Και το όνομα αυτής

Σοφία.

Με αεροβάπτισμα, 64 χρόνια πριν, σε ορεινό και φτωχικό χωριό της Αρκαδίας επειδή γεννήθηκε μικροκαμωμένη και φιλάσθενη, φοβήθηκαν ότι δεν θα τα καταφέρει στο χωριό κι έσπευσαν να της δώσουν τ όνομα που δεν υπήρχε στο σόι - απ τη Σοφία του Θεού, να μην πεθάνει αβάπτιστη.

Όμως το μικρό κορίτσι τους διαψεύδει όλους. Μεγαλώνει σε περιβάλλον φτωχικό, σε πολύτεκνη οικογένεια με μια μάνα καλή, θεοσεβούμενη αλλά όχι ιδιαίτερα στοργική στα παιδιά της (αργότερα στα εγγόνια της γινόταν ζυμάρι να την πλάσεις), γιατί δούλευε στα χωράφια, είχε σκληρή ζωή και τα χάδια δεν περισσεύανε. Ο πατέρας σκληρός άνθρωπος, παράξενος, είχε τη σφαλιάρα έτοιμη ανά πάσα στιγμή. Έτσι κι αυτή μεγάλωσε μες στις στερήσεις, ντροπαλή πολύ αλλά πεισματάρα, με το πείσμα που κρατήθηκε στη ζωή όταν την είχαν τελειωμένη, με το ίδιο συνέχισε από τότε.

Μουντρούχω λέει ήτανε, δεν είχε γέλια, ήταν νοστιμούλα αλλά μουντρούχω, δεν έκανε φίλους σαν τ αδέρφια της τα μεγαλύτερα, παρεξηγιόταν εύκολα αλλά δεν έκλαιγε. Πείσμωνε.

Στην Αθήνα ήρθε στα 7 της χρόνια. Στο Μπουρνάζι, όταν το Μπουρνάζι γινόταν βούρκος στις βροχές, όταν δεν μπορούσαν να πάρουν παπούτσια και βάζανε στις τρύπες εφημερίδες για να μη μπαίνουν τα νερά, βάζανε αποφόρια άλλων και τα άλλα παιδάκια κορόιδευαν τη φτώχια της. Κι έτσι, εκείνη αποφασίζει να δουλέψει και ν αφήσει το σχολείο. Στα 11. Και την αφήσανε γιατί το βαλε πείσμα. Δεν ήθελε να την κοροϊδεύουν.

Εκεί, στο εργοστάσιο, της φέρθηκαν καλά, το αφεντικό σαν πατέρας, γιατί ο δικός της πατέρας έλειπε όλο και περισσότερο κάνοντας δική του ζωή. Την πρόσεχε, την αγαπούσε μάλλον. Μόνο καλά μου λέει από τότε. Μόνο καλά.

Στα 16 γνωρίζει εκείνον που έμελλε να είναι ο άντρας της ζωής της, 10 χρόνια μεγαλύτερος, όμορφος κι ευγενικός, δυνατός και υπέροχος - την ερωτεύεται παράφορα κι εκείνη δεν ξέρει πως να το διαχειριστεί και του κάνει κόνξες, του κάνει πείσματα κι εκείνος με ευγένεια, χαμόγελο και αγάπη την αφήνει. Την αφήνει να κάνει τσαλιμάκια, είναι κορίτσι εκείνη κι αυτός άντρας και ξέρει πως αυτό το πεισματάρικο κορίτσι θέλει υπομονή για να πέσει. Εξ άλλου αγάπη δίχως πείσματα δεν έχει νοστιμάδα, έτσι δεν είναι; Και πέφτει αυτή σαν ώριμο φρούτο. Και εν μέσω οικογενειακών καταιγίδων, ενός σογιού μαχόμενου πιότερο κι από ελληνική ταινία και με μια πεθερά που δεν ήθελε ούτε να τη βλέπει - ήταν φτωχή βλέπεις, παντρεύονται. Στα 18 της.

