Precious

Κοίταξε γύρω του. Μόνος. Η γιορτή είχε τελειώσει. Κάπου στο βάθος η Ella τραγουδούσε μελαγχολικά κάτι για μια αγάπη που χάθηκε.

Κλισέ.

Κοίταξε πάλι γύρω του χωρίς πραγματικά να βλέπει, τα μάτια γεμάτα νερό αλμυρό, γεμάτα δάκρυα για μια φυγή, μια φυγή που επαναλαμβανόταν συνεχώς. Χτες είχε χαρά, τώρα είχε πίκρα.

Κλισέ.

Πάνω στο τραπεζάκι στο σαλόνι ένα σταχτοδοχείο, γυάλινο και μεταλλικό, απομίμηση κάποιας αντίκας, γαλάζιο το γυαλί και πάνω στο μέταλλο ένα έμβολο για να κάνει το δίσκο να στριφογυρνά και να πετά τις στάχτες μέσα. Άναψε τσιγάρο αλλά δεν το τίναξε εκεί, είχε άλλα γι αυτή τη δουλειά. Αυτό ήταν δώρο από Εκείνον. Ήταν στόλισμα. Ήταν ομορφιά. Σαν την ομορφιά Του. Σαν το υπέροχό Του χαμόγελο λίγο πριν φύγει. Ήταν το πολύτιμό του αντικείμενο.
Αυτό μαζί με άλλα. Μια σφαίρα από ημιπολύτιμο κίτρινο λίθο, μάτι της τίγρης, 3 μαρμάρινες πυραμίδες απ το Κάιρο, μια χιονόμπαλα απ τη Ρώμη, ένα ρούχο εξαίσιο από χέρια αγαπημένα. Αυτά ήταν τα πολύτιμά του αντικείμενα. Αυτά και η αγάπη που έφευγε κάθε βδομάδα κάνοντάς τον να δακρύζει κι επέστρεφε κάνοντάς τον να λάμπει.

Αυτή η αγάπη η μοναδική. Το ολόδικό του πολύτιμο αντικείμενο. Κλισέ;

Όχι.

Στα πλαίσια του λογοτεχνικού Σαββάτου από τη Veronica