Ποιος είσαι φίλε

Ανέτρεξα πριν λίγες μέρες τη λίστα με τα τηλέφωνα, έτσι βρε φιλενάδα, να δω για γιορτάδες μέρες που είναι και που ρχονται, να προγραμματιστώ. Είδα πολλά ονόματα ανθρώπων πρώην αγαπημένων, φίλων κι εραστών, φίλων χρόνων, φίλων που έπινα νερό στο όνομά τους, κολλητών βρε μάτια μου - πώς το λένε - φίλων που κατέληξαν να είναι ένα αδιάφορο όνομα μέσα στη λίστα μου και που δεν το σβήνω για να βλέπω ποιος είναι να μη σηκώνω το τηλέφωνο.

Εκείνον τον φίλο που μεγαλώσαμε μαζί, που τον αγαπούσα τόσο πολύ, που είχαμε όμως μια σχέση παράξενη. Ποιος είναι ο πιο έξυπνος; Ο πιο όμορφος; Με περισσότερο χιούμορ; Με ωραιότερη φωνή; Με ωραιότερο μυαλό; Με καλύτερες σπουδές; Με καλύτερο σπίτι; Έτσι ήταν αυτός ο φίλος. Μια χαρά παιδί και ζήλευε τους πάντες και τα πάντα αλλά με μένα είχε μια εμμονή. Έπρεπε να αποδεικνύει συνέχεια ότι είναι καλύτερός μου. Δεν με πείραζε, για μένα αλλού ήταν αυτός καλύτερος, αλλού ήμουν εγώ. Αλλά για κείνον όχι. Έπρεπε αποδεδειγμένα να είναι ο καλύτερος. 

Όταν μεγαλώσαμε και γίναμε άντρες μπήκαν στη μέση τα ερωτικά. Μαζί ανακαλύψαμε τους εαυτούς μας, μαζί αρχίσαμε να ψάχνουμε τα τι και τα πως, εκείνος με το φόβο της απόρριψης κι εγώ με την άνεση που έχω πάντα σε κάθε τι καινούριο. 

Σκάσε και κολύμπα είμαι εγώ, κολύμπα και θα δεις τι ωραία είναι. Και ήταν από την πρώτη μέρα. Με έρωτες τρελλούς, με βραδυές αξέχαστες, βραδυές κεφιού ελαφρές αλλά και ακόμα πιο όμορφες, αγκαλιά με έναν άνθρωπο που τη δεδομένη στιγμή είναι τα πάντα για σένα. Ποτέ μόνος παρά μόνο όταν το ήθελα και το χρειαζόμουν. Έτσι είναι για μένα το πράγμα, απλό, συνεχές και υπέροχο, και τότε και τώρα μετά από τόσα χρόνια.

Εκείνος είχε θέμα. Φοβόταν τη χυλόπιττα, κανείς δεν ήταν και καλά άξιος για εκείνον που ήταν τόσο όμορφος, τόσο έξυπνος, τόσο μορφωμένος, ένας ήρωας από άλλο πλανήτη, ένας ημίθεος ανάμεσα σους θνητούς. Και δεν γνώριζε κανέναν για έρωτα, δεν επέτρεπε σε κανένα να τον πλησιάσει, είχε αυτό το ύφος το σνομπ, ενώ από μέσα του βρε κούκλα μου έτρεμε να μην την πατήσει.

Και την πλήρωνα εγώ. Εγώ έφταιγα που δεν έβρισκε εραστή γιατί όποιον ήθελε τον είχα εγώ. Γιατί όλοι προτιμούσαν εμένα γιατί είμαι αλαφρόμυαλος και επειδής είμαι μέτριος είμαι πιο εύκολο θύμα. Και ακόμα χειρότερα. 