Μετακομίζουν στην αρχή με τα πεθερικά της, ένα μαρτύριο η καθημερινότητά της, έγκυος στην πρώτη της την κόρη με την κοιλιά στο χώμα είχε την Τασσώ να τη βασανίσει. Πεισματάρα όμως αυτή, δαγκωνόταν και δεν έδινε δικαίωμα. Ποτέ σε εκείνην. Ούτε μια λέξη. Και μετά, φεύγουν για το δικό τους σπίτι κι έρχεται και ο πρώτος γιος.

Σταμάτησε να δουλεύει απ το γάμο της και πέρα και μεγαλώνει τα παιδιά της. Βαριέται. Δεν μπορεί να κάθεται, της είναι αδύνατον. Είναι καλή μάνα, όχι ιδιαίτερα στοργική και αυτή, αλλά καλή. Τους αγαπάει και τους 3, άντρα και παιδιά με ένα λίγο πιο σκληρό τρόπο, δεν έχει πολλά χάδια και αγκαλιές, έχει όμως αποτελέσματα, πράξεις και ουσία. Βρίσκει χόμπι, το ρίχνει στα κεντήματα και στις κατασκευές, προσπαθεί να περάσει το χρόνο της δημιουργικά και να μην κάθεται. Δεν πιστεύει στους καφέδες και στις άσκοπες βόλτες.

9 χρόνια μετά και μόλις γεννά το 3ο παιδί, πιάνει κρυφά δουλειά για να συνεισφέρει. Πλένει σπίτια και τοίχους για αρκετά χρόνια μέχρι που της δίνουν θέση στο Δημόσιο, πρακτική νοσοκόμα. τρομάζει, δεν έχει μόρφωση, τι να κάνει; Πως να επιβιώσει σε τέτοιο περιβάλλον; Πεισμώνει και τα καταφέρνει. Ό,τι δεν έχει από μόρφωση της το δίνει το ταλέντο, η ευστροφία και η εξυπνάδα της. Της αρέσει αυτό που κάνει και ρουφά σα σφουγγάρι τα πάντα. Γίνεται η καλύτερη. μόνο να γράφει δεν θέλει γιατί δεν κάνει ωραία γράμματα. Την στοιχειώνει αυτό. Ξεκινά στα 50 νυχτερινό σχολείο και μαζί με το γιο το μεγάλο τα βράδια διαβάζουν. Τη διαβάζει ο γιος ενώ ο άντρας της τους καμαρώνει.

Ανθίζει. Ομορφαίνει. Κοινωνικοποιείται. Το όμορφο μουρτζούφλικο κοριτσάκι έχει γίνει μια κεφάτη όμορφη γυναίκα, έχει κερδίσει το σεβασμό και την αγάπη πολλών ανθρώπων "ανωτέρου επιπέδου" και προχωρά.

Ο άντρας της αρρωσταίνει και πριν 2,5 χρόνια τον χάνει. Εκείνη είναι δίπλα του στο νοσοκομείο στην τελευταία του ανάσα, εκείνη του κλείνει τα μάτια και του δίνει το τελευταίο του φιλί.

Τη λάτρεψε και τον αγάπησε βαθιά.

Και τώρα συνεχίζει να ανθίζει. Έχει περάσει πολλά αλλά ξέρει πως να τα αντιμετωπίσει. Είναι όμορφη, δυναμική, ταλαντούχα, αστεία, νοικοκυρά αλλά και τσαπατσούλα, άπαιχτη και σβέλτη, βοηθά τους πάντες χωρίς παρακάλια, κι αν κάποιες φορές γίνεται σκληρή, ε, δεν μπορούμε να τα χούμε όλα δικά μας. Καλό της κάνει. Και καλό μας κάνει.

Είναι η μητέρα μου, η Σοφία μου. Ο άνθρωπος που αγαπώ πιο πολύ απ ο,τιδήποτε στον κόσμο. Είναι μια θαυμάσια γυναίκα και σήμερα γιορτάζει.

Χρόνια πολλά μαμά. Σ αγαπώ. Το παιδί σου!