Τ' άσπρα τα χεράκια σου, τα γιασεμάκια σου

Η μέρα μου φιλενάδα για να ναι όμορφη ξεκινά ως εξής.

Ξυπνώ νωρίς νωρίς και πριν κάνω το ο,τιδήποτε άλλο ανάβω την καφετιέρα, την οποία έχω γεμίσει από βραδύς, για να ετοιμαστεί ώσπου εγώ να νιφτώ και να χτενιστώ και να ανάψω υπολογιστή. Με το που γίνονται όλα αυτά κάθομαι στην καρέκλα με καφέ αχνιστό και ανάβω το πρώτο τσιγάρο της μέρας, αυτό το πιο απολαυστικό. 

Την πρώτη ώρα - και ιδιαίτερα στα πρώτα 2 τσιγάρα - δεν θέλω να ακούσω τίποτα, να μιλήσω σε άνθρωπο, να σκεφτώ το ο,τιδήποτε. Θέλω να μείνω μόνος μς τα διάφορα αρθράκια που μπορεί να διαβάσω, εναλλακτικά κάνα βιβλίο, μέχρι να βρω το κουράγιο να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα.

Σήμερα το πρωί, ξύπνησα στις 6.37, μισή ώρα πριν το ξυπνητήρι, και σιγοτραγουδώντας το «Τ' άσπρα τα χεράκια σου, τα γιασεμάκια σου», ολοκλήρωσα το τελετουργικό της προετοιμασίας κι έκατσα στο γραφείο μου περιχαρής. Πίνω την πρώτη γουλιά καφέ, τραβάω την πρώτη τζούρα απ το τσιγάρο ώσπου, αίφνης και χωρίς αιτία φανερή, χύνω όλον τον καυτό καφέ

α. πάνω μου

β. πάνω στο γραφείο

γ. στο πάτωμα.

δ. όλα τα παραπάνω.

Για μερικά δευτερόλεπτα στέκομαι στήλη άλατος προσπαθώντας να κατανοήσω βαθιά τι συνέβη ενώ ταυτοχρόνως το στέρνο και ο καβάλος μου υποφέρουν από κάψιμο. Κάθομαι εκεί, ζεματισμένος και αναρωτιέμαι πως μπορεί μια κούπα κανονικού μεγέθους να περιέχει τόσο πολύ υγρό, το οποίο όπως κάθε υγρό που σέβεται τον εαυτό του, έχει απλωθεί παντού. Στο πληκτρολόγιο, στο ποντίκι, στην οθόνη, στο τασάκι, στην καρέκλα, κάτω απ το γραφείο και γενικώς ένα μπάχαλο.

Πετάγομαι λοιπόν, παίρνω χαρτί κουζίνας και αρχίζω να μαζεύω. Κόντεψα να χαλάσω όλο το ρολό, που είναι αυτό το μεγάλο που θέλει ολόκληρη τραπεζαρία για να σταθεί και ακόμα τίποτα. Για να μην στα πολυλογώ, μισή ώρα αργότερα ακόμα μάζευα, ο καφές είχε χωθεί σε κάθε πιθανή και απίθανη επιφάνεια - ρωγμή - τρύπα και έπρεπε να φύγει.

Μετά, σφουγγάρισα το έρμο το μάρμαρο και μετά δόξασα τον εαυτό μου που δεν βάζω ζάχαρη στον καφέ γιατί θα με τρώγανε οι μύγες και θα χάνε σίγουρα χαλάσει τα ηλεκτρονικά τσουμπλέκια που λούστηκαν σαν την αγάπη μου στο Γουαλδακιβίρ.

Αποκαμωμένος αλλά ουχί πτοημένος, έκατσα στο καθαρό πλέον γραφείο και ανακάλυψα ότι το ποντίκι μάλλον κράτησε υγρασία μέσα κι έκανε ό,τι ήθελε. Άλλο πάταγες, άλλα έκανε. Έψαξα να βρω το εφεδρικό μέχρι να στεγνώσει αυτό - πουθενά. Είμαι βέβαιος ότι θα το βρω κάποια άλλη στιγμή που δεν θα το χρειάζομαι. Μετά έκλεισα τον υπολογιστή και τραγουδώντας το «θωρακισμένη μερσεντές εγώ δεν ονειρεύτηκα ποτές» έκατσα στον καναπέ όπου πολύ προσεχτικά ήπια τον καφέ μου κάνοντας τα απαραίτητα τσιγάρα. 

(είναι το τρίτο κλείσιμο που γράφω, τα άλλα 2 δεν μου αρέσανε κι αυτό δεν έχει ξαναγίνει, α, τώρα κατάλαβα, με το πρωινό συμβάν δεν έχω καθαρό μυαλό για κλείσιμο, οπότε δεν έχει ηθικό μήνυμα απόψε, ίσως μόνο το μην κλαις πάνω από χυμένο καφέ - και να κλάψεις, εσύ θα τα μαζέψεις εξόν κι αν είσαι η Λάτση οπότε θα στα μαζέψει η Φιλιππινέζα αφού πρώτα τη χαστουκίσεις)