of stars. Ο συμπαθής, αφράτος αοιδός, άδει μια μπαλαντίτσα βαρετή, με τίτλο εμπνευσμένο από το επίθετό του, ή επίθετο εμπνευσμένο από τον τίτλο – δεν γνωρίζω – διαθέτει μαλλάκι φούφα, μαύρο ανσάμπλ να κόβεται το μπουτάκι το τροφαντό και κοφτό γαντάκι για τσαχπινιά. Καλή φωνή, δε λέω, πολλή κλάψα βρε παιδί μου, 2 χορευτές σε μια ρόδα χούλα χουπ κάμουν τα δικά τους, το χούλα χουπ έχει κι εφέ αστέρια – έτσι για πρωτοτυπία, δεν ενοχλούν κανέναν, να εκεί κάθονται ήσυχα στη γωνίτσα τους όλοι και για αυτόν ακριβώς το λόγο περνά στον τελικό.

5. Λευκορωσία. Ivan – Help you fly. Ο αξιέραστος Ivan o λευκορώσος είναι τόσο νάρκισσος (χωρίς κανέναν λόγο τολμώ να σου πω) που έχει βάλει σε 3D κάτι λύκους και τα μούτρα του να κάμουν διάφορα χαμερπή, όπως να χαϊδεύει γυμνός (γιατί;) το λύκο, να παίζει πιάνο, να παίζει κιθάρα, να παίζει το (όχι, δεν είναι αυτό που νομίζεις) να γίνεται ένα συνοθύλευμα εικόνων που δεν βοηθούν σε καμία περίπτωση το τελικό αποτέλεσμα, πέφτουν και κάτι καταρράχτες στο τέλος, η κατάσταση θυμίζει τις πλημμύρες στη Ν. Ιωνία με τον Ποδονίφτη που ξεχείλισε και μετά τον σκεπάσαμε, ε, άντε στο καλό καλό μου παιδί και τα λέμε του χρόνου…

6. Σερβία. Sanja – Goodbye. Η Σέρβα είναι ωραία, είναι δυναμική, είναι όμορφη, έχει και φωνάρα, με το ντύσιμο έχω ένσταση, παραείναι warrior princess για ένα τραγούδι με κοινωνικό μήνυμα κατά της βίας στις γυναίκες. Έχει και τα φωνητικά της, εξίσου δυναμικά κι έναν έρμο χορευτή με ζιπ κιλότ που σκετσάρει αυτόν που επιστρέφει και ζητά συγνώμη αλλά δεν πείθει την ερμηνεύτρια η οποία τραγουδά με ζέση ένα καλό και δυνατό τραγούδι που περνά πανηγυρικά!

7. Ιρλανδία. Mikcky Burne – Sunlight. Ο συμπαθής αοιδός έχει καταφέρει πολλά στη ζωή του, τραγουδά, παίζει ποδόσφαιρο, παρουσιάζει, έχει γυναίκα και 3 παιδιά οπότε είναι απορίας άξιον γιατί θέλει να ρθει εδώ να μας πει ένα αδιάφορο, άνευρο, ανόητο τραγούδι για ηλιόκαμα προερχόμενος δε απ τη χώρα που έχει να δει ήλιο πριν τη βιομηχανική επανάσταση. Νια νια νια, και σ αγαπώ και μ αγαπάς και θα μαστε μαζί στο φως και βαριέμαι και αν δεν είχα κόψει τα νύχια μου προσφάτως θα το κανα το πεντικιούρ να περάσει η ώρα. Πίσω στα τριφύλια καλέ μου…

8. FYROM. Calliope – Dona. Μη μου μπερδευτείς με τη Dona Mod, σερβιέτα star των 80ς, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Η Καλλιόπη έχει ξανάρθει στο διαγωνισμό, με το Μαύρο και Άσπρο το οποίο ήταν εξαιρετικό και αυτό και εκείνη. Το Dona πάσχει μουσικά, είναι ελαφρά βαρετό και παλιακό και μόνο η θαυμάσια φωνή δεν μπορεί να το σώσει. Κάνει φωνητικές υπερβολές, ανεβοκατεβάσματα και βιμπράτα, το χαίρεται και αν ήταν άλλη χώρα με περισσότερους φίλους – όπως το εξωτικό Αζερμαϊτζάν -  ίσως να είχε περάσει αλλά δεν, δυστυχώς. Για την Καλλιόπη δυστυχώς, που είναι εξαιρετική ερμηνεύτρια με σπάνια φωνή και τελειώνει μοναδικά με κορώνα στις ψεύτικες. Κρίμα!

