Διαμάντια!

Μη με ψέγεις, μη με μαλώνεις φιλενάδα, πριν μισή ώρα μαζεύτηκα ο δύστυχος, τρέξιμο σήμερα τρομερό, μη φανταστείς, όταν λέω τρέξιμο δεν εννοώ δουλειές, εννοώ τρέξιμο. Βλέπεις από τότε που έμεινα άνεργος το χω ρίξει στις γυμναστικές και στις ποδηλασίες σαν παλαβός, τι να κάνω, να κάθομαι μέσα; Είχε και ωραίο καιρό, 40 χιλιόμετρα έκανα σήμερα συνολικά. Ναι, και πολύ το φχαριστήθηκα. Ειδικά τώρα, το βράδυ, που γυρνούσα από Πειραιά με το ποδήλατο, στην εθνική απ τον παράδρομο, μη μου ανησυχείς, ήταν ένα αριστούργημα. Ωραία νύχτα, ζεστή, κανένα αυτοκίνητο να μην με εμποδίζει, έκτακτα!

Μόνο ένα σκυλί μου όρμησε κάπου σε κάτι σκοτάδια μαύρα, εκεί, κάπου στου Ρέντη κι ένα τραβεστί που έκανε πιάτσα παραπάνω, λίγο μετά τα ΚΤΕΛ, μου έκλεισε το δρόμο και αναγκάστηκα να σταματήσω μη τη χτυπήσω και μου είπε ότι είμαι κουκλί και μου φτιαξε το βράδυ. Που φτιαγμένο ήταν έτσι κι αλλιώς γιατί είδα ανθρώπους λατρευτούς απόψε, λατρευτούς κι αγαπημένους. Τους ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι οι δεύτεροι γονείς μου, που όταν στα 18 μου εστάλην στη Στοκχόλμη για σπουδές με πήραν σπίτι τους και με είχαν σαν παιδί τους. Ο αδερφός του μπαμπά και η γυναίκα του, η γλυκιά μου θείτσα.

Α, η σχέση μου με τη θείτσα δεν μπορεί να περιγραφεί, όχι, δεν περιγράφεται, είναι μια σχέση βαθύτατης αγάπης και απίστευτου σεβασμού και θαυμασμού εκατέρωθεν. Αυτή τη γυναίκα τη λατρεύω και τη θεωρώ όχι αδερφή μου, όχι φίλη μου, αλλά έναν άνθρωπο τόσο δικό μου που δεν περιγράφεται. Είναι δε φοβερό, ότι κάθε φορά που θα συναντηθούμε θα έχουμε να πούμε χιλιάδες πράγματα. Λατρεμένη μου θείτσα.

Την είχα γνωρίσει πιτσιρικάς 7-8 χρονών, όταν παντρεύτηκε το θείο μου και είχαν έρθει απ' τη Σουηδία να τη γνωρίσουμε. Θυμάμαι ότι μου είχε φέρει ένα παιχνίδι, το πρώτο μου Playmobil και ότι την κοίταζα αμίλητος για όλην την ώρα. Για κάποιο λόγο με είχε εντυπωσιάσει. Κι εκείνη το θυμάται αυτό. Ένα παιδί να την κοιτά έντονα - συνέχεια.

Μετά συναντηθήκαμε ελάχιστα στα χρόνια που πέρασαν, Στοκχόλμη εκείνοι, Αθήνα εμείς, όταν έρχονταν οι άνθρωποι και μπορούσε να προγραμματιστεί, αλλά ήταν πραγματικά λίγες οι φορές. Και φτάνει το τιμημένο 90 και ανεβαίνω πάνω να σπουδάσω. Έντρομος. Πρώτη φορά έφευγα απ το σπίτι και πήγαινα σε μια ξένη χώρα. Μόνος. Αλλά όχι, δεν ήμουν μόνος, είχα τη δεύτερη οικογένειά μου να με περιμένει, απλά δεν το γνώριζα.

Από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε ξανά, θαρρώ σα να ερωτευτήκαμε, θαρρώ σα να έγινε αποκάλυψη ότι αυτοί οι 2 άνθρωποι, εγώ κι εκείνη, θα αγαπηθούν τόσο βαθιά, τόσο σπάνια. Βλέπεις, εγώ τότε ήμουν ένα πολύ ντροπαλό πλάσμα - μη με βλέπεις τώρα που ξετσουτσούρδεψα - και πολύ δύσκολος στις επαφές μου. Είχα όμως από τότε το χαρακτηριστικό που μου κληροδότησε ο πατέρας μου, την ευγένεια. Η θείτσα μου το είχε αντιληφθεί πριν ανέβω, το είχε αντιληφθεί και με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες. Και αυτές οι ανοιχτές αγκάλες παρέμειναν ανοιχτές κι έγιναν φωλιά στους μήνες που έμεινα εκεί. Συζητήσεις με τις ώρες, εξομολογήσεις εκ βαθέων, γέλια, χαρτοπαίγνια και τάβλια, μαγειρικές (της έφτιαχνα γλυκά που τα λατρεύει), βόλτες οι δυο μας, τι να σου λέω. Ένα δέσιμο απίστευτο. Ένα δέσιμο που παρέμεινε δυνατό ακόμα και όταν έφυγα, που ξανατροφοδοτήθηκε όταν ξανανέβηκα το 94 για να δουλέψουμε μαζί για κάποιους μήνες και που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται ακόμα πιο δυνατό.

Με τη θείτσα μου έχω χιλιάδες υπέροχες αναμνήσεις και ούτε μία άσχημη. Ούτε μία. Βλέπεις, ένας τόσο θαυμάσιος άνθρωπος δεν θα σε στενοχωρήσει, επ ουδενί. Είναι η δεύτερη από την οικογένεια που της αποκάλυψα την ομοφυλοφιλία μου - μετά την αδερφή μου - και που όχι μόνο δεν σοκαρίστηκε, αλλά με στήριξε απόλυτα πάνω σε αυτό.

Δεν θέλω να σε κουράσω, είμαι κι εγώ λίγο πτώμα. ήθελα μόνο να μοιραστώ μαζί σου το γεγονός ότι υπάρχουν ρε γαμώτο στη ζωή μας άνθρωποι - διαμάντια. Και ξέρεις ε; Τα διαμάντια είναι παντοτινά!