Ζήτα μου ό,τι θες

Βρε κούκλα μου γλυκειά, δεν σου είπα τι παρατήρησα τον τελευταίο καιρό μεσα στο μετρό. 

Παλιά θυμάμαι - πριν το μετρό, στον ηλεκτρικό, όχι το σίδερο βρε μάτια μου, το τρένο εκείνο που κανει Πειραιάς / Κηφισιά όποτε θέλει, γιατί τη μια κάνουν έργα, την άλλη κάνουν στάσεις (εργασίας, όχι του Kama Sutra - αυτές τις έκαμε η Πετρούλα με μέτρια επιτυχία), την τρίτη την καλύτερη πέφτει το ρεύμα κ.ο.κ. αλλά πάλι βρε πουλί μου όμορφο βγαίνω απ το θέμα ως συνήθως, οπότε πάμε στο θέμα και ξαναβγαίνουμε μετά από λίγο...

Σου έλεγα λοιπόν φιλενάδα, ότι παλιά στον ηλεκτρικό έμπαιναν οι κάθε λογής ζητιάνοι, σε αθλία κατάσταση, συνήθως ήταν τσιγγάνοι που είχαν να πλυθούν από κάποια προηγούμενη ζωή κι έπασχαν από κάτι φρικτό. Ένας ήταν καμμένος σε όλο το πρόσωπο, ένας άλλος είχε ένα κάτω χείλος πιο μεγάλο κι απ' το κεφάλι του και μια χοντρή ήταν τυφλή ή έκανε την τυφλή γιατί την περιέφερε κάποιος νεαρός συγγενής δώθε κείθε κι αυτή σκουντούφλαγε δεξιά - αριστερά κι έλεγε μονότονα "Είμαι τυφιλό, (δεν έκανα ορθογραφικό - τυφιλό έλεγε) δεν βλέπω τα ματάκια μου" και κάθε φορά ήθελα να της πω ότι ούτε κι εγώ τα βλέπω παρόλο που δεν είμαι τυφιλό οπότε θα έπρεπε εκεί στο ενδιάμεσο να έβαζε ένα κόμμα ή μια άνω τελεία, αλλά ντράπηκα και δεν της το πα ποτέ. Και μαζί με αυτούς και άλλοι ανάπηροι ή δήθεν ανάπηροι και που και που κανά πρεζόνι που ως εκ θαύματος μόλις είχε βγει απ τη φυλακή και ήθελε ένα εικοσάρικο για να πάρει εισιτήριο του ΚΤΕΛ να γυρίσει σπίτι. 

(Θυμάμαι και στα μέσα του 90 που έμπαινε κι ένας καημένος κι έλεγε ότι πάσχει από AIDS και δεν έχει που την κεφαλή κλίναι, κι έβλεπες τις γριές μόλις ακούγανε το AIDS αλαλιάζανε κι εξαφανίζονταν από την απόσταση βολής ροχάλας κι όποια δεν προλάβαινε έψαχνε βιαστικά να το βρει το άτιμο το ψιλό μην την φτύσει ο επαίτης και κολλήσει στα γεράματα και τρέχει).

Λοιπόν, έτσι ήταν στο παρελθόν, τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει σφόδρα. 

Παρατηρώ λοιπόν πρώτον ότι οι σημερινοί επαίτες ως επαγγελματίες που σέβονται τον εαυτό και τους πελάτες τους, είναι στην πλειοψηφία τους καλοντυμένοι και φρεσκοπλυμμένοι - πράγμα και δεν ισχύει και για τους υπόλοιπους επιβαίνοντες στο συρμό σώνει και ντε (έχει κάτσει δίπλα μου κουκλίτσα κάπου στα 20, και σηκώνει το χεράκι κι έρχεται η σουβλακίλα από την αμασχάλη πρωί πρωί, τόσο που μου ρχεται να βγάλω την 4711 από την τσέπη, να την ψεκάσω απ την κορφή ως τα νύχια και να το κουβαλάει πάνω της μέχρι τα βαθιά γεράματα)- και δεύτερον αν κι έχουν μια τραγική ιστορία να διηγηθούν, δεν την κουβαλούν ολοζώντανη μαζί τους (το πρησμένο κάτω χείλος που προαναφέραμε) για να μη γυρίσουν του πελάτη τα άντερα πρωινιάτικο, αλλά την παρουσιάζουν σε φωτοτυπία. 