Δεν έδινα σημασία γιατί τον αγαπούσα. Μέχρι που ζήλεψε τους νέους φίλους μου και προσπάθησε με ψέμματα να με κάνει να τσακωθώ μαζί τους. Τον ρώτησα γιατί και μου είπε ότι είναι καλύτερα έτσι χωρίς καινούριους ανθρώπους στη ζωή μου, εγώ κι εκείνος, όχι άλλοι. Του κοψα την καλημέρα για χρόνια μέχρι πριν λίγους μήνες που με πήρε να δει τι κάνω και γιατί εξαφανίστηκα. Είμαι συγκινησιάρης και περίεργος και πήγα να τον δω. Με πέθανε στα κοπλιμέντα στην αρχή, ποόσο ομόρφυνα, λάμπω, φταίει ο έρωτας για ότι μου συμβαίνει; (Φταίει και αυτός φυσικά και το ότι έκοψα τις 37 σοκολάτες την ημέρα). Μετά άρχισε το θάψιμο, θάψιμο και ψέμματα για ανθρώπους αγαπημένους. Του το είπα και του έδειξα ότι δεν θα με ξαναδεί, τέτοιο φαρμάκι δεν το θέλω στη ζωή μου.

Κρίμα σκέφτηκα προχτές που είδα το όνομά του στη λίστα και θυμήθηκα εκείνο το ζευγάρι το αγαπημένο μου. Χρόνια φίλοι, τους ήξερα από τότε που τα πρωτοφτιάξανε, τους είδα παντρεμένους μετά από χρόνια και χάρηκα τόσο πολύ γιατί τους αγαπούσα και τους 2 πραγματικά. Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή τους μπόρεσα και βοήθησα ουσιαστικά και τότε κλαμμένοι και οι 2 δεν ήξερα πώς να με ευχαριστήσουν, ήμουν αδερφός, όχι μόνο φίλος, αδερφός. Και πήγαμε διακοπές μαζί, και γιορτάσαμε στο σπίτι μου γιορτές και γενέθλια και τραπεζώματα δεκάδες. 

Κι εξαφανίστηκαν. Πήραν το σπίτι το δικό τους και περίμενα πως και πως να το δω αλλά η πρόσκληση δεν ερχόταν ποτέ. Είχαν πολλές δουλειές, τρεχάματα. Και μάθαινα από κοινούς γνωστούς ότι καλούσαν κόσμο. Το γιορτάζανε. Εμένα μια φορά μόνο για ένα ρημαδοκαφέ. Και αραίωσαν τα τηλέφωνα, αραίωσε το ενδιαφέρον. Είχαν άλλους φίλους τώρα, οικογενειάρχες, εγώ δεν χωρούσα στην παρέα. Και όταν πέρασα πριν λίγα χρόνια ένα μανίκι εκείνη μου είπε μη διστάσω να της ζητήσω βοήθεια, για μένα ό,τι θέλω. Και όταν της είπα για βοήθεια μου είπε αχ συγνώμη, ό,τι άλλο θες εκτός από αυτό. Και όταν της θύμισα μετά από καιρό το περιστατικό το αρνήθηκε. 

Κι έτσι σταμάτησα να παίρνω τηλέφωνο, ούτε σε γιορτές ούτε σε λύπες. Με παίρνουν αυτοί 1-2 φορές το χρόνο να δουν που χάθηκα βρε και βαριέμαι να απαντήσω... δεν θέλω, βαριέμαι.

Έτσι κι ένας άλλος φίλος - κολλητός, χρόνια μαζί στα πάντα μέχρι που εξαφανίστηκε και τώρα που επανεμφανίστηκε γιατί χώρισε αναρωτιέται γιατί δεν σηκώνω τα τηλέφωνα, δεν θέλω βρε πουλάκι μου, δεν έχω να μοιραστώ απολύτως τίποτα μαζί σου. Απολύτως τίποτα.

Έχω κι εγώ ευθύνες, το γνωρίζω, με κάποιους άλλους ανθρώπους έκανα λάθη και τους έχασα, με κάποιους άλλαξαν άρδην οι ζωές μας και χαθήκαμε (αν και υπάρχει ακόμα αγάπη) και με κάποιους άλλους απλά δεν ταίριαξαν τα χνώτα μου μετά από κάποιον καιρό. Αλλά άνθρωπο που στάθηκε δίπλα μου όταν τον χρειάστηκα δεν υπάρχει περίπτωση να διαγράψω και να τον βάλω στην κατηγορία γιορτή-γενέθλια ό,τι κι αν συμβεί. Δεν μου πάει ρε φιλενάδα, έτσι είμαι εγώ. 'Αντε και μη χειρότερα!