9. Λιθουανία. Donny – I ve been waiting for this night. Είμαι βέβαιος ότι ο πιτσιρικάς περίμενε γι αυτό το βράδυ, και πολύ καλά έκανε, αλλά πραγματικά η φράτζα σκαλάκι, το γλυκό μουτράκι και το λευκό perfetto μπουφανάκι δεν προσφέρουν αυτό που περίμενα εγώ αυτό το βράδυ. Ποπάκι αδιάφορο, κινησούλα καλούτσικη, άστρα πανταχόθεν, πάνω κάτω πασαρέλλα, πετά και το μπουφάν, κάμει και το άλμα του, πείθει το φιλοθεάμον κοινό και περνά, γιατί κάποιος πρέπει να βγει τελευταίος στον τελικό!

10. Αυστραλία: Dami Im – Sound of silence. Η Αυστραλία, η μοναδική ήπειρος – χώρα με τα πλέον θανατηφόρα ερπετά και ζουζούνια στον πλανήτη και την τσούχτρα Vox), βαρέθηκε να της στέλνουμε εμείς κορασίδες για γαμβρούς και είπε να μπει δυναμικά στη Eurovision με μια καταπληκτική κορασίδα, Νοτιοκορεάτισσα στην καταγωγή, σε ένα πολύ πολύ όμορφο τραγούδι και μόνη παραφωνία το φόρεμα που είναι σα νυφικό με χιλιάδες σβαρόφσια – αλλά οκ, το ξεπερνάμε εύκολα μετά τα σημεία και τα τέρατα που έχουν δει οι αθώοι οφθαλμοί μας, και μένουμε στο γεγονός καθαρά του τραγουδιού και της φωνάρας. Πάει για πρωτιά και την αξίζει!

11. Σλοβενία. Manuella – Blue and Red. Χθές λοιπόν έβαλα μπλε γράμματα σε κόκκινο φόντο σε μια αφίσα γιατί λύσσαξε ο πελάτης να το δει και παρόλο που είχα προειδοποιήσει για το αποτέλεσμα, επέμενε. Το αποτέλεσμα φριχτό, το αλλάξαμε ευτυχώς και τα γράμματα που έγιναν λευκά πλέον διαβάζονται ευχάριστα. Κάπως έτσι, η γλυκιά Manuella, τραγουδά κάτι το αδιάφορο, το αταίριαστο, το άνευ λόγου ύπαρξης, φορά και λευκό φόρεμα – ελβετικό αλπικό νυφικό, σαν τη Χάιντι στην πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της, κάνει και ψευτοελβετικούς λαρυγγισμούς, κι εκεί που περιμένεις να βγει και η αγελάδα της Milka αυτοπροσώπως σε σεμνό χορευτικό, βγαίνει ένας ακροβάτης, Δανός λέει αυτός, ημίγυμνος και κάνει pole dancing σε πλάγιο στύλο. Παίρνει θάρρος η κορασίς, αρπάζει δυναμικά το μικρόφωνο και κάνει και ζημιές, βγαίνουν και φωτιές – αλλά τι τα θες τι τα γυρεύεις, πάει και η Manuella πάει και ο ακροβάτης, πάει και η Milka και στο καλό καημέ μου γλυκέ κι αγαπημένε.

12.  Βουλγαρία. Poli Genova – If love was a crime. Μπορεί στιχουργικά το τραγούδι να εμπνέεται από την αξεπέραστη Τζένη Βάνου, μουσικά και στιλιστικά είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό. Ένα ρυθμικό, δυνατό κομμάτι, δημιουργεί κέφι κι ενώ η γλυκιά Poli εμφανισιακά το υποστηρίζει ενδελεχώς κι ανυπερθέτως, η φωνή της με ενοχλεί λιγάκι. Τόσο λιγάκι όμως που θέλω να περάσει, θέλω να πάει καλά και να σκίσει, αυτό θα το δούμε (το άρθρο γράφεται 1 μέρα πριχού δημοσιευτεί, οπότε ο τελικός δεν έχει γίνει ακόμα) και φυσικά όλο αυτό το όμορφο πάρτι επί σκηνής περνά για να μας διασκεδάσει απόψε (δηλαδή χτες – μην το ψάχνεις – θα μπλεχτείς)

13. Δανία – Lighthouse 10 – Soldiers of love. Δεν θέλω το σχολιάσω αυτό το ανούσιο, άνευρο, άνευ λόγου κι αιτίας υπάρξεως τραγούδι το οποίο και ξέχασα με το που τέλειωσε, βαριέμαι κι ευτυχώς έκανε όλον τον κόσμο να βαριέται και είναι ήδη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας σα λεκές στη συνείδησή μας. Ευχαριστώ.