Οπότε ο πάσχων είναι συνήθως κάποιο συγγενικό και αγαπημένο πρόσωπο και οι παθήσεις πάμπολες, από λευχαιμία μέχρι ουλίτιδα. Φυσικά ουδείς από αυτούς χαίρεται γι αυτό που κάνει, απλά αναγκάστηκε κλπ κλπ... Βέβαια αν το καλοσκεφτείς, όταν το αγαπημένο προσωπο πέθαινε πριν 2 χρόνια κι έπρεπε άμεσα να πάει Καζαμπλάνκα για εγχείρηση και ο θείος ακόμα μαζεύει λεφτά, κάτι δεν πάει καλά... Δεν μπορεί αγάπη μου να πεθαίνει επί 2-3 χρόνια. Θα μου πεις και τι θα κάνει ο επαίτης, θα αλλάζει περούκα για να μην τον αναγνωρίσεις εσύ ότι είναι ο ίδιος και σου λέει με υπέροχη θεατρικότητα το δράμα μιας ορφανής ή θα τρέχει για πλαστικές ο άνθρωπος; Δεν ξέρω πραγματικά, κάτι όμως πρέπει να κάνει. 

Το μόνο που έχει παραμείνει απαράλαχτο είναι ο τρόπος με τον οποίο απαγγέλεται το ποιηματάκι:

Κυρίες και Κύριοι (χαμηλά ντεσιμπέλ), δεν είμαι ζητιάνος (αυξάνονται τα ντεσιμπέλ), Η Ανάγκη Με Έκανε (λίγο πιο πάνω και πάμε για κρεσέντο) ΕΧΩ ΜΙΑ ΚΟΡΟΥΛΑ Η ΟΠΟΙΑ ΠΑΣΧΕΙ ΑΠΟ ΠΟΙΚΙΛΟΧΡΟΥΝ ΠΥΤΙΡΙΑΣΙΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ (κρεσέντο απίστευτο) γι αυτό πουλάω 2 στυλό 1 ευρώ (χαμηλώνουν πάλι τα ντεσιμπέλ για να σου δείξει ότι αν είσαι τσίπης και δώσεις το ευρώ και θέλεις και το στυλό τότε θα καείς στο πυρ το εξώτερον, ψυχή δεν έχεις να καταλάβεις το δράμα του ανθρώπου;)

Όλη αυτή η βελτίωση στο στιλ είναι εξαιρετικά ευχάριστη οφείλω να ομολογήσω, πλέον δεν σε ενοχλεί η παρουσία και η ευωδιά του επαίτη, παρά μόνον τα ντεσιμπέλ, οπότε μπορείς άνετα να βάλεις μουσικούλα στα αυτάκια σου και να καταπνίγονται. Κι ύστερα σου λέει αυτή η χώρα δεν έχει εξέλιξη, μια χαρά το βρίσκω εγώ προσωπικώς.

Υ.Γ. Εγώ από τότε που ήμουν πιτσιρίκι και είχα πει τα κάλαντα με μέτρια επιτυχία στις εισπράξεις κι έδωσα δεν θυμάμαι πόσα σε μια τσιγγάνα - έχουν περάσει δεκαετίες- και μ εβρισε γιατί της φανήκαν λίγα, προτιμώ να γλωσσοφιλήσω τον Χειλαρά παρά να δώσω πάλι σε επαίτη, εσύ κάνε ό,τι καταλαβαίνεις!