Ερωμένη

Κοίταξε έξω απ τη μεγάλη τζαμαρία στο σαλόνι, λιακάδα υπέροχη παρόλο που ήταν μέσα στο Γενάρη, φως αιθέριο κι αισθησιακό, σχεδόν Αυγουστιάτικο, σχεδόν καλοκαιρινό. Μέσα στο σπίτι όμορφη ζέστη, θερμοκρασία ιδανική, ταίριαζε με την εικόνα του ουρανού, με τα χρώματα που απλόχερα χάριζε η πλάση στα μάτια του.

Ήπιε μια γουλιά καφέ, τέλειωσε το τσιγάρο του και ξεκίνησε να ανακατεύει τα χρώματα στην παλέττα του. ο καμβάς λευκός, στημένος στο καβαλλέτο, περίμενε να γεμίσει μαγεία και ομορφιά. Δεν ήξερε τι να ζωγραφίσει, ποτέ δεν ήξερε, πάντα ξεκινούσε έτσι και άφηνε το μυαλό να οδηγήσει το χέρι του και τα πινέλα του σε ανέλπιστα αποτελέσματα, σε φαντασίες που γίναν πράξη. Δάγκωσε την άκρη του πινέλου και χαμογέλασε γιατί ένα φως δημιουργήθηκε στο κεφάλι του και άπλωσε την πρώτη πινελιά.

Εκείνη τη στιγμή το τηλέφωνο χτύπησε, επίμονα, σχεδόν εκνευριστικά. Άφησε την παλέττα και το πινέλο κάτω, άναψε άλλο ένα τσιγάρο και απάντησε. Ήταν μια άγνωστη γυναικεία φωνή, μια ευγενική, όμορφη, νεανική φωνή που τον προσκαλούσε να λάβει μέρος σε μια δημοσκόπηση. Ευγενικά δέχτηκε και για τα επόμενα 15 λεπτά απαντούσε στις τυποποιημένες ερωτήσεις που του έκανε εκείνη η όμορφη φωνή με περισσή ευγένεια, με στοχευμένο χιούμορ, με ευχάριστη διάθεση. Όταν αυτό έλαβε τέλος εκείνη τον ευχαρίστησε με μια υποψία χαμόγελου στην ανάσα της, με μια σχεδόν ερωτική χροιά στη φωνή της. Την ευχαρίστησε κι εκείνος και η γραμμή νεκρώθηκε.

Τι όμορφη φωνή. Τι υπέροχη άρθρωση. Τι φρεσκάδα και χαμόγελο έβγαζε αυτή η άγνωστη φωνή. Στοίχειωσε τη σκέψη του στο λεπτό, στοίχειωσε το μυαλό του ολοκληρωτικά. Γδύθηκε κι έμεινε ολόγυμνος, όρθιος μπροστά στο λευκό καμβά. Τι όμορφη φωνή, πόσο θα ήθελε να την ξανακούσει, πόσο θα ήθελε να την ακούσει ψιθυριστά στο αυτί του, να τραγουδά για κείνον, να απαγγέλλει λόγια ερωτικά μόνο για κείνον. Τι όμορφη φωνή.

Πως θα ήθελε να της κάνει έρωτα αυτής της φωνής, πως θα ήθελε να γίνει ο εραστής της, ο άντρας που για κείνον θα έλιωνε, που για κείνον θα χρησιμοποιούσε όλες της τις δυνατότητες, όλη της τη φαντασία. Έπρεπε να τη ζωγραφίσει. Αυτή τη φωνή έπρεπε να ζωγραφίσει, σαν ερωμένη  στο τέλος της γλυκιάς μάχης. Ναι, εκείνη και μόνο εκείνη. Ικανοποιημένη, ξέπνοη, αμέσως μετά την ερωτική πράξη. Έπρεπε να την ζωγραφίσει σε μια στάση η οποία θα φαινόταν επιτιδευμένη στον αδαή αλλά που κάποιο στοιχείο της θα έδειχνε την πραγματικότητα. Την ικανοποίηση. Την ευτυχία. Τη φώνη της.

Ώρες μετά είχε τελειώσει τον πίνακα. Δούλεψε με φρενίτιδα, σαν εραστής λάγνος και δημιουργικός, με αστείρευτη φαντασία και μια δόση τρέλας. Την είχε ολοζώντανη μπροστά του να αναπνέει, ολοζώντανη να του δείχνει το δρόμο για την εικόνα της, επιτηδευμένη, ναι, αλλά κάτι, κάτι θα έπρεπε να το σπάει αυτό. Κι εκεί, στις τελευταίες πινελιές, τα μάτια της άνοιξαν λίγο. Το βλέμμα από τρυφερά αποκαμωμένο έγινε αισθησιακά χορτασμένο. Και το στόμα μισάνοιχτο, έτοιμο να ελευθερώσει τη θαυμάσια φωνή της. Εκεί από ερωμένη έγινε Ερωμένη. Κι εκείνος δέσμιος του έρωτά της.

Έκανε ένα βήμα πίσω και χαμογέλασε ικανοποιημένος. Γυμνός, γεμάτος χρώματα στο κορμί του. Κοντά σε έναν οργασμό που όμοιός του δεν υπάρχει. Κι εκείνη τη στιγμή ο ήχος του τηλεφώνου διακόπτει το όνειρο.

Ή μήπως του δίνει άλλη διάσταση;