14. Ουκρανία. Jamala – 1944. Η υπέροχη Jamala θέλει να μας πει μια ιστορία που είναι καθόλου μα καθόλου ευχάριστη. Μιλά λοιπόν για τη σφαγή και το διωγμό χιλιάδων Τατάρων το 1944 από την Κριμαία με εντολή Στάλιν. Eurovision? Σίγουρα όχι. Η Ουκρανία τολμά για 2η φορά να στείλει τραγούδι – χαστούκι, κι έτσι, μετά το Sweet People, έρχεται το 1944. Η Jamala λοιπόν τραγουδά και αφηγείται την ιστορία με σεβασμό, με ταλέντο και καλαισθησία. Με κάνει και ανατριχιάζω σύγκορμος. Η Jamala δεν ξεχνά – μεγάλωσε με αυτές τις ιστορίες, μας διδάσκει αυτή τη σκοτεινή σελίδα και, μπορεί να το κάνει σε λάθος μέρος, το κάνει όμως υπέροχα. Αν αναλογιστεί κανείς που οδεύει η Ευρώπη και ο κόσμος όλος, πολύ καλά κάνει. Δεν ξέρω αν θα βγει πρώτη ή τελαυταία (πέρασε όπως καταλαβαίνεις) ξέρω ότι είναι υπέροχη. Θα την ακούσουμε και στο One of Those Things οπωσδήποτε.

15. Νορβηγία. Agnete – Ice breaker. Και να, που μετά τη συναισθηματική φόρτιση που μας προσέφερε η Jamala, έρχεται αίφνης η Agnete να μας την πάρει πίσω και να αρχίσουμε να ασχολούμεθα με την κλωστούλα που περισσεύει απ το βρακί μιας κι έχει ζεστάνει ο καιρός και που είναι το ψαλιδάκι να την κόψουμε. Η γλυκιά (τρόπος τος λέγεσθαι) Agnete, είναι μετρίας εμφανίσεως, μετριάς φωνητικής δυνατότητας κι εκεί που απλά νύσταξες, αλλάζει στο ρεφρέν το μουσικό στιλ και όλα γίνονται κουλουβάχατα. Και όλο αυτό χωρίς λόγο, χωρίς να προσφέρει στο άσμα ή στον ακροατή κάτι, οπότε η γλυκιά Agnete παίρνει το παγοθραυστικό και πάει Αρκτική – όπου και ανήκει!

16. Γεωργία. Young Georgian Lolitas – Midnight Gold. Indie Rock μας παρουσιάζεται, και είναι ευτυχώς. Καθόλου βαρετό τραγούδι, αξιόλογη φωνή, φρεσκάδα και ζωντάνια με ένα τεράστιο λάθος. Η σκηνοθετική ματιά του αντίστοιχου Μπιρσίμ Γεωργίας, κάμει καλειδοσκόπιο με εφέ καθρέφτη και τη βάρκα λεν Μαρίτσα, τη σκούνα Παντελή, κι έρχεται μια μικρή οπτική ναυτία, μια δραμαμίνη αν σας βρίσκεται μιας και είμαι λίγο πριχού το επεισόδιο το επιληπτικό και δεν θα θελα. Το τραγούδι όμως είναι καλό, ο τύπος τα λέει και περνά επιτυχώς κι ανυπερθέτως!

17. Αλβανία. Eneda Tarifa – Fairytale. Συνήθως αγαπώ τις επιλογές και τις αποστολές της Αλβανίας, στέλνουν όμορφα τραγούδια με δυνατές και υπέροχες φωνές που συνήθως δεν έχουν την τύχη που τους αξίζει, μιας και η γείτονας Αλβανία δεν έχει λεφτά να κάμει κονέ. Παρόλα αυτά, φέτος, μια χρυσοντυμένη κυρία, με βάψιμο κακιάς μάγισσας μας τραγουδά το παραμύθι της, με καλή φωνή – όλως περιέργως και με αντιληπτά εγγλέζικα – ολόισιο από κερατίνη μαλλί και ολόχρυσο φόντο άνευ λόγου επίσης σε μια μελωδία μάλλον μετρία – ουχί ενοχλητική αλλά σίγουρα μετρία, κάνει και λαρυγγισμούς, βγάζει και κορώνες – αλλά δεν τα καταφέρνει. Αχ γλυκιά μου μη μου στενοχωριέσαι – η χώρα σου πάντα ήταν αδικημένη.

18. Βέλγιο. Laura Tesoro – What's the pressure. Ξεκινά και θυμίζει υπερβολικά το Another one bites the dust. Το αντιπαρερχόμεθα μιας και πρόκειται για ρυθμικό, ευχάριστο funk κομμάτι, με ένα υπέροχο και χαρούμενο χορευτικό και μια γλυκύτατη μικρά να το τραγουδά με ένα και μοναδικό ελάττωμα. Τη φωνή της. Αν αυτό το τραγούδι το έλεγε μια δυνατή μαύρη φωνή, θα έσκιζε. Με τη φωνούλα της μικράς απλά προσφέρει ευχάριστα χαμόγελα – κρίμα. Παρόλα αυτά, είναι δροσερό, η παρουσίαση βοηθά πολύ και περνά, έτσι, για να μας κάνει να αισθανθούμε νέοι για άλλη μια φορά!

Αυτά τα ολίγα, θα τα πούμε το βράδυ ζωντανά στο One of Those Things, ελπίζω να το απολαύσατε, να μαστε καλά και του χρόνου με υγεία!