Τρέμω, τρέμεις, τρέμει (και η Όλγα)

Σήμερα, για άλλη μια φορά τσούζουν τα μάτια μου, με πονάει ο σβέρκος μου και νυστάζω...

Μια γριά στο δρόμο έκανε ό,τι ήταν δυνατόν να πέσει πάνω μου, εγώ με το ποδήλατο και το σάκο στους ώμους κι εκείνη με ένα σωρό σακούλες από τη λαϊκή, να μπαλαντζάρει επικίνδυνα μέσα στο δρόμο, να πηγαίνω απ τη μία να την αποφύγω, να έρχεται προς το μέρος μου, να πηγαίνω από την άλλη, να αλλάζει ρότα. Στο τέλος έκανα έναν γρήγορο ελιγμό για να την μπερδέψω κι έτσι γλιτώσαμε τη μετωπική, εγώ παρολίγον κάτω με το ποδήλατο να συνθλίβει το πονεμένο μου πόδι και το σάκο στα μούτρα κι εκείνη ριγμένη στα οπίσθια με μια ροδιά γεμάτη λάσπη στα έκπληκτα μούτρα της και πορτοκάλια να κυλούν ανέμελα στην -όχι και τόσο καυτή- άσφαλτο. Ευτυχώς λοιπόν τη γλιτώσαμε κι έτσι τα πορτοκάλια θα προσφέρουν τους χυμούς τους στα διάφορα σπαστικά εγγόνια της ημίτρελης γριάς.

Ο κόσμος γενικά -μαζί τους κι εγώ- τα έχει παίξει, σε διάφορες βαθμίδες. Άλλοι λιγάκι, κάποιοι λίγο περισσότερο, κάποιοι τελείως, μα τελείως όμως. Πριν λίγο καιρό μια νεαρή και σχετικά όμορφη ύπαρξη αντί να μου ρίξει απλά ένα φάσκελο για μια ανοησία που έκανα με το αυτοκίνητο, πάτησε γκάζι με στόχο να με εμβολίσει, με σκυλόβρισε όπως ούτε λιμενεργάτης θα μπορούσε να φανταστεί, μου έκανε κωλοδάχτυλο και αν δεν είχα μείνει εντελώς μαλάκας με την αντίδρασή της, θα είχα κατέβει από το αυτοκίνητο και θα τη σάπιζα στο ξύλο μέχρι να με σταματήσει με μία σφαίρα στον κρόταφο ένα νεαρό βλαχάκι της ομάδας Δίας. 

Θα μου πεις όλα σε σένα συμβαίνουν; Όχι, συμβαίνουν σε όλους μας, ο κόσμος αποτρελαίνεται, έχει μια διαρκή ανασφάλεια - αρχικά οικονομική - άλλος γιατί δεν έχει δουλειά, άλλος γιατι του μείωσαν το μισθό ή τη σύνταξη, άλλος γιατί στο μαγαζί του πατάει μονο η άνεργη εξαδέρφη έτσι για καφέ και κουβέντα, ο Αυτιάς έχει να εμφανιστεί μέρες στη μικρή οθόνη να εκτονώσει τις γριές και οι γέροι δεν πάνε στη Βαρβάκειο γιατί δεν έχουν λεφτά για το εισητήριο του λεωφορείου. Μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό δημιουργούνται και άλλα προβλήματα, οικογενειακά, ερωτικά, προβλήματα σχέσεων, προβλήματα φιλίας κ.ο.κ εκτός από αυτά της επιβίωσης και - γιατί όχι - του παντεσπανιού. Μάθαμε πολλοί από μας στο αφράτο παντεσπάνι και τώρα το παξιμάδι δεν κατεβάινει το άτιμο. Και πού λεφτά για ντομάτα και φέτα.

Βέβαια θα μου πεις, όλα τα ευτράπελα συμβαίνουν λόγω της κρίσης; Όχι, βέβαια, είναι και θέμα παιδείας, μιας παιδείας που δυστυχώς λείπει από πολλούς από μας. Τροφή για σκέψη; Όχι, δεν έχω πιο μαλακισμένη ατάκα από αυτήν. Τι τροφή για σκέψη ρε βλήμα; Να κατσεις να σκεφτείς εσύ και να μου πεις τι συμπεραίνεις, εγώ θα σκεφτώ αυτά που θέλω. Όχι τροφή για σκέψη λοιπόν, θέμα προς ανάπτυξη, στο εγγύς μέλλον και σε πολλά -ελπίζω- επεισόδια. 

Το σημερινό είναι μια αρχή. Φρονώ ότι στη συνέχεια θα στρώσει καλύτερα. Ίσως λίγο γκρινιάρικο αλλά κάπως πρέπει να δικαιολογήσω και τον τίτλο του blog. Ντελίριουμ τρεμένς είναι ρε φιλενάδα, δεν είναι ψυχούλες στον παράδεισο!

Α τουτ αλέρ!!!!!!!