Η ανθρώπινη βλακεία είναι λίγο πιο μικρη απ το σύμπαν...

Έτσι απλά για να χωράει κάπου ρε φιλενάδα... Λοιπόν σε προειδοποιω για τυχόν ορθογραφικά λάθη και έλλειψη τόνων σου γράφω απ το κινητό γιατι αν δεν στα πω θα σκάσω.

Ξυπνάω τα άγρια χαράματα για να πάρω το τρένο, ξέρεις αυτο το πρωινό, το γρήγορο, που αργεί πάντα! Έχω στο μυαλό μου πριν φύγω να αλλάξω θέση στο αυτοκίνητο αν βρω πιο κοντά για περισσότερη ασφάλεια. Βγαίνω έξω στις 6.20 και περιχαρης βλέπω ότι θέση - όπως άλλωστε και λεφτά - υπάρχει. Παίρνω το σαραβαλακι και εκει που κάνω τη μανουβρα και την όπισθεν μπαστακωνεται κουκουλοφορος κύριος με σκύλο μεγάλο λευκό και όμορφο. Περιμένω. Τιποτα. Περνάει ένα λεπτό. Με κοιτάζουν αμφότεροι. Τους κοιτάζω. Ματιαζομαστε. Αρχίζω να φορτωνω. Τιποτα. Να μη στα πολυλογω αρχίζω να μαρσαρω. Αρχικά καμία αντίδραση απ τον κύριο, μετα απο λίγο παίρνει τον όμορφο το σκύλο του και μου επιτρέπει να παρκαρω.

Παίρνω που λες ρε Αμερικλανε - ναι, σου κάνω απευθυνση γιατι μου έχεις παραπονεθεί στο παρελθόν - το μετρό να πάω στο σταθμο Αθηνών.
Μπαινει μεσα μανταμιτσα χαμένη στο διάστημα και με ρωτάει που να κατέβει. Που θέλετε να πάτε, τη ρωτώ. Στα ΚΤΕΛ στη Λιοσίων μου λέει. Θα κατεβείτε Αττική της λέω και θα πάρετε λεωφορείο για τα ΚΤΕΛ. Μα εμένα μου είπαν να κατέβω Μεταξουργειο μου λέει.
Την ξαναρωταω προορισμό. Σταθμο Λαρισης μου λέει τώρα. Ε, σταθμο Λαρισης θα κατεβείτε της λέω. Μα θέλω να πάω στα ΚΤΕΛ μου λέει. Κηφισο η Λιοσίων της ξαναλέω. Στα Γιάννενα μου λέει.
Θέλω να τη χαστούκισω αλλα κρατιέμαι, είναι πρωι ακόμα βλέπεις. Έχει αγχωθει και την ψιλολυπαμαι. Της λέω όσο πιο γλυκά μου επιτρέπει το εγκεφαλικό μου. Απο που πρέπει να το πάρετε το (γαμημενο) ΚΤΕΛ; Απο Μεταξουργειο μου λέει. Που θα κατέβω;
Έχεις δει τον Εξορκιστη; Έτσι γύρισαν τα ματια μου. Ανάποδα ρε Αμερικλανε σου λέω, μόνο αφρους δεν έβγαλα.

Έχει και συνέχεια. Φτάνω στο σταθμο και παίρνω μια τυρόπιτα. Την ώρα που πάω να βγω απ το πανάκριβο Εβερεστ, το τυροπιταδικο οχι το βουνό, έρχεται η τοφαλω η υπάλληλος και μου κλείνει την πόρτα στα μούτρα τόσο απότομα που παραλίγο να μου γίνει τατουάζ η τυρόπιτα στα μούτρα. Δώσε τόπο στην οργή λέω μεσα μου και δεν τη βριζω.

Έρχεται λοιπόν το τρένο. Ο κόσμος αρχίζει να μπαίνει. Εγω δε βιαζομαι ιδιαίτερα γιατι αφενός θελουμε 10 λεπτά για να ξεκινήσει, αφετέρου ξέρω τι γίνεται στο βαγόνι μέχρι να βολευτούν οι Ουννοι.
Ναι, αλλα σήμερα Αμερικλανε μου η βλακεία ξεπερνά τα συνηθισμένα όρια της και παίρνει άλλη διάσταση.
Άκου να σου πω πως έχει, να μην έχεις απορίες. Το εισιτήριο σου έχει 2 αριθμούς. Βαγόνι και θέση. Είναι απλό. Για μένα. Και για σένα δεν έχω αμφιβολία. Είναι μάλιστα και ένας κύριος που βγάζει ανακοίνωση με τη σειρά των βαγονιων. Οκ δεν το πιασες και δεν ξέρεις ποιο είναι το 2 κι ας το γράφει απ έξω. Μεσα, στις θέσεις είναι τόσο δύσκολο να δεις που στο διάολο κάθεσαι; Είναι δύσκολο να διαβάσεις τον αριθμό πάνω απ την καρέκλα; Και άντε και τη βρήκες επιτέλους, τη βρήκες χωρίς να βάλεις τη Νικολουλη να στην ψάξει. Είναι τόσο δύσκολο να βάλεις τη γαμωτσαντα σου σύντομα κάπου να περάσει ο κόσμος που περιμένει όρθιος εντός κι εκτός του τρένου; Μα θες 20 λεπτά να βουλευτεις; Μουσακά θα φτιάξεις;
Δηλαδή, έλεος μανταμιτσα με το χουλα χουπ σου πρωι πρωι. Έλεος. Αν δεν έβαζα τις φωνές γιατι δεν αντεξα, θα είχαμε μείνει απ έξω καμία δεκαριά άτομα απο τις μανταμιτσες που πάλευαν με τις αποσκευές τους, ΣΕ ΛΑΘΟΣ ΒΑΓΌΝΙ. Ναι, καλα διαβασες. Δεν υπερβάλλω. Φαγαμε άλλο ένα τέταρτο έν κινήσει για να ξεμπουρδουκλωθουν οι κλωσσες. Και άντε πάλι βαλίτσες κάτω και χουλα χουπ στους διαδρόμους... Φρίκη σου λέω φρίκη.

Πες με ότι θες εγω το μόνο που έχω να προτείνω είναι ευθανασία και στείρωση, τεστ αι κιου και άμεσα μέτρα. Μου σπασε και τα νεύρα το κινητο μέχρι να στο γράψω το κατεβατο!